οι κολλητοι

ειμαι στο πεζοδρομιο κ περιμενω να αναψει πρασινο για να περασω απεναντι. ερχεται καποιος και στεκεται διπλα μου ακριβως. γυριζω, τον κοιταζω. με κοιταζει κ αυτος. κοιταζομαστε. ετσι, για λιγο, φευγαλεα. για μια μολις στιγμη. δεν λεμε κατι. δεν χρειαζεται. ειμαστε απλως δυο πεζοι που στεκομαστε στην ακρια του δρομου κ περιμενουμε να αναψει πρασινο. ωστοσο, παιζει να υπαρχουν κ αλλα πραγματα που μας συνδεουν. μπορει να πινουμε κ οι δυο τον καφε μας σκετο, μπορει να εχουμε επισκεφτει και οι δυο τη λημνο το ιδιο καλοκαιρι, μπορει να ειδαμε την ιδια νυχτα, στο ιδιο σινεμα, την ιδια κωμωδια κ να ημασταν, λεει, οι μονοι μεσα στο κοινο που δεν γελασαμε. κοιταζω το κοκκινο ανθρωπακι στο φαναρι. το ανθρωπακι αυτο η τριχρονη ανηψια μου, αντι για σταματη, το λεει σταματινα. βλεπω τον τυπο διπλα μου να κοιταει το ρολοϊ του. το ξανασκεφτομαι. ναι, σιγουρα υπαρχουν κ ενα σωρο αλλα πραγματα που μας χωριζουν. εγω, ασπουμε, σε αντιθεση με αυτον, ουτε στεγαστικο δανειο εχω παρει, ουτε πηγαινω καθε δευτερη βδομαδα στο γηπεδο, ουτε χτυπησα ποτε καποιον με το αμαξι μου κ υστερα τον εγκατελειψα. κ ομως, να που τωρα βρισκομαστε εδω, ο ενας πλαϊ στον αλλον, και σε πολυ λιγο θα αρχισουμε να διασχιζουμε μαζι τον δρομο κ απο μακρια ενδεχομενως κ να μοιαζουμε σαν να ειμαστε φιλοι κολλητοι κ να βολταρουμε παρεα. η σταματινα σβηνει κ αμεσως η γρηγορια ή η γρηγορουλα -δεν ειμαι σιγουρος- φωτιζεται. ο αγνωστος κανει το πρωτο βημα. εγω μενω στη θεση μου. στο τριτο βημα ο αγνωστος γυριζει κ με κοιταζει. για μια στιγμη. για λιγο, φευγαλεα. οχι, δεν μπορω. αρνουμαι. δεν θελω καν να το διακινδυνεψω. θα μεινω κ θα περιμενω το επομενο. ετσι κ αλλιως, εγω δεν βιαζομαι. να μια ακομα διαφορα μας, αγαπητε. μακρια κ αγαπημενοι, αγνωστε

αντισκηνα

πριν δεκα χρονια ημουν στη μαδριτη. το σπιτι οπου εμενα ηταν κοντα σε κατι δικαστηρια. καθε φορα που περνουσα απο εκει εβλεπα εναν τυπο διαμαρτυρομενο να εχει κατασκηνωσει στο πεζοδρομιο απεξω κ να εχει ζωσει το αντισκηνο του με ενα σωρο χαρτονια που πανω τους ειχε γραψει προφανως τα αιτηματα του. την εποχη εκεινη τα ισπανικα μου περιοριζονταν στις φρασεις "una caña, por favor", "un viejo holborn amarillo" κ "la muerte me espera, antes de llegar de cordoba" -τα απολυτως απαραιτητα, δηλαδη- οποτε χωρις μεταφραση δεν καταλαβαινα για ποιον λογο διαμαρτυροταν ο ανθρωπος, αλλα ηθελα να μαθω.

ετσι, μια μερα τον πλησιασα, δηθεν πως ηθελα να φωτογραφισω τα χαρτονια του κ αυτος, ολο χαρα που καποιος ενδιαφερθηκε επιτελους για τον αγωνα του, εσπευσε να μου εξηγησει πως ο λογος που τον κατεβασε στο πεζοδρομιο ηταν το τοτε νεο οικογενειακο δικαιο της ισπανιας που περιοριζε, λεει, τα δικαιωματα των χωρισμενων πατεραδων σε σχεση με την επιμελεια των ανηλικων τεκνων τους. οσο μιλουσε εγω κουνουσα το κεφαλι μου, για να δειξω οτι τον καταλαβαινω, οτι καταλαβαινω το προβλημα του δηλαδη, καθως αφου ειδε πως ειμαι ξενος επελεξε να μου τα εξηγησει ολα στα αγγλικα ή τελος παντων σε αυτο το οπτικοακουστικο υπερθεαμα που θεωρουν πως ειναι τα αγγλικα οι ιβηρες. επισης, που κ που εβγαζα κ κατι ηχους, τυπου "χμ", "αχα", "μμμ" κ τετοια, για να δειξω οτι δεν τον καταλαβαινω απλως, αλλα οτι τον νιωθω, οτι συμπασχω με τον τροπο μου, οτι βρισκομαι ασπουμε στο πλευρο του.

