η ανακωχη της γραμμης 31

ειμαι στο λεωφορειο. διπλα μου καθεται ενας τυπος που μοιαζει να εχει ερθει απο αλλου. ορθιος, απο πανω του σχεδον, ενας δικος μας τον στραβοκοιταει. καποια στιγμη χτυπαει το τηλεφωνο του ξενου. ο ηχος κλησης του ενα τραγουδι βαρυ ανατολιτικο. το βγαζει, το κοιταει δειλα, το ξαναβαζει μες στη τσεπη του χωρις να απαντησει. ο αλλος, ο ορθιος, τωρα τον κοιταζει πια πολυ αγριεμενος. θελει να τον αρπαξει κ να του δωσει ενα μαθημα. να τον πεταξει εξω απο το κινουμενο οχημα κ απο τη στασιμη μας χωρα. να ομως που το τηλεφωνο ξαναχτυπα. ο ξενος το βγαζει, το ξανακοιτα, στραβωνει ενοχα τα μουτρα του κ ευθυς το ξανακρυβει. αλλα ο αμανες της συσκευης απλωνεται παντου κ ολοι, ορθιοι κ καθημενοι, αναζητουνε την πηγη του. ο αδεκαστος ορθιος τιμωρος ανοιγει το στομα του για να μιλησει εκ μερους του επιβατικου κοινου κ ολοκληρου του εθνους: "γιατι δεν απαντας, ρε; εχουμε ορεξη, νομιζεις, να ακουμε ολοι εμεις τον μουεζινη σου;" "ε.. ειναι η γυναικα μου.. με ψαχνει", του απανταει ο ξενος σε σπαστα συζυγικα. ο δικος μας μοιαζει σαν να θυμαται οικεια κακα κ αμεσως μαλακωνει. "να το βαζεις σε λειτουργεια πτησης. εγω αυτο κανω παντα, οταν φευγω απο το σπιτι κ εχω το κεφαλι μου ησυχο. ξερεις ποσες ωρες εχω ετσι στον αερα εγω; κανονικα, θα επρεπε τωρα να ημουν σμηναρχος, τουλαχιστον." τους ακουω να συνεχιζουν να τα λενε συνωμοτικα, σαν φιλοι τωρα πια κ συμμαχοι. μιση κ παθη προαιωνια μπρος στον κοινο εχθρο καταλαγιαζουν. κ καπου εδω, στην αλλη σταση κατεβαινω

incidents

η εξηγηση

στην πολυκατοικια απεναντι καποιος παταει, καθε πεντε λεπτα περιπου, το κουμπι που ανοιγει την πορτα της εισοδου. οι περαστικοι ακουν τον χαρακτηριστικο ηχο κ αιφνιδιαζονται. καποιοι σχεδον τρομαζουν. κοιταζουν διερευνητικα την πορτα, τα κουδουνια κ υστερα συνεχιζουν την πορεια τους κ επιστρεφουν στην καθημερινοτητα τους. κανεις δεν φαινεται να θελει να εκμεταλλευτει την προσκληση του αορατου ενοικου. κ ομως, ο τυπος που μενει απο πανω συνεχιζει, ανα πενταλεπτο, να ανοιγει την εισοδο της πολυκατοικιας, χωρις κανεις να του το ζητησει. προσπαθωντας να βρω μια εξηγηση στην αλλοκοτη αυτη συμπεριφορα, εφτιαξα μια λιστα ιστοριων που ενδεχομενως να κρυβονται απο πισω:
α. ηλικιωμενος με προβλημα ακοης που μπερδευει τη βαβουρα της τηλεορασης με το ηχο κλησης του θυροτηλεφωνου κ προθυμα ανταποκρινεται,
β. πιτσιρικας με προβλημα διαχειρισης της ενεργητικοτητας του που παταει οποιο κουμπι βρει μπροστα του μεχρι να πετυχει αυτο που πυροδοτει τα εκρηκτικα,
γ. φαντασμα πρωην ενοικου, με λυμενα πια ολα του τα θνητα προβληματα, που σπαει πλακα με τους ζωντανους
για να περασει η ωρα, κ οσο ψαχνω για να βρω την τεταρτη πιθανη εξηγηση, φτανει μηχανοκινητος ντελιβερας, παρκαρει, κατεβαινει, ακουμπαει ραθυμα στην τζαμαρια της πορτας κ λιγο μετα, μολις ξανα ο ηχος ακουστει -σαν συνεννοημενος- σπρωχνει κ την ανοιγει. ενταξει, δεν λεω κατι καινουριο - το εχει πει κ ο γκυ ο ντε μωπασσαν πολυ καλυτερα εδω κ εναμιση αιωνα. απο ολα τα ανθρωπινα ενστικτα, αυτο της πεινας επαναφερει παντα τη μυθοπλασια σε συνθηκες σκληρου κ ακαμπτου ρεαλισμου κ υποβιβαζει καθε φαντασιολαγνεια σε ταπεινο ορεκτικο, μεχρι να σερβιριστει το κυριως πιατο της επιβιωσης