Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

θυμαρι

καθε πεμπτη γινεται στο δρομο οπου μενω λαϊκη αγορα. καθε πεμπτη πρωι, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ανοιγω την εξωπορτα κ πεφτω πανω σε εναν παγκο οπου πωλουνται διαφορα κηπευτικα. στο ιδιο σημειο ακριβως, ολες τις αλλες μερες, συνηθως βρισκεται το αυτοκινητο μου. καθε τεταρτη βραδυ, απο τοτε που εχω δικο μου αυτοκινητο, πρεπει να εχω τον νου μου κ να παρκαρω το ανταμομπιλ σε καποιον αλλον δρομο. αν ξεχαστω -το εχω κανει 2-3 φορες- οι πωλητες θα μου χτυπησουν το κουδουνι τα χαραματα κ θα πρεπει να κατεβω να το μετακινησω. αυτα στον βολο, οπου οι ανθρωποπι λιγο-πολυ γνωριζονται κ οι ανθρωποι της λαϊκης ξερουν να αντιστοιχουν κουδουνια με αυτοκινητα. απο την αθηνα εχω μια αλλη εμπειρια:

εζησα 7 χρονια στα εξαρχεια. εκει, για οσους δεν γνωριζουν, γινεται καθε σαββατο λαϊκη αγορα στην ομορφη οδο καλλιδρομιου. μια παρασκευη βραδυ, λοιπον, πριν απο κατι χρονια, εκανα το μεγα σφαλμα να αφησω παρκαρισμενο το αυτοκινητο εκει οπου δεν επρεπε. την επομενη μερα θα εφευγα για καποιο ταξιδι. ξυπνησα σχετικα αργα, μαζεψα τα πραγματα μου με το πασο μου κ βγηκα απο το σπιτι. ανηφοριζοντας προς τον στρεφη ακουσα τις φωνες των μικροπωλητων -μια απο τις πιο χαρακτηριστικες αστικες μελωδιες- κ ενιωσα να κοβονται τα ποδια μου. σκεφτηκα οτι θα ειχαν βρει το αυτοκινητο μου κ αφου θα ειχαν βρισει κ καταραστει εν χορω τον ιδιοκτητη του, θα καλεσαν την τροχαια να ερθει με τον γερανο κ να μου το σηκωσει. συνεχισα να ανεβαινω τη θεμιστοκλεους κ να πλησιαζω δειλα-δειλα στον τοπο του εγκληματος χωρις να ειμαι σιγουρος τι σκοπευα να κανω, χωρις να εχω ιδεα αυτου που με περιμενε. για καποιο λογο πιστευα οτι ο οργισμενος ακομα μικροπωλητης, του οποιου τη θεση ειχα καταλαβει, θα με αναγνωριζε αμεσως κ θα με επαιρνε στο κυνηγι, ετσι κ τολμουσα να τον ρωτησω τι απεγινε το αμαξι μου. κ ομως, το αυτοκινητο μου ηταν ακομα εκει, οχι ακριβως οπως το ειχα αφησει, αλλα σκεπασμενο με εναν μουσαμα, πανω στον οποιο βρισκονταν τοποθετημενα -προσεχτικα, συμμετρικα- γλαστρακια με αρωματικα φυτα. κ οχι, ο ανθοπωλης μονο οργισμενος δεν φαινοταν. πιο πολυ θα ελεγα πως εμοιαζε να το διασκεδαζει ετσι οπως ο "παγκος" του ξεχωριζε απο τους διπλανους των ανταγωνιστων του. ηθελα πολυ να το φωτογραφισω ολο αυτο, αλλα φοβηθηκα μην καρφωθω κ ετσι το μονο που εκανα ηταν να του ζητησω μια γλαστρα με θυμαρι. ειλικρινα, δεν θυμαμαι τι εποχη συνεβη αυτο το περιστατικο. μες στο μυαλο μου, ομως, το εχω συνδυασει με το αιφνιδιο ξεσπασμα της ανοιξης. μιας ανοιξης που φυτρωσε μεσα απο τις λαμαρινες

