συνταξιμα

μια παρεα παιδιων παιζει μπαλα στην πλατεια. καποια στιγμη, ενα απο αυτα βαραει ενα σουτ αλλα αστοχει κ οι φιλοι του αρχιζουν να το κοροϊδευουν. το παιδι δικαιολογειται λεγοντας πως αν φορουσε τα καινουρια του παπουτσια, δωδεκα γκολ θα ειχε βαλει σημερα, τουλαχιστον. ε, κ γιατι δεν πας να τα φορεσεις, του λενε, διπλα ειναι το σπιτι σου. μα αμα τα βαλω κ παιξω με αυτα, δεν θα ειναι πια καινουρια. η παρεα προβληματιζεται με αυτο που ακουει. το παιχνιδι διακοπτεται κ αρχιζουν να το κουβεντιαζουν. "βλακειες λεει ο φιλος", υποστηριζει καποιος. "ενταξει μπορει τα παπουτσια να παψουν να ειναι ολοκαινουρια, σε καθε περιπτωση ομως, θα ειναι καινουριοτερα απο αυτα που ηδη φοραει." "οχι, ενταξει, εχει μια βαση αυτο που λεει", καποιος αλλος αποφαινεται. "δεν γινεται να αντιμετωπιζουμε την καινουριοτητα ως σχετικο μεγεθος. κ μονο αν βγουν απο το κουτι τους τα παπουτσια, χανουν για παντα αυτην την ιδιοτητα." "ναι, αλλα για μια στιγμη", ισχυριζεται ενας τριτος. "το ζητουμενο ειναι η αποτελεσματικοτητα των παπουτσιων. αν οντως μπορει να βαλει δωδεκα γκολ με αυτα, η αγορα τους -η πραξη, δηλαδη, που τα κατεστησε για αυτον καινουρια- δικαιωνεται. με αλλα λογια, θα εχουν βγαλει τα λεφτα τους, πριν καν προλαβουν να παλιωσουν." "εγω παιδια, παντως", ενας τεταρτος πεταγεται, "λεω να αφησουμε τη μπαλα κ να γυρισουμε ολοι στα σπιτια μας κ να διαβασουμε, να μορφωθουμε, να τελειωσουμε το σχολειο, να μπουμε στο πανεπιστημιο, να βγουμε στην αγορα εργασιας, να συγκεντρωσουμε τα απαιτουμενα συνταξιμα ενσημα, κ πρωτα ο θεος ναμαστε καλα, ξαναμαζευομαστε εδω οταν θα ειμαστε κωλογεροι κ τοτε το ξανασυζηταμε." "εκπληκτικη ιδεα", φωναζει η μπαλα κ παιρνει φορα απο μονη της, πεφτει πανω σε μια παρακειμενη τζαμαρια κ τη σπαει

misurate purificazione

 

το χρεος

στεκεται μπροστα στο αμαξι του κ μιλαει στο κινητο του. η πορτα του αμαξιου μισανοιχτη. ηταν ετοιμος να μπει κ να αναχωρησει, αλλα το τηλεφωνημα τον προλαβε. κραταει τη συσκευη μπροστα στο προσωπο του κ εχει βαλει ανοιχτη ακροαση. απο την αλλη ακρη της γραμμης ακουγεται μια γυναικεια φωνη να λεει: "αν δεν το κανεις εσυ, κανενας δεν θα το κανει". ο αντρας κοιταζει το ηχειο σαν να περιμενει να βγει κατι ακομα απο εκει μεσα. το ηχειο ομως μενει σιωπηλο. η γυναικα περιμενει μιαν απαντηση. "αν δεν το κανω εγω, δεν θα το κανει κανενας αλλος", σκεφτεται ο ανδρας κ αρχιζει να συνειδητοποιει το μεγεθος της αποστολης του. οχι, ποτε δεν ονειρευτηκε να αναλαβει ενα τετοιο χρεος. ποτε δεν ζηλεψε καποιο ηρωικο ιδανικο. μα τωρα που νιωθει το αβασταχτο βαρος της ευθυνης, γνωριζει πολυ καλυτερα απο τον καθενα πως δεν μπορει να αποποιηθει τον ρολο που του επιφυλαξε η μοιρα για να παιξει. κ ας εχει ξεκινησει για αλλου. κ ας βρισκεται ηδη με το ενα ποδι μεσα στο αυτοκινητο του. "ελα, με ακους; εισαι εκει;" ακουγεται παλι η φωνη της γυναικας. ο αντρας παιρνει μια βαθια ανασα σαν να θυμαται ξαφνικα πως χρειαζεται οξυγονο για να ζησει, για να αντεξει στην περιπετεια αυτη που ονομαζεται ζωη διπλα σε αλλους ανθρωπους. κ υστερα κλεινει την πορτα αποφασιστικα, κλεινει κ την ανοιχτη ακροαση, φερνει τη συσκευη στο αυτι του κ απανταει: "ενταξει, ρε αλεξανδρα. θα γυρισω κ θα το απλωσω το πλυντηριο. ενταξει, ενταξει"