πριν μια ωρα

οδηγω στην εθνικη. απο τη θεσσαλονικη προς τα νοτια. ειναι αργα κ βρεχει. λιγο πριν την κατερινη περναω κατω απο εναν απο αυτους τους πινακες που προειδοποιουν τους οδηγους για κινδυνους που μπορει να συναντησουνε στον δρομο.. εργα συντηρησης, λαδια στο οδοστρωμα, υποχρεωτικες παρακαμψεις κ ατυχηματα. οδηγω αφηρημενα. μολις που τον προσεχω. κ ομως,

προλαβαινω να διαβασω τη λεξη "κοριτσι". δηλαδη, μου φαινεται οτι "κοριτσι" ειναι μια απο τις λεξεις της φωτεινης επιγραφης. κοριτσι; δεν μπορει. θα εκανα λαθος, σκεφτομαι. ωστοσο, η λεξη μού κολλαει κ θεωρωντας οτι την εχω πραγματικα διαβασει, κ οχι φανταστει, προσπαθω να μαντεψω τις υπολοιπες λεξεις της ηλεκτρονικης προειδοποιησης. νυχτα, δρομος, βροχη, κοριτσι, προσοχη.. καθε ιστορια που επινοω, σαν ασκηση ασπουμε, εχει ενα τελος τοσο ανοιχτο που αισθανομαι οτι μαζι της κ εγω δεν προκειται να φτασω ποτε στον προορισμο μου.

μετα, θυμαμαι που πριν απο χρονια ειχα δει, νυχτα παλι, εναν ανθρωπο να περπαταει καταμεσης στην εθνικη οδο. καμια φορα τον βλεπω στον υπνο μου ακομα. παω πιο αργα. προσεκτικα. αλλαζω σταθμο στο ραδιοφωνο κ ψαχνω να ακουσω καποια ειδηση που θα μπορουσε καπως να βοηθησει.

μερικες δεκαδες χιλιομετρα πιο κατω, στο υψος του λιτοχωρου, βλεπω αλλη ανακοινωση. τωρα εχω τον νου μου κ τη διαβαζω ολοκληρη: προσοχη: καλλιθεα. χαθηκε κοριτσι τεσσαρων ετων. οι φοβοι μου επιβεβαιωνονται. αλλα να που τωρα σκαλωνω στη λεξη "καλλιθεα".

ποια καλλιθεα; της αθηνας; ποσες καλλιθεες να υπαρχουν αραγε σε αυτον τον κοσμο; ποσα χαμενα τετραχρονα κοριτσια; τωρα η ανακοινωση μού φαινεται πιο τρομακτικη κ απο την ιδια την ιστορια που κρυβεται απο πισω. τωρα το οτι ψαχνουν ενα μικρο κοριτσι, νυχτα, στην εθνικη οδο, τοσα χιλιομετρα μακρια, οχι απο την πιο γνωστη μου καλλιθεα ειδικα - γενικα, μακρια απο το οπουδηποτε, μου φαινεται εξωφρενικο, παραλογο, αδιανοητο. μετα θυμαμαι παλι που

το τελευταιο καλοκαιρι στην αθηνα, κανοντας βολτες καπου, ιλισια προς ζωγραφου, ειχα δει μια αλλη ανακοινωση. ενα χαρτι κολλημενο στον τοιχο. μια φωτογραφια ενος παπαγαλου κ απο κατω εγραφε: "χασαμε πριν μια ωρα τον τζιμυ μας". τοτε εκεινο το "πριν μια ωρα" μου ειχε φανει αστειο. μετα, που το ξανασκεφτηκα λιγακι, καπως νομιζω το καταλαβα. οποτε κ να το εβλεπες εκεινο το χαρτι, οποτε κ να διαβαζες εκεινην την εκκληση για βοηθεια -μετα απο μηνες, ακομα κ μετα απο χρονια- για καποιον ο τζιμυς ειχε μολις εξαφανιστει, πριν ακριβως μια ωρα. ισως τελικα να μην υπαρχει τιποτα παραλογο μεσα στον κυκλο της απωλειας. ισως τα παντα, με καποιον τροπο εξωφρενικο, ισως κ αδιανοητο, καπως να εξηγουνται.