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

ωρα αιχμης

κεντρο της πολης. εχει κολλησει μεσα στο μποτιλιαρισμα. το φαναρι μπροστα του αλλαζει διαρκως χρωματα, αλλα κανενας δεν μετακινειται. στο πισω τζαμι του μπροστινου αυτοκινητου ενας πιτσιρικας τον χαιρεταει. δεν εχει ορεξη. ο πιτσιρικας επιμενει. τελικα κουναει το χερι του κ αυτος κ ο μικρος γελαει που βρηκε επιτελους την ανταποκριση που γυρευε. τα αμαξια αρχιζουν επιτελους να κινουνται. πρωτη, δευτερα, πρωτη, δευτερα. σφηνες κ ελιγμοι. δεν παει μακρια. στο επομενο φαναρι καθηλωνεται ξανα. μπροστα του αυτη τη φορα ειναι ενα αλλο αμαξι. στο πισω καθισμα δυο αλλα πιτσιρικια παιζουν, γελανε. του βγαζουνε τη γλωσσα. τωρα ξερει πως αν δεν τους απαντησει, δεν προκειται να ξεμπερδεψει ευκολα. τους βγαζει τη γλωσσα κ αυτος κ υστερα τους κανει ακομα μια αστεια, ισως κ λιγο τρομακτικη, γκριματσα. τα παιδια ξεκαρδιζονται στα γελια κ χοροπηδαν πανω στο καθισμα. οι μεγαλοι μπροστα προσπαθουν να τα επαναφερουνε στην ταξη. κοκκινο, πρασινο, πορτοκαλι, κοκκινο, πρασινο. απεμπλοκη. ακομα ενα φαναρι μεχρι την εξοδο της πολης. η κινηση χαλαρωνει. ο δρομος ξεφορτωνεται σιγα-σιγα τους ανεπιθυμητους. τελευταιο φαναρι. πρασινο, ψιλοπορτοκαλι. νομιζει οτι το προλαβαινει. ο μπροστινος του ομως, πιο συνεπης, φρεναρει αποτομα. σταματαει. δεν πειραζει. το τελευταιο ειναι αλλωστε. στο πισω τζαμι απεναντι του τωρα ειναι ενα μεγαλυτερο παιδι. αυτο δεν παιζει, δεν γελαει οπως τα προηγουμενα. τον κοιταζει με ενα υφος σοβαρο, ισως κ λιγο τρομοκρατημενο. ανοιγοκλεινει τα χειλη του. κατι του λεει. υστερα σηκωνει ενα ανοιχτο τετραδιο κ το κολλαει στο τζαμι. στο τετραδιο ειναι γραμμενη μια λεξη: "βοηθεια". τωρα πια το εχει μαθει το παιχνιδι. σκυβει αμεσως, ψαχνει στο ντουλαπακι του αυτοκινητου, βρισκει εναν μαρκαδορο κ γραφει κ αυτος στην πισω πλευρα της ασφαλειας την ιδια λεξη: "βοηθεια". κολλαει τη λεξη μαζι με την ασφαλεια στο παρμπριζ. πρασινο. το αμαξι μπροστα γκαζωνει κ απομακρυνεται. τα αμαξια απο πισω κορναρουνε δαιμονισμενα

