Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

λαθος

οδηγω στην εθνικη απο θεσσαλονικη προς βολο. σε ενα παρκιν, λιγο μετα την κατερινη, βλεπω εναν τυπο να κανει οτοστοπ κρατωντας ενα χαρτονι που γραφει πανω "θεσ/νικη". θελω να σταματησω, να του πω οτι εχει σταθει στη λαθος πλευρα του δρομου ή, αν ειναι ξενος, οτι τον κοροϊδεψανε, αλλο αυτος τους ζητησε να γραψουν στο χαρτονι του κ αλλο αυτοι του γραψανε. ομως τρεχω στην εθνικη κ μεχρι να το παρω αποφαση, ο τυπος εχει γινει μια κουκκιδα στο καθρεφτη μου κ δεν μπορω να κανω οπισθεν για να τον φερω ξανα στις φυσικες του διαστασεις. τελος παντων, ελπιζω να βρεθει καποιος με καλυτερα αντακλαστικα μετα απο μενα κ να τον βοηθησει.
μετα απο καμια σαρανταρια χιλιομετρα σταματαω στην λεπτοκαρυα να παρω εναν καφε. δυο αλλοι οδηγοι στεκονται μπροστα στα αμαξια τους κ κουβεντιαζουν ξυνοντας με το καλαμακι τα τοιχωματα των ποτηριων τους. οπως περναω απο διπλα τους, ακουω να λεει ο ενας: "ε, κ τι να εκανα; οταν το καταλαβα ηταν πια αργα.. πώς να γυρισω πισω;" πιστευοντας οτι μιλανε για τον τυπο με το χαρτονι, μπαινω αμεσως κ εγω μες στην κουβεντα τους απροσκλητος: "τον ειδατε κ εσεις, ε;" "ποιον να δουμε, ρε φιλε;" μου απαντουν αυτοι λιγο αγριεμενοι. "τιποτα, τιποτα.. με συγχωρειτε.. λαθος", τους λεω κ απομακρυνομαι.
στην υπολοιπη διαδρομη προσπαθω να με πεισω πως ισως αυτοι οι δυο να συζητουσανε για τα πολιτικα κ την επικαιροτητα, κ οχι για τα προσωπικα τους, κ ισως τελικα να μην τους φανηκα τοσο πολυ αδιακριτος. μεχρι να φτασω στον προορισμο μου, κ αφου σχεδον με εχω πεισει, καταληγω μοιραια στο συμπερασμα οτι ολοκληρη η χωρα, για να μην πω η ανθρωποτητα, στεκεται στη λαθος πλευρα του δρομου, πισω απο ενα λαθος τοπωνυμιο γραμμενο σε χαρτονι

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

δωρεαν ελαβετε

ειναι κατι νεαροι, τις τελευταιες μερες, που εχουν στησει παγκο στον πεζοδρομο κ μοιραζουν φυλλαδια. δεν χρειαζεται καν να πλησιασεις για να καταλαβεις οτι ανηκουν σε καποια θρησκευτικη οργανωση. το ατσαλακωτο τους ντυσιμο, το ακαμπτο στησιμο τους, το επαγγελματικο χαμογελο που παγωνει μολις τους προσπερασεις.. ολα δειχουν κωδικα συμπεριφορας κ σταυροφορα πειθαρχια. απο τους περαστικους ελαχιστοι τους δινουν σημασια, κ αν σταματαει που κ που καποιος μπροστα τους, συνηθως ειναι για τους την πει κ να τους κοροϊδεψει. επειδη περναω κ εγω συνεχεια απο μπροστα, προσπαθω καθε φορα να επινοω κ μια διαφορετικη δικαιολογια για να τους αποφυγω: "ευχαριστω πολυ, αλλα δεν ξερω γραμματα", "να ειστε καλα, αλλα, ξερετε, ειμαι σατανιστης", "με συγχωρειτε, βιαζομαι.. ερχεται η συντελεια κ δεν εχω προλαβει να ρυθμισω τις οφειλες μου στο δημοσιο".
σημερα ο παγκος εχει εμπλουτιστει κ εκτος απο φυλλαδια οι κουμπωμενοι νεαροι μοιραζουν κ αγιες γραφες, οποτε κ η ανταποκριση του κοινου εχει ελαφρως αλλαξει. "παρτε μια αγια γραφη, κυριε. ειναι δωρεαν", διαφημιζουν τη θεοπνευστη πραματεια τους. σημερα καποιοι σταματουν. παντα θα υπαρχουν καποιοι, που κ ποντικοφαρμακο να τους δωσεις, θα το παρουν, φτανει να ειναι τζαμπα. "σιγουρα, δεν θελετε λεφτα;" ρωτουν με επιφυλλαξη κ υστερα παιρνουν τον θειο λογο παραμασχαλα κ απομακρυνονται ριχνοντας πισω τους κλεφτες ματιες να δουν αν τους ακολουθει καποιος αιρεσιαρχης.
στο μεταξυ, στο καφενειο απεναντι δυο αιωνιοι θαμωνες παρακολουθουν το θεαμα κ σχολιαζουν ραθυμα:
-μα αυτο ειναι βιαιος προσηλυτισμος. επιτελους, πρεπει να επεμβει ενας εισαγγελεας.
-ε, οχι κ βιαιος, σιγα.. δεν μας βαζουν κ με το ζορι, μωρα παιδια, μεσα στην κολυμπηθρα.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018