"εσυ, εχεις παιδια", με ρωτησε στο τελος. "οχι", του απαντησα, καπως απογοητευοντας τον. "κ απο πού εισαι;" ξαναρωτησε. "απο την ελλαδα", του ειπα εγω περηφανος. κ τοτε, στο ακουσμα κ μονο του λικνου της δημοκρατιας κ του δυτικου πολιτισμου, ο τυπος αλλαξε χιλια χρωματα. ντραπηκε, εσκυψε το κεφαλι του, πεταξε μεσα στη σκηνη το χαρτονι που κρατουσε κ ειπε: "με συγχωρεις, φιλε μου.. ξεχνα ολα οσα σου ειπα. εχεις πολυ πιο σοβαρα προβληματα απο το δικο μου κ εγω σε πρηζω τοσην ωρα.. εχεις να μεινεις καπου αποψε;"

επτα χρονια μετα επεσα πανω σε εναν αλλο διαμαρτυρομενο κατασκηνωτη, αυτη τη φορα στην ουασιγκτων, κ μαλιστα στο παρκο που βρισκεται απεναντι απο τον λευκο οικο κ του οποιου το ονομα αυτη τη στιγμη μου διεφευγει. εκει δεν χρειαστηκα βοηθεια για να διαβασω τα χαρτονια της διαμαρτυριας του. ηταν ενας βετερανος του πολεμου στο ιρακ, που αντιμετωπιζε σοβαρα προβληματα υγειας κ ζητουσε ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη. τα ειπα λιγο κ με αυτον κ οταν με ρωτησε where am I from, για να μην εχουμε παλι προβληματα, του ειπα πως ειμαι απο το μπρααβος, αλλα τα τελευταια χρονια ζω στο πεντος, κ ξεμπερδεψα. διπλα του ηταν ενας αλλος τυπος που απλως ζητιανευε. ειχε κ αυτος ενα χαρτονι που εγραφε: "too dumb to steal too ugly to prostitute"

στο αθορυβο

πινω καφε σε ενα μαγαζι. στο διπλανο τραπεζι μια ηλικιωμενη κυρια διαβαζει εφημεριδα. καποια στιγμη νιωθω πως κατι θελει να μου πει. γυριζω, την κοιταζω κ βλεπω οτι δεν μιλαει σε μενα, αλλα διαβαζει ψιθυριστα το αρθρο που βρισκεται κατω απο τα ματια της. θυμαμαι πως κ η γιαγια μου, καμια φορα, διαβαζε καπως ετσι τους υποτιτλους απο τα ξενα σηριαλ που παρακολουθουσε κ καπως με την αναμνηση αυτη, ασπουμε, συγκινουμαι.
λιγο μετα, ομως, που αρχιζω κ ξεχωριζω μεσα απο το μουρμουρητο της καποιες λεξεις, κ κυριως οταν προσεχω τον τροπο που τονιζει καποιες απο αυτες, ενω αλλες μοιαζει σαν να τις αποσιωπα, να τις εξαφανιζει, συνειδητοποιω οτι η γυναικα αυτη στην πραγματικοτητα δεν διαβαζει την εφημεριδα της, αλλα μαλλον προσευχεται ή απαγγελει, ξερωγω, καποιο ξορκι μαγικο που οταν το ολοκληρωσει, θα αποκαλυφθει πως ολα οσα ειναι γραμμενα εκει μεσα, ολη η επικαιροτητα, ολοκληρη αυτη η φρικιαστικη, φαιδρα ειδησειογραφια δεν ειναι πλεον παρα ενα ονειρο, μια σκια, μια πλανη. βεβαια, και η γιαγια μου, τωρα που το ξανασκεφτομαι, ισως δεν ηταν οι υποτιτλοι της τηλεορασης αυτο που την ακουγα καμια φορα να επαναλαμβανει, αλλα, ποιος ξερει, μπορει να προσπαθουσε να μας πει πού ειχε κρυψει καποιον θησαυρο ή ποτε, ποια μερα κ ωρα ακριβως θα καταστραφει ο κοσμος ή ποιο σταληθεια ειναι το νοημα της ζωης ή κατι τετοιο τελος παντων, μεχρι που μια μερα εφυγε κ πηρε το οποιο μυστικο μαζι της.
απο αυτες τη σκεψεις ερχεται να με βγαλει ο γιος της διπλανης κυριας, που φτανει καποια στιγμη στο μαγαζι, καπως εκνευρισμενος. "ελα, ρε μανα... γιατι δεν το σηκωνεις το τηλεφωνο; δεκα φορες σε πηρα...", της λεει κ τραβαει καρεκλα για να κατσει. "με συγχωρεις, αγορι μου", του απανταει εκεινη, ριχνοντας μια ματια στην απαρχαιωμενη συσκευη της, "δεν το ακουσα, γιατι σας εχω βαλει ολους στο αθορυβο"
x