Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

τα ξυλοποδαρα

ειμαι με το αυτοκινητο στο κεντρο κ εχει ενα μποτιλιαρισμα ψιλοαδικαιολογητο για την ωρα. καποια στιγμη διαπιστωνω οτι το κακο εχει δημιουργηθει σε ενα συγκεκριμενο φαναρι που βρισκεται μπροστα μου, απο οπου, καθε φορα που αναβει πρασινο, περνανε μολις 1 με 2 οχηματα. μετα απο λιγη ωρα κ λιγα περισσοτερα γαμωσαυριδια (ναι, τα ψαρια) φτανω κ εγω στον καταραμενο ερυθρο σηματοδοτη, οπου κ διαπιστωνω οτι ο υπαιτιος της καθυστερησης ειναι ενας παλιατσος ξυλοποδαρος που δινει υπαιθρια παρασταση στους θαμωνες της διασταυρωσης. ο καλλιτεχνης, αφου κανει το νουμερο του (ενταξει, πλακα ειχε), πλησιαζει προς το παραθυρο μου κρατωντας ενα πουγκι κ μου λεει κατι αστειο κ εξοργιστικο ταυτοχρονα. εγω, επειδη εχω ηδη εξαντλησει προηγουμενως το υβρεολογιο μου, κατα τη διαρκεια του εσωτερικου μου μονολογου, τεντωνω τον λαιμο μου κ περιοριζομαι στο να του πω: "ρε ψηλε, εδω βρηκες να κανεις το κομματι σου;" ο ψηλος, χωρις να απομακρυνει το πουγκι του, μου απαντα: "δεν ειμαι ψηλος, ενα εβδομηντα ειμαι, αλλα φοραω ξυλοποδαρα." στο μεταξυ εχει αναψει πρασινο, αλλα απο πισω παραδοξως δεν κορναρει κανεις. λες κ ολοι περιμενουν να δουνε την αντιδραση μου. μεσα σε δευτερολεπτα σκεφτομαι, "για μια στιγμη, γιατι τα βαζω με το παληκαρι; εγω δεν ειμαι, υποτιθεται, ο μεγας υποστηρικτης της τεχνης του δρομου; τι δηλαδη; επειδη τα γκραφιτι δεν εμποδιζουν την κυκλοφορια κ τα συνθηματα δεν μου ζητανε κερματα; κ επειτα, γιατι βιαζομαι; που εχω να παω; ποιος ειμαι; που βρισκομαι; τι λαθος εχω κανει στη ζωη μου;" απο τις σκεψεις μου με βγαζει η φωνη ενος μοτοσυκλετιστη: "τι θα γινει, ρε μεγαλε; δωσε κατι στο παιδι να φυγουμε απο εδω." α, τι φαση, σκεφτομαι, οποιος ειναι πρωτος στο φαναρι, πληρωνει κ για τους υπολοιπους; "δεν ειμαι μεγαλος", του απαντω (ή ετσι θα ηθελα, τουλαχιστον), "αλλα στο ιντερνετ καμια φορα κ εγω μαλλον φοραω ξυλοποδαρα.."

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

τινος ειναι, ρε ξαπλωστρα, τα παιδια;

εκανα μια βουτια, τωρα το απογευμα, σε μια παραλια εδω κοντα στον βολο. στην παραλια αυτην ο τοπικος εξωραϊστικος συλλογος εχει τοποθετησει ομπρελες κ ξαπλωστρες για τους λουομενους. την ωρα που κατεβηκα για μπανιο η παραλια ηταν σχεδον αδεια. αφου κολυμπησα λιγο, λοιπον, αραξα σε μια ξαπλωστρα κ αρχισα να διαβαζω ενα βιβλιο. δεν προλαβα να γυρισω δυο σελιδες, οταν ακουσα απο διπλα μου κατι σαν καυγα κ γυρισα να δω τι παιζει. σε μια αλλη ξαπλωστρα ητανε ενας τυπος, καμια δεκαρια χρονια μεγαλυτερος μου, κ κουβεντιαζε σε εντονο υφος με δυο πιτσιρικια. η ιδιαιτερα επιθετικη σταση των παιδιων -θα ηταν δεν θα ηταν εξι-επτα χρονων- κ το ειρωνικο κ δασκαλιστικο υφος του μεγαλου μού τραβηξαν την προσοχη κ θελησα να μαθω ποιο ηταν το θεμα της διαφωνιας τους. η φαση, λοιπον, ειχε ως εξης: τα παιδια πηγαν στον τυπο κ του διαμαρτυρηθηκαν οτι η συγκεκριμενη ξαπλωστρα ηταν δικια τους. αυτος τους απαντησε οτι κανουν λαθος κ οτι οι ξαπλωστρες δεν ειναι κανενος. τα παιδια τοτε τον ρωτησαν αφου, οπως ισχυριζοταν, δεν ειναι κανενος, μηπως δεν θα επρεπε να αραζει σε αυτες κανενας. ο τυπος τοτε διορθωσε την αρχικη του τοποθετηση, λεγοντας οτι οι ξαπλωστρες ανηκουν σε ολους. πραγμα που εκανε τα παιδια να επιστρεψουν στην αρχικη τους θεση, οτι δηλαδη η ξαπλωστρα, οπου καθοτανε ο τυπος, ειναι δικη τους, γιατι ενω πραγματι το συνολο των ξαπλωστρων ανηκει σε ολον τον κοσμο, στην συγκεκριμενη ολο το καλοκαιρι συνηθιζουν να αραζουνε αυτα. ο τυπος τοτε αρχισε να τους κανει μια κανονικη διαλεξη περι ιδιοκτησιας, δημοσιου χωρου κ αλλα τετοια ομορφα, η οποια καποια στιγμη διεκοπη βιαιως οταν ενα απο τα πιτσιρικια τού φωναξε: "αμαν, ρε ανθρωπε.. τα σχολεια ανοιγουν τον αλλο μηνα." στο μεταξυ, το δευτερο πιτσιρικι, αγανακτισμενο απο την τροπη που ειχε παρει η συζητηση, αν οχι κ απο την αδιαλλαξια του μεγαλου, ειχε ηδη αρχισει να απομακρυνεται. καθως περνουσε απο διπλα μου δεν κρατηθηκα κ το ρωτησα: "καλα, γιατι δεν καθοσαστε αλλου; τοσες αδειες ξαπλωστρες εχει.." "ε, μα δεν βλεπεις; αφου αυτη ειναι η μονη κοκκινη", μου απαντησε. λιγα μετρα πιο εκει, μεσα στο νερο, μια βαριεστημενη τσουχτρα, αδιαφορη εντελως για τα ιδιοκτησιακα του κοσμου της στεριας, τσιμπουσε τον εαυτο της, ετσι, για να περασει η ωρα..