παραλληλα

σας εχει τυχει ποτε να περνατε διπλα απο καρτοτηλεφωνο κ αυτο να αρχισει να χτυπαει; κ αν ναι, δεν εχετε μπει στον πειρασμο να απαντησετε; εμενα μου εχει τυχει δυο φορες.
η πρωτη ηταν πριν απο πολλα χρονια, τοτε που οι περισσοτεροι δεν ειχαμε κινητα κ κυκλοφορουσαμε παντα με μια τηλεκαρτα στην τσεπη. ημουν στην αθηνα, στην πλατεια αμερικης. ακουσα να χτυπαει ενα καρτοτηλεφωνο, πλησιασα δειλα-δειλα, σηκωσα το ακουστικο κ ειπα: "παρακαλω, ποιος ειναι;" στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη, σαν κ αυτες που σταδιοδρομουν στις γραμμες εξυπηρετησης, ζητουσε καποιον γιαννη. της ειπα: "α, κοιταξτε να δειτε συμπτωση: κ εμενα γιαννη με λενε!" "καλα, χαλαρωσε, δεν σε λενε κ αναξαγορα" μου απαντησε κ μου το εκλεισε στα μουτρα. οταν αφηγηθηκα το περιστατικο αυτο στους φιλους μου, οι πιο πολλοι γελασανε. υπηρχαν, ομως, κ καποιοι που μου ειπαν οτι πρεπει να ειμαι πιο προσεκτικος κ οτι δεν παιζουνε με αυτα τα πραγματα κ οτι υπαρχουν καρτοτηλεφωνα στην πολη που λειτουργουν σαν πυλες εισοδου σε αλλες διαστασεις. τοτε καταλαβα οτι ειχα δωσει λανθασμενη απαντηση σε εκεινην την αγνωστη γυναικεια φωνη κ εχασα ετσι μια σπανια ευκαιρια να ταξιδεψω σε καποιο παραλληλο συμπαν πιο διασκεδαστικο απο αυτο εδω το συμπαν το ξενερωτο.
για πανω απο δυο δεκαετιες περνουσα διπλα απο καρτοτηλεφωνα περιμενοντας πώς κ πώς να ακουσω κ παλι καποιο να χτυπαει. μεχρι που χθες το βραδυ, καθως περπατουσα στη γουναρη, κατω απο την πλατεια ναυαρινου, ακουσα να χτυπαει ενα τηλεφωνο. αν κ περναω σχεδον καθε μερα απο εκει, δεν ειχα προσεξει ποτε οτι υπαρχει στο σημειο αυτο καρτοτηλεφωνο. εριξα μια ματια τριγυρω. ηταν αργα κ εβρεχε. οι δρομος ηταν αδειος. αυτο ειναι, σκεφτηκα, το παραλληλο μου συμπαν εξακολουθει να συνωμοτει για να με κλεψει απο αυτο εδω το συμπαν το αχαριστο. ετσι ειναι τα παραλληλα τα συμπαντα: καμια φορα αργουν να παρουν μπρος, αλλα στο τελος την κανουν τη δουλεια τους.
μα ενω ετρεξα ολο χαρα για να σηκωσω το τηλεφωνο, ξαφνου κ απο το πουθενα, εμφανιστηκε κ ενας αλλος διεκδικητης του εισιτηριου για το χωροχρονικο ταξιδι: ενας τυπος, μικροσωμος κ μελαμψος, μαλλον μεταναστης απο καποια χωρα της μακρινης ανατολης, πεταχτηκε κ αρπαξε σχεδον ταυτοχρονα με μενα το ακουστικο κ δεν ελεγε να το αφησει. ε οχι, ρε φιλε! δεν ειναι δυνατον! ερχονται οι ξενοι κ μας παιρνουν τωρα κ τα παραλληλα συμπαντα; κατι μουρμουρισε αυτος ικετευτικα, κατι του γρυλισα εγω.. στο τελος νικησα. αφησε ο ξενος το ακουστικο, εκανε ενα βημα πισω, μα δεν εφυγε. "παρακαλω; ποιος ειναι;" ειπα σαν ετοιμος απο καιρο. στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη μελωδικη ελεγε κατι σε καποια γλωσσα της ινδικης υποηπειρου. γυρισα κ κοιταξα ξανα τον μελαγχολικο αντιζηλο. "για σενα ειναι", του ειπα κ αυτος εβαλε σαν μικρο παιδι τα γελια.
καθως απομακρυνομουν ακουγοντας πισω μου διαφορα μαλλον πακιστανικα γλυκολογα, σκεφτηκα οτι τελικα υπαρχουν διπλα μας ανθρωποι που ηδη ζουν παραλληλα σε δυο, αν οχι κ σε περισσοτερα, συμπαντα, καποια απο τα οποια ειναι πολυ πιο επειγοντα απο το χαλαρο κ ξεγνοιαστο δικο μας