ο Μεσημεράς

Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν με μια μαμά, ένα μπαμπά και έναν, τουλάχιστον, μπαμπούλα.

Ο μπαμπούλας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσχολικής τους αγωγής. Πριν μάθουν να αγαπούν και να μισούν, πρέπει να μάθουν να φοβούνται. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να έχουν γνωρίσει το φόβο μπορεί να γίνουν έως και επικίνδυνα. Για αυτό και η παιδαγωγική αξία του μπαμπούλα είναι ανεκτίμητη. Και είναι πραγματικά άδικο που μεγαλώνοντας παύουν να πιστεύουνε σε αυτόν και στο τέλος τον ξεχνούνε. Θα έπρεπε κανονικά οι μπαμπούλες να μας συνοδεύουν σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Και φταίνε οι γονείς για αυτό. Που κάθονται κι επινοούν μπαμπούλες φανταστικούς αντί να γνωρίσουν στα παιδιά τους τους άλλους, τους υπαρκτούς. Που και πιο τρομακτικοί είναι και εν πάση περιπτώσει πιο αυθεντικοί.

Στο Βόλο, στις γειτονιές γύρω από το ποτάμι ζει ένας τέτοιος αυθεντικός μπαμπούλας. Το όνομά του είναι Μεσημεράς, γιατί κυκλοφορεί μόνο τα μεσημέρια. Κυρίως τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Είναι ένας νέος άντρας, με κάτασπρα όμως μαλλιά. Φοράει ένα στρατιωτικό τζάκετ και περπατάει πάντα ξυπόλητος. Κάποτε, όταν τον έπαιρναν στα σοβαρά –τώρα πια ούτε καν τον προσέχουν– τρομοκρατούσε τα παιδιά που δεν κοιμόντουσαν τα μεσημέρια. Γιατί τα παιδιά πρέπει πάντα να κοιμούνται τα μεσημέρια.

Γιατί είναι πραγματικά επικίνδυνο να μην κοιμούνται τα παιδιά τα μεσημέρια. Ειδικά τα μεσημέρια του καλοκαιριού.