less

ναβαρινο

καθομαι σε ενα καφε στην πλατεια ναβαρινου κ γραφω στο λαπτοπ μου. απεναντι μου καθεται ενας αλλος τυπος κ γραφει στο δικο του λαπτοπ. τον βλεπω να σηκωνει το κεφαλι πού κ πού κ να κοιταζει μπροστα του, πριν επιστρεψει ξανα το βλεμμα στην οθονη του κ σε αυτο που γραφει. μπροστα του βρισκομαι εγω -μας χωριζουν μολις δυο αδειανα τραπεζια- κ κανω μαλλον τις ιδιες ακριβως κινησεις, περιπου με την ιδια συχνοτητα. σκεφτομαι πως αν καποιος μάς παρατηρουσε απο το πλαϊ κ αν ηταν λιγο πιο μικρη η αποσταση αναμεσα στις αντικριστες ραχες των φορητων μας υπολογιστων θα του φαινομασταν σαν αντιπαλοι μιας αφορητης παρτιδας σκακι ή μαλλον ναυμαχιας, για να ταιριαζει κ με ονομα της πλατειας που μας φιλοξενει. κατα τα αλλα, τριγυρω μας δεν συμβαινει απολυτως τιποτα. τιποτα αξιοπαρατηρητο, τουλαχιστον. καμια επεμβαση ξενων δυναμεων δεν φαινεται να απειλει τη συνθηκη του κυριακατικου αδιεξοδου μας. ετσι, το μονο που μου μενει ειναι να παρατηρω τον αγνωστο απεναντι αλλα κ τον εαυτο μου, εστω κ εξ αντανακλασεως. αυτος ομως τι κανει; ενταξει, ποτε μου δεν καταφερα να αποκτησω μαντικες ικανοτητες -οχι οτι δεν το εχω προσπαθησει- αλλα για καποιο λογο αυτη τη στιγμη ειμαι σιγουρος οτι αυτο που γραφει ο τυπος απεναντι μου πηγαινει καπως ετσι: "καθομαι σε ενα καφε στην πλατεια ναβαρινου κ γραφω στο λαπτοπ μου. απεναντι μου καθεται ενας αλλος τυπος κ γραφει στο δικο του λαπτοπ.."

ο κατασκοπος

καθομαι κ πινω καφε σε ενα μαγαζι. διπλα μου ενα ζευγαρι κινεζων μιλαει στα κινεζικα. δεν εχω ιδεα τι λενε, αλλα για καποιο λογο πιστευω οτι συζητανε κατι πολυ μυστηριο. κ ομως, αυτοι μιλανε φωναχτα με τη βεβαιοτητα οτι κανεις τριγυρω δεν τους καταλαβαινει. καποια στιγμη, μολις αυτη γελαει με κατι που της λεει αυτος, γελαω κ εγω, προσποιουμενος πως εχω πιασει το αστειο κ πως τοσην ωρα καθομουν κ τους κατασκοπευα, αλλα ανθρωπος ειμαι, δεν αντεξα αλλο κ προδοθηκα. αυτοι γυριζουν, με κοιταζουν εντρομοι. γνωριζουν πια οτι δεν ειναι μονοι τους μεσα στο καφε, μονοι σε ολοκληρο τον κοσμο. ξερουν καλα πως ολα τους τα σχεδια ειναι καταδικασμενα να αποτυχουν. εγω κανω οτι διαβαζω το βιβλιο μου, που επειδη τους εχω λιγακι λυπηθει, το κραταω επιδεικτικα αναποδα, για να τους δειξω οτι δεν πρεπει κ τοσο να φοβουνται, γιατι ενταξει, δεν ειμαι κ ο πιο εξυπνος κατασκοπος. οι δυο κινεζοι συνεχιζουν να τα λενε στα κινεζικα, αλλα τωρα πολυ πιο χαμηλοφωνα. σχεδον ψιθυριζουν, δηλαδη. ισα που καταφερνει να ακουσει ο ενας τον αλλον. ησυχος πια, γυριζω το βιβλιο που διαβαζω απο την καλη. το ξαναπιανω απο εκει που το αφησα: "αν καποτε η επιθυμια συνωμοτησει απολυτως με τη λογικη, τοτε θα αρχισουμε να σκεφτομαστε, αλλα δεν θα επιθυμουμε"