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

το επισκεπτηριο

πριν απο καποια χρονια ενα αγαπημενο μου προσωπο νοσηλευοταν σε ενα ψυχιατρειο κ το επισκεπτομουν τακτικα, αν κ αμφεβαλλα διαρκως τοσο για τη χρησιμοτητα της παρουσιας μου εκει οσο κ για το κατα ποσο αυτη η παρουσια μου γινοταν σταληθεια αντιληπτη απο το αγαπημενο προσωπο. οταν ο καιρος ηταν καλος, το επισκεπτηριο γινοταν στη μεγαλη αυλη του ψυχιατρειο, που ειχε, θυμαμαι, κατι πολυ ωραιες τριανταφυλλιες κ μια αρκετα ψηλη πετρινη μαντρα, που εκρυβε τον πληθυσμο του ιδρυματος απο τον δρομο κ απο τα ματια των απεξω ανυποψιαστων περαστικων. εκει, λοιπον, οσοι απο τους νοσηλευομενους δεν ειχαν κινητικα ή αλλα σοβαρα προβληματα υγειας, εβγαιναν κ προαυλιζονταν κ συναντουσαν τους δικους τους. οι κωμικοτραγικοι διαλογοι που εχω ακουσει στην αυλη αυτη, αναμεσα σε τροφιμους κ επισκεπτες, ακομα βρισκονται στριμωγμενοι μεσα στο κεφαλι μου, αλλα η εικονα που δεν προκειται να διαγραψω απο τη μνημη μου ποτε ειναι αυτη ενος ζευγαριου που παντα τους εβλεπα να καθονται στο ιδιο ακριβως παγκακι. αυτοι δεν μιλουσανε ποτε κ το μονο πραγμα που εκαναν ηταν να ερωτοτροπουνε απροκαλυπτα σαν εφηβοι, αν κ οι ηλικιες τους αθροιστικα ειχαν ηδη περασει τον αιωνα. μου εκανε εντυπωση ποσο πολυ αδιαφορουσαν για το αν τους βλεπουν οι υπολοιποι κ ετσι, σαν να ηταν μονοι τους, οχι μοναχα στην αυλη αλλα κ σε ολοκληρο τον κοσμο, φιλιοντουσαν με παθος, ενω αυτος γλιστρουσε το χερι του κατω απο την μπλουζα της κ αυτη ακουμπουσε το δικο της αναμεσα στα ποδια του. μια μερα ενας νοσοκομος, που ειχε βγει κ αυτος εξω να κανει το τσιγαρο του, με ειδε που τους κοιταζα, με πλησιασε κ μου ειπε δειχνοντας τους: "φαση δεν εχουν; κ να σκεφτεις πως οταν ειναι μεσα συμπεριφερονται σαν να μην γνωριζονται καν.. μονο εδω, στην αυλη, εκδηλωνονται." "τι εννοεις;" τον ρωτησα εκπληκτος, "ειναι κ οι δυο νοσηλευομενοι;" "μα ναι", μου απαντησε, "προχωρημενες καταστασεις κ οι δυο. κ μονοι τους. κ των δυο οι δικοι τους δεν ζουν καν εδω στην πολη. σπανια ερχονται να τους δουν. για αυτο κ εχουν κανει μια σιωπηλη συμφωνια κ παριστανουν καθε μερα ο ενας το επισκεπτηριο του αλλου. βγαινει πρωτα αυτος κ την περιμενει κ καλα με ανυπομονησια κ μολις βγαινει κ αυτη, τρεχει κ πεφτει στην αγκαλια του. στο τελος ειναι αυτη που προσποιειται οτι τον αποχαιρετα για να τον ακολουθησει λιγα λεπτα μετα στο εσωτερικο του ιδρυματος, οπου κατα τα αλλα ειναι παντα δυο ξενοι."
την ιστορια αυτην την ξαναθυμηθηκα σημερα που διαβασα, με την ευκαιρια, νομιζω, του καρναβαλιου, εναν λιβελο κατα της υποκρισιας, λεει, των ανθρωπων που επιμενουν να παριστανουν τους ευτυχισμενους, ενω ο κοσμος, ξαναλεει, χανεται.. καντε μου τη χαρη, σας παρακαλω, αν δεν σας προσβαλλει αμεσα η συμπεριφορα των αλλων, αφηστε τους να προσποιουνται αυτο που εχουν μεσα στο μυαλο τους - ετσι κ αλλιως, κακα τα ψεματα, ολοι μας κατι παριστανουμε, απο οποια πλευρα της μαντρας κ αν βρισκομαστε. καποιες αναγκες συνηθως εξυπηρετει ολο αυτο το θεατρο, στο οποιο, ηθοποιοι μαζι κ θεατες, ολοι μας συμμετεχουμε