οι ειδησεις, ομως, στο ραδιοφωνο με επιστρεφουν στο παρον. στην υπαγορευμενη επικαιροτητα. στον κυκλο της παλιανθρωπιας κ της ανοησιας. πολυ μακρια απο καθε ιδανικο κ νοημα, απο καθε ταξιδι κ προορισμο, απο καθε ιστορια με αρχη, μεση, σκοπο κ τελος.

λιγο πριν μπω στα τουνελ του πλαταμωνα, βλεπω τριτη ανακοινωση. κ κατω απο αυτην καμια δεκαρια αυτοκινητα σταματημενα εκει μεσα στον δρομο - αληθεια, παραλιγο να κοπανησω πανω τους. οι οδηγοι τους εχουν βγει εξω, στεκονται κατω απο τη βροχη κ την κοιταζουν εκστασιασμενοι. στο ηλεκτρονικο πινακα που κρεμεται σαν ιπποτης της αποκαλυψης πανω απο τα κεφαλια τους υπαρχει μοναχα μια λεξη φωτεινη κ ολες τις αλλες τις εχει καταπιει το πιο βαθυ σκοταδι. διπλα στη λεξη ενα θαυμαστικο - ρομφαια στα χερια του ιπποτη.

σβηνω τη μηχανη, κλεινω το ραδιοφωνο. βγαινω να τη διαβασω κ εγω. διαβαζω τη λεξη δυνατα: "χαθηκαμε!"

-erewhon-

 

παρασιτα

περασμενα μεσανυχτα. ταξιδευω στην εθνικη κ ακουω με ενδιαφερον στο ραδιοφωνο παρασιτα. διψαω. σταματαω καπου να παρω κατι για να πιω. γυριζοντας στο αμαξι, βλεπω εναν τυπο να το γυροφερνει κ το κοιταζει παραξενα. εχει τα χερια του στη μεση. η σταση του σωματος του μοιαζει γενικα εριστικη. σαν να γουσταρει να μαλωσει με το αυτοκινητο μου, αλλα προς το παρον περιοριζεται στο να το προκαλει για να κανει εκεινο την πρωτη μοιραια κινηση. πλησιαζω, αλλα αντι για την πορτα, ανοιγω το κουτακι του αναψυκτικου που μολις εχω αγορασει. ο τυπος σηκωνει το κεφαλι του. "δικο σου ειναι αυτο;" με ρωταει. "ναι", του απαντω, "υπαρχει προβλημα;" "εισαι ευχαριστημενος;" ξαναρωταει αυτος. "απο τι; απο τη ζωη μου;" ζηταω διευκρινησεις. "απο το αμαξι, ρε φιλε", λεει αυτος, υψωνοντας καπως τον τονο της φωνης. "ειμαι, ναι", του λεω κ ανοιγω την πορτα επιτελους. "το πουλας;" με προλαβαινει ο αγνωστος. "οχι ακομα", του απανταω. βγαζει απο την τσεπη μερικα χαρτονομισματα κ μου τα δειχνει. "λιγα ειναι", του λεω. βγαζει κ κατι κερματα. "χμ..", λεω βαθια, στοχαστικα, "κατι παει να γινει τωρα". βγαζει κ ενα χαρτι τσαλακωμενο που κατι γραφει πανω του. "τι ειναι αυτο;" ρωταω. "η διαθηκη μου", μου απαντα. "συγγνωμη", τον διακοπτω, "αλλα πρεπει να επιστρεψω στον πραγματικο κοσμο". μπαινω στο αμαξι. βαζω μπρος. απο τον καθρεφτη τον βλεπω να βγαζει ενα στυλο κ να μουτζουρωνει το τσαλακωμενο του χαρτακι. γαμωτο, μαλλον με αποκληρωνει, σκεφτομαι. ανοιγω παλι το ραδιοφωνο κ αρχιζω να αποκρυπτογραφω τα παρασιτα που ακουω. μια παρεα απο πλακατζηδες εξωγηινους συνεχιζει να μεταδιδει απειλητικα μηνυματα, που ωστοσο πλεον μοιαζουν τοσο βαρετα, χαζα, ξεπερασμενα. λιγο πιο κατω βλεπω ενα αμαξι αναποδογυρισμενο. διπλα του ενα περιπολικο. διπλα στο περιπολικο ενας δαιμονιος ντετεκτιβ προσπαθει να λυσει το μυστηριο.. πώς διαολο εγινε ετσι αυτος ο κοσμος;