ο θεος μού

ο θεος μού μιλαει στην εθνικη οδο. οταν μπαινω στα τουνελ, τον ακουω απο τα μεγαφωνα να δινει οδηγιες. μου λεει να οδηγω προσεκτικα, να μην υπερβαινω τα ορια ταχυτητας, να χρησιμοποιω τη δεξια λωριδα. ο θεος της εθνικης οδου ειναι μαλλον γυναικα. η φωνη του ειναι βραχνη κ τουνελωδης. επισης, ειναι διγλωσσος. μιλαει ελληνικα με αγγλικη προφορα κ αγγλικα με ενα αξαν θεϊσιο. ο θεος μου νοιαζεται για μενα, αλλα το κανει οσο πιο διακριτικα μπορει. μολις βγω ξανα εξω στο φως, αμεσως το βουλωνει

estravagario

κ πού ξερω εγω

καποτε ειχα παει με την παρεα μου στο νυμφαιο στη φλωρινα. φαγαμε, ηπιαμε, τριγυρισαμε, βγαλαμε φωτογραφιες κ μετα ειπαμε να επισκεφτουμε κ τον αρκτουρο, το καταφυγιο αγριας πανιδας. αφου καναμε μια μικρη βολτα στις εγκαταστασεις κ χαζεψαμε απο μακρια τις αρκουδες κ τα αρκουδακια τους, μπηκαμε σε μια αιθουσα οπου ενας τυπος εξηγουσε σε τουριστες σαν κ εμας τους σκοπους της οργανωσης κ το εργο που πραγματοποιει. ο ανθρωπος φαινοταν πολυ σοβαρος κ εδειχνε πως κανει τη δουλεια του με επαγγελματισμο κ υπευθυνοτητα. καμια σχεση με εμας, δηλαδη, που βρηκαμε ακομα μια ευκαιρια για να κανουμε χαβαλε κ να τα διαλυσουμε ολα. ετσι, οταν τελειωσε το ποιημα του, σηκωσαμε τα χερια κ αρχισαμε να του κανουμε ερωτησεις του τυπου: "κ πού ξερουμε οτι αυτες εδω ειναι πραγματικες αρκουδες κ δεν ειναι ηθοποιοι που φορανε στολες, οπως στη ντιζνεϋλαντ, ασπουμε, κ παριστανουν τα αγρια θηρια για να κανετε εσεις τη δουλιτσα σας;" ακομα θυμαμαι ποσο πολυ ειχε κοκκινισει το προσωπο του, καθως προσπαθουσε να μην μας βρισει, να μην πεταξει εξω, να μην μας δωσει για τροφη στο καταφυγιο των λυκων που βρισκεται λιγακι παρακατω.
τελος παντων, δεν θελω να δικαιολογηθω, αλλα μικροι ημασταν ακομα τοτε κ μαζι με το αιμα εβραζε μαλλον κ η χαζομαρα μας.
το ιδιο βραδυ πηγαμε σε ενα αλλο χωριο του ιδιου ακριτικου νομου, οπου μας ειχαν πει οτι γινοταν καποιο πανηγυρι. εκει εκπληκτος ειδα κ ακουσα ενα σωρο κοσμο να τραγουδαει κ να χορευει τραγουδια, που ενω στη μουσικη εμοιαζαν με αυτα που επαιζαν σε αντιστοιχα πανηγυρια ανα την επικρατεια, τα λογια τους ηταν τελειως ακατανοητα κ περα απο καποιες σκορπιες λεξεις, μονο ελληνικα δεν θυμιζαν. "συγγνωμη, τι γλωσσα ειναι αυτη;" ρωτησα εντρομος σχεδον καποιους που γλεντουσαν παραδιπλα. "ντοπια", μου απαντησαν αυτοι, διασκεδαζοντας με την απορια μου. η αληθεια ειναι οτι εκεινη τη στιγμη ενιωσα λιγο το οικοδομημα του εθνικου αφηγηματος μεσα μου να γκρεμιζεται, αλλα τωρα που το ξανασκεφτομαι.. κ πού ξερω οτι ολοι αυτοι οι κατα τα αλλα κ καλα συμπαθεις χωριατες ηταν πραγματικοι ντοπιοι κ οχι, ασπουμε, ηθοποιοι, σαν κ εκεινους της ντιζνεϋλαντ ή κ του νυμφαιου ακομα, που παρισταναν τους αλλογλωσσους για να μπορουν καποια ξενα, αορατα κ σατανικα συμφεροντα να κανουν τη δουλεια τους;