Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

μεγαλες ιστοριες

τωρα το καλοκαιρι, επειδη εχω λευκη κ πρεπει να προφυλαγομαι απο την εντονη ηλιοφανεια, κυκλοφορω παντα τη μερα με καπελο. παλιοτερα με εκνευριζαν αφανταστα αυτοι οι λεκεδες πανω στο προσωπο μου, αλλα οπως λεει κ ενας φιλος μου γιατρος, απο ολα τα αυτοανοσα μού ετυχε το πιο ακινδυνο, οποτε εχω παψει να γκρινιαζω.
για καποιον λογο, οποτε μπαινω να ψωνισω σε καποιο μαγαζι φορωντας το καπελο μου, οι πωλητες με περνανε για ξενο κ αρχιζουν να μου μιλανε στα αγγλικα για να με εξυπηρετησουν. συνηθως τους διακοπτω λεγοντας τους ενα ξενερωτικο "ελληνας ειμαι" κ δεν τους αφηνω να αξιοποιησουνε το λοουερ τους. καμια φορα, αμα εχω ορεξη, παριστανω για λιγο τον τουριστα, αλλα επειδη τα αγγλικα μου ειναι τραγικα, δεν με καταλαβαινουν, οποτε, κ για να μην ομολογησω την απατη μου, αναγκαζομαστε να συνεχισουμε την κουβεντα μας στη νοηματικη κ στο τελος φευγω εχοντας αγορασει κατι τελειως αχρηστο, το οποιο ομως θα μπορουσε να κανει πολυ μεγαλη εντυπωση στους φιλους μου, εκει στην αγνωστη κ εξωτικη χωρα, απο οπου κ υποτιθεται πως εχω ερθει.
το σαββατο, που μπηκα σε εναν φουρνο να παρω κατι για να φαω, παρασυρθηκα απο το "καν αϊ χελπ γιου" της φουρναρισσας κ ειπα να ζησω ξανα για λιγο τον μυθο στην ελλαδα. επειδη, ομως, η προφορα μου της θυμισε μαλλον κατι οικειο, φανηκε να ενθουσιαζεται κ με ρωτησε σε μια γλωσσα ακατανοητη κατι που εγω αυθαιρετα μετεφρασα ως: "πού εισαι, ρε πατριδα; πώς βρεθηκες εσυ εδω;" "πού να σου εξηγω.. μεγαλη ιστορια", της απαντησα, παντα σε αυτα που εγω θεωρω ως αγγλικα, κ εφυγα βιαστικα, σκορπωντας ενα σωρο ερωτηματικα ξωπισω μου. λιγο αργοτερα, κ μασουλωντας το τυροψωμο που ειχα μολις αγορασει, σκεφτηκα οτι απο ολες τις φορες που εχω παραστησει τον παραξενο ταξιδιωτη, αυτη ηταν κ η πιο αυθεντικη, αφου αυτο το "μεγαλη ιστορια", που ειπα ως υπεκφυγη, ισχυει μια χαρα κ για απαντηση σε ολα τα "πώς βρεθηκες εσυ εδω;" του κοσμου.
αλλωστε, κ ο φιλος μου ο γιατρος, που ειναι κ επιστημων ανθρωπος, οταν τον ρωτουσα στην αρχη πώς εμφανιστηκε η λευκη, ετσι απο το πουθενα, στα μουτρα μου, κατι τετοιες αοριστες, μα τελικα πολυ σωστες, απαντησεις θυμαμαι πως μου εδινε.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

εσοδων-εξοδων

καθε φορα που παω να τη βρω βρισκομαι σε κατασταση πανικου, αλλα φευγοντας παντα απο το γραφειο της νιωθω χαρουμενος, για να μην πω ευτυχισμενος. λιγο η ηρεμιστικη φωνη της, λιγο η υπομονη με την οποια ακουει τα εκαστοτε θεματα μου κ διαχειριζεται τη μονιμη μου συγχυση, κ πιο πολυ το οτι μοιαζει, τουλαχιστον, να εχει παντα μια λυση για καθε προβλημα μου, με κανει να σκεφτομαι οτι την εκμεταλλευομαι αφηνοντας την να μου χρεωνει τοσο φθηνα τις υπηρεσιες της. ενταξει, ενας καλος λογιστης -το εχω δει κ στο σινεμα αυτο- μπορει να εξελιχθει στον καλυτερο ψυχοθεραπευτη, η δικια μου η λογιστρια, ομως, ειναι το απολυτο πολυεργαλειο. σημερα, για παραδειγμα, που την επισκεφτηκα, αφου υποβαλαμε τη δηλωση, ασχοληθηκαμε με τα τεκμηρια, τον φπα κ γενικα με ολη τη σαβουρα της καθημερινοτητας, εβγαλα ενα αντιτυπο του ανταμομπιλ κ της το δωρισα. αυτη, αφου το ξεφυλλισε λιγο, μου υποσχεθηκε να το διαβασει στις διακοπες κ υστερα μου προτεινε για πλακα κ με επεισε στα σοβαρα το επομενο βιβλιο μου να το ονομασω "εσοδων-εξοδων". "γιατι οχι;" μου ειπε, "αφου αυτο δεν κανετε, εσεις που γραφετε, με τις ιστοριες σας; κατι εισπραττετε κ κατι καταβαλλετε.. μοναχα που το ταμειακο υπολοιπο, νομιζω, δεν αφορα εσας, αλλα τους αναγνωστες." τοσο πολυ με αιφνιδιασε που παραλιγο, οταν μου ζητησε αφιερωση, να προσθεσω κατω απο την υπογραφη κ το αφμ μου. δεν ξερω.. αν αυτο δεν ειναι δημιουργικη λογιστικη, τοτε τι ειναι;