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

το δευτερο προφιλ

-καλα, ειδες τι ανεβασε ο (..) χθες;
-το ειδα, ναι.
-τα σχολια απο κατω τα διαβασες; καλα.. χαμος, λεμε.
-τα διαβασα. να σου πω, εσυ πώς τα ειδες ολα αυτα; δεν σε εχει μπλοκαρει;
-α.. εχω κανει ενα δευτερο ακκαουντ για να βλεπω ολους αυτους με τους οποιους εχουμε αλληλομπλοκαριστει.
-αντε, ρε.. κοιτα να δεις.
-ναι, ειναι το μαλακοπροφιλ μου.. ετσι το λεω. να, βλεπεις; εδω εχω φιλους ολους τους περιεργους κ τους παρακολουθω χωρις να το ξερουν.
-για μια στιγμη.. αυτο ειναι το ψευτικο προφιλ σου;
-ναι.
-μα.. αυτο το εχω στις επαφες μου κ εγω.
-αληθεια;
-ε, ναι.
-ε, θα σου ειχα κανει αιτημα τοτε που ειχαμε μαλωσει, επειδη μαλλον θα φοβηθηκα οτι θα με διεγραφες.
-κ με εβαλες κ εμενα στο μαλακοπροφιλ, ρε;
-ε, καλα.. μην το παιρνεις προσωπικα. αλλωστε, καμια φορα, μπορει να σου κανω λαϊκ κ απο τα δυο.
-ρε, με δουλευεις; με εβαλες κ μενα μαζι με ολους τους περιεργους;
-ε, δεν εχω μονο τους περιεργους εδω. να, εχω κ την πρωην μου.
-σε εχει μπλοκαρει κ η πρωην σου; γιατι;
-βλακειες, μωρε.. να, ελεγε οτι προσπαθω συνεχεια να την παρακολουθω κ να την ελεγχω.. περιεργες γκομενες.. τι ψαχνεις;

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

το μουσειο

μετακομισα στη θεσσαλονικη περυσι το σεπτεμβριο. αυτη ηταν η ενατη μετακομιση που εκανα μεσα σε μια δωδεκαετια. λιγο πριν ανεβω στον βορρα, ξενοικιασα το τελευταιο σπιτι οπου εμενα στον βολο. τωρα, καθε φορα που βρισκομαι εδω, μενω αναγκαστικα στο πατρικο μου. σημερα εχω περασει ολη τη μερα μεσα στο σπιτι. απο το μεσημερι προσπαθω να συγκεντρωθω κ να γραψω λιγο, αλλα ολο κατι θα βρεθει τριγυρω μου για να μου αποσπασει την προσοχη. για παραδειγμα, ανοιγω ενα συρταρι ψαχνοντας δηθεν κατι για να βρω κ πεφτω πανω σε παλιες φωτογραφιες, δωρα, καρτποσταλ, εισιτηρια απο ταξιδια, απο συναυλιες.. κειμηλια κ αναμνηστικα που απο τυχη κ μονο καποια στιγμη δεν πεταχτηκαν στα σκουπιδια. νομιζω οτι αρχιζεις να γερνας οταν το πατρικο σου σπιτι αρχιζει να μοιαζει με μουσειο. κ ομως, καθε φορα που βρισκομαι εδω, κοιμαμαι στο εφηβικο μου δωματιο κ βλεπω ακομα τα ιδια ονειρα με τοτε.