Σάββατο 27 Μαΐου 2017

μεμεντο

χθες βραδυ εφαγα περιπου μια ωρα ψαχνοντας να βρω το αμαξι μου. μου συμβαινει αρκετα συχνα τελευταια να ξεχναω πού εχω παρκαρει. για αυτο κ σκεφτομαι να αρχισω να φωτογραφιζω την εκαστοτε σταθμευση μου, οπως εκανε κ ο τυπος στο μεμεντο. εκεινος, βεβαια, δεν θυμοταν καν ουτε τι αμαξι ειχε. ενταξει, δεν εχω φτασει ακομα σε τετοιο σημειο. απο την αλλη, ισως καποιος κακεντρεχης θα μπορουσε να πει οτι εβαλα το ανταμομπιλ στο εξωφυλλο του βιβλιου μου για να ειμαι σιγουρος οτι δεν προκειται ποτε να το ξεχασω.
με τις φωτογραφιες αυτες θα μπορουσα να φτιαξω μια ωραια συλλογη που να τη δειχνω στο μελλον στα παιδια μου κ να τους λεω: "να, εδω ειχα παρκαρει εκεινο το πρωινο του απριλιου. βλεπετε τις φουντωμενες μουριες στο πεζοδρομιο; πού να το βλεπατε μετα.. απο τα μεγαλυτερα πεδια βολης κουτσουλιων στην πολη.. εδω παλι το παρατησα εκεινη τη μερα του ιουνιου που ειχα αργησει κ βιαζομουνα. η κυριουλα που βλεπετε απο πανω, στο μπαλκονι, ειχε βγει για να μου πει οτι εδω απαγορευεται κ οτι θα μου το γραψουν.." τωρα που το σκεφτομαι μπορει να γυριστει μετα κ μια σειρα πανω σε αυτο το προτζεκτ κ να την πουν "χαου αϊ μετ αγκαιν μαϊ καρ" ή καπως ετσι.
χθες βραδυ, παντως, μου πηρε κοντα μια ωρα να βρω το αυτοκινητο μου. επειδη, οταν παρκαρα, αρκετες ωρες νωριτερα, δεν ειχα φροντισει ουτε φωτογραφια να το βγαλω ουτε πετραδακια να ριξω πισω μου ουτε να δεσω εναν σπαγκο στον καθρεφτη, για να ειμαι σιγουρος πως θα το ξαναβρω, εκανα μια τεραστια βολτα σχεδον σε ολοκληρο το κεντρο ψαχνοντας το. κατα τη διαρκεια αυτου του αναγκαστικου μεταμεσονυχτιου περιπατου συναντησα εναν παλιο φιλο που ειχα χρονια να τον δω, ανακαλυψα ενα καινουριο μπαρ που επαιζε μια ωραια οτιναναι μουσικη, παρατηρησα δυο-τρια φρεσκα κ ακατανοητα συνθηματα σε τοιχους κ διαπληκτιστηκα με ενα αδεσποτο, που μαλλον ειχε ενοχληθει απο το φαινομενικα ασκοπο σουλατσαρισμα μου. οταν το βρηκα τελικα, ειχα ηδη στο μεταξυ αποφασισει πως το επομενο βιβλιο μου θα πρεπει μαλλον να το ονομασω "με τα ποδια"

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

εις το ονομα της μητρος

ενας φιλος ανοιγει ενα μπαρ παραθαλασσιο, κ ενω τα εχει ολα ετοιμα σχεδον, εχει κολλησει στο ονομα που θα του δωσει. οσα ονοματα τού αρεσουνε ειναι ηδη πιασμενα κ οσα απο τα ελευθερα τού προτεινουμε τα βρισκει αχαρα, ανεπαρκη κ ακαταλληλα. χθες βραδυ, που τον βρηκα να κανει βολτα, οπως κ εγω, κατω στην παραλια, εκανα το λαθος να τον ρωτησω: "τι λεει; πώς παει με το αβαφτιστο;" "ασε μας, ρε φιλε", μου απαντησε πολυ εκνευρισμενος, "γραφεις βιβλια, ιστοριες, ανεβαζεις ενα σωρο εξυπναδες στο φουμπου κ εμενα ενα ονομα της προκοπης δεν μπορεις να μου βρεις για το μπαρακι μου.." η επιθεση του μπορω να πω οτι με στεναχωρησε κ ετσι αποφασισα να παρω το θεμα του λιγο πιο σοβαρα κ να τον βοηθησω. γυρισα σπιτι, καθισα στο γραφειο μου κ αρχισα να αναζητω το πιο εξυπνο, το πιο πρωτοτυπο, αλλα ταυτοχρονα κ εμπορικο, ονομα για μπητσομπαρο. μετα, που ενιωσα καπως να κουραζομαι, πηρα το λαπτοπ στο κρεβατι κ συνεχισα απο οριζοντια θεση πια την πυρετωδη αυτη αναζητηση. μετα, με πηρε ο υπνος. εκει, μεσα στον υπνο μου, ειδα ενα ονειρο πολυ αγχωτικο, πως ημουν ξαπλωμενος, λεει, σε μιαν ακτη εφιαλτικη κ με ειχαν περιτριγυρισει ολα τα τερατα των θαλασσων, τα τεκνα του πλοιαρχου γκραντ, μεδουσες, τσουχτρες, αστεριες, σκυλαδες κ σκυλοψαρα, ρακετες κ αντηλιακα, μαλακες κ μαλακια. ξυπνησα μες στη νυχτα καθιδρος. δοκιμασα ματαια να ξανακοιμηθω κ υστερα ανοιξα ξανα το λαπτοπ, μηπως κ βρω καποια ειδηση συναρπαστικη για να με νανουρισει. αντι για αυτο, ομως, βρηκα στο ινμποξ ενα μηνυμα απο τον μεχρι απο λιγες ωρες απεγνωσμενο φιλο μου: "ασε, μην κουραζεσαι.. το βρηκα μονος μου: θα το πω bar-bara, να χαρει κ η μανα μου, που δεν της εχω κανει ακομα εγγονη να ακουσει το ονομα της"

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

ατμοσφαιρικο

παω στο βουλκανιζατερ να αλλαξω λαστιχα. "εχεις πολλα χιλιομετρα", μου λεει ο μαστορας, "τι δουλεια κανεις;" (καθε φορα μου κανει την ιδια ακριβως ερωτηση) "γιατρος ειμαι", του απανταω. (καθε φορα του λεω κ κατι αλλο) "αληθεια; τι γιατρος;" εμπλεξα, σκεφτομαι κ αναρωτιεμαι με ποια ειδικοτητα θα ξεμπερδεψω πιο γρηγορα απο τις ερωτησεις του. "παιδιατρος", του λεω κ τον ξενερωνω μαλλον. "α.. παιδιατρος.. μαλακια.." "γιατι, ρε φιλε", αντιδρω σχεδον προσβεβλημενος. "τιποτα μωρε, ετσι.. κουβεντα να γινεται.." λιγο μετα, κ ενω ειναι σκυμμενος κατω απο το ανταμομπιλ, το ξανασκεφτεται. σηκωνεται, σταυρωνει τα χερια του κ με ξαναρωταει: "ο ερωτας ειναι παιδικη ασθενεια;" "οχι ακριβως", του απανταω οσο πιο επιστημονικα μπορω. "λαθος, παιδικη ειναι.. κ οσο πιο μικρος την περνας τοσο το καλυτερο. γαμω τα πτυχια σου, γιατρε", μου λεει κ με εναν αναστεναγμο εκπνεει μες στο μαγαζι καμια κατοσταρια ατμοσφαιρες τουλαχιστον