ο κυρ-πολεμος

ηταν, θυμαμαι, ενας τυπος, τοτε που ζουσα στην αθηνα, στα εξαρχεια, που καθοταν ολη τη μερα μονος του στα καφενεια της πλατειας χωμενος παντα μες στην εφημεριδα του. καμια φορα, που τυχαινε να βρεθω κ εγω εκει με την παρεα μου, σε καποιο διπλανο τραπεζι, τον ακουγα να διαβαζει μουρμουριστα τα νεα της ημερας κ μου εμοιαζε η μουρμουρα αυτη με ξορκι μαγικο κ προσευχη ταυτοχρονα. κ τοτε αυτος, μολις καταλαβαινε πως καποιος τον προσεχει, κατεβαζε αμεσως την εφημεριδα, μας κοιτουσε κ ελεγε παντα την ιδια ατακα: "πολεμος, παιδια, ε; πολεμος.." δεν καταλαβα ποτε αν ζητουσε επιβεβαιωση για τις δυσαρεστες προβλεψεις του ή αν μας εβλεπε ετσι, νεους κ χαζοχαρουμενους, κ ηθελε να μας τρομαξει. εμεις μπροστα του καναμε πως τον παιρνουμε στα σοβαρα κ ψευτοαπελπισμενα κουνουσαμε τα κεφαλια μας για το κακο που μας ειχε βρει κ εμας κ ολοκληρο τον κοσμο. ομως μετα τον κοροϊδευαμε κ οταν αναφερομασταν σε αυτον, τον λεγαμε "ο κυρ-πολεμος" κ σκαγαμε στα γελια. παντως, μια μερα που φευγοντας ξεχασε την εφημεριδα επανω στο τραπεζι, την πηρα, ετσι απο περιεργεια, στα χερια μου κ την ξεφυλλισα. κ εκπληκτος τοτε ανακαλυψα πως οντως καπου γινοταν πολεμος

στο γηπεδο

οταν ημουν στο λυκειο, πηγαινα συχνα με τους φιλους μου στο γηπεδο να δουμε λιγη μπαλα. αν κ νικιωτης, πηγαινα καμια φορα κ εβλεπα κ τον ολυμπιακο (του βολου λεμε τωρα). σε ενα τετοιο ματσ του συμπολιτη ηταν που ειχα δει εναν απο τους καθηγητες μας στην κερκιδα να ξεσαλωνει ουρλιαζοντας τις πιο ευφανταστες βρισιες που εχω ακουσει στη ζωη μου. η αντιθεση αναμεσα στην εικονα του παντα ηρεμου κ ευγενικου παιδαγωγου, που ειχα συνηθισει να βλεπω στο σχολειο, κ του οργιλου φιλαθλου με τα μελιτζανι μουτρα κ τις αναγλυφες φλεβες στον λαιμο μού εκανε πολυ μεγαλη εντυπωση. αυτο που με εκανε, ομως, σταληθεια να ανησυχησω ηταν που ενω εμεις βριζαμε κ απειλουσαμε μοναχα τους παικτες της αντιπαλης ομαδας κ φυσικα τους διαιτητες, οποτε νιωθαμε οτι μας αδικουνε, εκεινος τα ειχε βαλει με ολοκληρον τον κοσμο κ μοιραζε ακριβοδικαια τις καταρες του σε γηπεδουχους κ φιλοξενουμενους, σε βασικους κ αναπληρωματικους, σε παικτες κ προπονητες, στα παιδακια που μαζευαν τις μπαλες κ στις μπαλες τις ιδιες, στα δοκαρια κ στο χορταρι του γηπεδου, στο πηλιο κ στον παγασητικο κ γυρω η θαλασσα πουτανα κ αυτη κ ακομη ο ηλιος μαλακας μεσα στους μαλακες. οταν τελειωσε ο αγωνας -δεν θυμαμαι ποιος κερδισε κ δεν εχει καμια σημασια- ειδα τον καθηγητη μας να σερνεται εξαντλημενος απο την υπερπροσπαθεια προς την εξοδο. προλαβα, ομως, κ διεκρινα μια εκφραση απολυτης ηρεμιας, για να μην πω γαληνης, στο προσωπο του κ τοτε καταλαβα πως αξιζε τον κοπο ολο αυτο το ξεσπασμα. ο ανθρωπος, αφου ειχε αναπτυξει λεκτικως ολα τα κατωτερα του ενστικτα, μπορουσε να επιστρεψει στις συμβασεις της ζωης κ της κανονικοτητας του. να ξαναγινει ο υποδειγματικος συζυγος, πατερας, φιλος, συναδελφος κ δασκαλος που ολοι ξεραμε. η δε κτηνωδης φυση του μπορουσε να περιμενει μεχρι την αλλη κυριακη για να αφυπνιστει εκ νεου κ να κανει κ παλι το κομματι της. δεν εχω ιδεα τι κανει κ πού βρισκεται σημερα αυτος ο τυπος, αλλα τα τελευταια χρονια τον φερνω στο μυαλο μου καθε φορα που πεφτω πανω σε κεφαλαιογραμματες εκρηξεις μισους, οργης, ανοησιας κ παλιανθρωπιας στα σχολια κατω απο τις ειδησεις που διαβαζω στο διαδικτυο, καθε φορα που ονειρευομαι κοσμους καλους, ιδανικους, γεματους κατεστραμμενα πληκτρολογια

chansons de bilitis