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

θηρια τριημερα

οταν ημουν στη μαδριτη, ηταν ενα καλοκαιρινο τριημερο οπου ειχε αδειασει ολοκληρη η πολη κ εγω ειχα μεινει μονος σχεδον στο σπιτι κ στη γειτονια, αφου ακομα δεν ειχα αποφασισει αν θα επρεπε να συμπεριφερομαι ως κατοικος ή ως τουριστας. καποια στιγμη, κατα τη διαρκεια του τριημερου, ξεμεινα απο καπνο κ αναγκαστηκα να βγω για να ψαξω ανοιχτο εστανκο. εμενα τοτε στον τελευταιο οροφο μιας παλιας πολυκατοικιας, χωρις ασανσερ, κ με τον καυσωνα της καστιλλης να βαραει κατι σαρανταρια ανελεητα, απεφευγα γενικα, μεχρι να πεσει ο ηλιος, τις ασκοπες μετακινησεις.
κατεβαινοντας τη σκαλα προς το ισογειο, μου εκανε, θυμαμαι, πολυ μεγαλη εντυπωση οτι απο ολα τα διαμερισματα ακουγοταν μουσικη. ακομα κ απο εκεινα οπου στεγαζονταν γραφεια κ που τις αλλες τις μερες, τις κανονικες, ητανε παντα σιωπηλα κ εμοιαζαν ακατοικητα. καπνοπωλειο ανοιχτο δεν βρηκα πουθενα. βρηκα ομως ενα συνοικιακο καφε που πουλουσε κ τσιγαρα, κ επειδη ειχα ηδη εξαντληθει απο την αναζητηση, καθισα στο μπαρ κ παρηγγειλα εναν αμερικανο κον ιελο. επιασα κ κουβεντα με τον τυπο που το κρατουσε, με τοσο ενθουσιασμο που ηταν σαν να εξετιε ποινη, κ απο αυτον εμαθα οτι οι μαδριλενοι συνηθιζουν, οταν φευγουν απο την πολη για διακοπες, να αφηνουν ανοιχτα τα ραδιοφωνα τους για να τα ακουν οι επιδοξοι διαρρηκτες τους, να νομιζουν πως ειναι ακομα εκει κ να αποθαρρυνονται. αμεσως σκεφτηκα ποσο παραλογο ειναι αυτο το κολπο, αφου δεν μπορει οι ισπανοι διαρρηκτες να ειναι τοσο πια χαζοι που να μην το εχουν καταλαβει.
οταν επεστρεψα στο σπιτι, συνειδητοποιησα οτι το μονο διαμερισμα στην πολυκατοικια μας απο οπου δεν ακουγοταν μουσικη ητανε το δικο μου κ εσπευσα να βαλω στο λαπτοπ μου να παιζει μια λιστα. ητανε πια απογευμα κ το κτηριο απεναντι ειχε αρχισει να ριχνει τη σκια του επανω στο μπαλκονι μου. πηρα μια μπυρα απο το ψυγειο κ βγηκα εξω να χαζεψω λιγο την ερημια στον δρομο. η μουσικη απο ολα τα διαμερισματα της πολης, που εφτανε μεχρι εκει ψηλα, εμοιαζε τωρα σαν να δενει μεσα σε μια αστεια, αλλα κ σπαρακτικη ταυτοχρονα, αλλοκοτη αρμονια. σκεφτηκα ξανα τον τυπο με τον οποιο κουβεντιαζα νωριτερα στον μπαρ, τους αστεγους που συναντησα στον δρομο μου, εναν παππου που ειχα δει στο παρκο παρεα με τον σκυλο του, μια γυναικα με κοκκινο φορεμα εξω απο τη σταση του μετρο που τραγουδουσε μονη της, ακομα κ τους διαρρηκτες που ειχαν στο μεταξυ στησει αυτι εξω απο την πορτα μου. ολους αυτους που δεν μπορουσαν να πανε πουθενα. ολους αυτους, που απο αναγκη κ οχι απο καπριτσιο ή απο επιλογη, ειχαν εγκλωβιστει μεσα στα σπιτια τους κ μεσα στις ζωες τους.
κ τοτε βρηκε ανοιχτα κ τρυπωσε σαν αλλος διαρρηκτης μεσα στο κεφαλι μου η ιδεα οτι οι αδειες πολεις ανηκουν σε αυτους που περισσευουν πισω, οταν οι αλλοι, οι πολλοι, φευγουν κ τις εγκαταλειπουν, κατι τετοια καλοκαιρινα κ ανελεητα τριημερα