το τηλεοπτικό μου βιογραφικό

Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τηλεόραση φανατικά. Μου άρεσε ένα τηλεπαιχνίδι που λεγόταν Κόκκινοι Γίγαντες και Άσπροι Νάνοι, η Οδύσσεια του Διαστήματος (το κινούμενο σχέδιο), η Φρουτοπία και το υπεργαμάτο Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου.
Στην εφηβεία με πέτυχε ο ερχομός της δορυφορικής στη χώρα μας. Όσοι θυμούνται τις νυχτερινές εκπομπές του αρ-τι-ελ, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Όταν ήμουν φοιτητής δεν είχα –από άποψη και καλά– τηλεόραση, αλλά κάθε τριτοτέταρτο πήγαινα σε έναν φίλο και βλέπαμε τσάμπιονς λιγκ τρώγοντας κάτι πίτσες που ακόμα δεν έχω καταφέρει να χωνέψω.
Όταν ήμουν φοιτητής, επίσης, μια φορά πήγα και έπαιξα σε ένα τηλεπαιχνίδι. Και κέρδισα.
Πριν από τις εκλογές του 2000 εμφανίστηκα για δεύτερη φορά σε τηλεοπτική εκπομπή, παριστάνοντας, μαζί με δύο φίλους μου, το αυθόρμητο κοινό και έκανα μια υπαγορευμένη από τη διεύθυνση της εκπομπής ερώτηση σε έναν πολιτικό, ο οποίος με εντυπωσίασε από τον τρόπο που υποτίθεται ότι αιφνιδιάστηκε – μεγάλο ταλέντο. Πληρωθήκαμε για αυτό, αλλά δεν θυμάμαι πόσα πήραμε.
Όταν, μετά τις σπουδές, γύρισα στον Βόλο, άρχισα να καίγομαι κυριολεκτικά στην τηλεθέαση, μέχρι που χάλασε, ευτυχώς, κάποια στιγμή η συσκευή και βαρέθηκα να την αντικαταστήσω. Στο μεταξύ όμως...
Μια-δυο φορές έφυγα από το σπίτι και αντί για το κινητό πήρα μαζί μου το τηλεκοντρόλ.
Μια άλλη φορά είδα σε πλάνα αρχείου τον εαυτό μου να περιφέρεται έξω από το φλεγόμενο Πολυτεχνείο και πίστεψα ότι είμαι δισυπόστατος.
Επίσης, για αρκετό καιρό δειπνούσα πάντα βλέποντας τα βραδινά δελτία των ειδήσεων. Τότε νομίζω ότι άρχισα να παίρνω και βάρος.
Αν θεωρείτε ελιτισμό το να δηλώνει κάποιος ότι δεν βλέπει ή ακόμα χειρότερα ότι δεν έχει στο σπίτι τηλεόραση, πώς σας φαίνεται αυτό: Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια (εκτός από κάτι ποδόσφαιρα που πάω και τα βλέπω σε καφετέριες) έχω δει τηλεόραση όλες κι όλες τρεις φορές. Όσες ακριβώς, δηλαδή, έχω εμφανιστεί ο ίδιος σε εκπομπές σχετικές με βιβλία και τέτοια. Και δεν μου άρεσα.
Εντάξει, τηλεόραση τώρα πια δεν βλέπω, αλλά καμιά φορά, όταν βάζω πλυντήριο, τραβάω μια καρέκλα, κάθομαι απέναντι και παρακολουθώ μέσα από το φινιστρίνι τα ρούχα να σαπουνοδέρνονται.

ο υπόλοιπος

Περπατάω στην αγορά. Ένας τύπος περνάει από δίπλα μου τρέχοντας και φωνάζοντας «τα όνειρά μου, ρε, τα όνειρά μου...». Στην αρχή νομίζω ότι μιλάει στο τηλέφωνο, κι όπως το συνηθίζω, προσπαθώ να μαντέψω τον υπόλοιπο διάλογο. Λίγο μετά ο τύπος σταματάει να φωνάζει. Κοντοστέκεται και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να τον φτάσω. Ενώ περνάω τώρα εγώ από δίπλα του, τον βλέπω να έχει στο χέρι ένα κομμάτι χαρτί και να το κοιτάζει σαστισμένος. Απέναντι, ένας έμπορος έχει βγει στο κατώφλι του καταστήματός του και χαμογελώντας χτυπάει με το δείκτη τον κρόταφό του, σαν να λέει «είναι τρελός ο άνθρωπος». Αν και το ξέρω πως υπάρχει κίνδυνος να μπλέξω, ρωτάω τον «άνθρωπο» μήπως χρειάζεται βοήθεια. Αυτός, μου δίνει το χαρτί, χωρίς να με κοιτάξει, και επαναλαμβάνει, διακριτικά και χαμηλόφωνα αυτή τη φορά «τα όνειρα, τα όνειρά μου...». Το χαρτί είναι γεμάτο αριθμούς, προσθέσεις κι αφαιρέσεις. Σκέφτομαι ότι έχω μπροστά μου ένα μυστήριο που πρέπει να λύσω επειγόντως, αλλά δεν έχω ιδέα από πού πρέπει να ξεκινήσω. Διστάζω και καθυστερώ. Αυτός αρπάζει ξανά το χαρτί από τα χέρια μου και συνεχίζει να τρέχει και να μιλάει μόνος του. Εγώ συνεχίζω να προσπαθώ να μαντέψω τον υπόλοιπο διάλογο που γίνεται εκεί μέσα στο κεφάλι του. Στο κατώφλι του καταστήματος απέναντι, η χαμογελαστή μορφή του εμπόρου σβήνει σιγά σιγά κι εξαφανίζεται. Στο τέλος, αντί για το χαμόγελό του, μένει μονάχα ένα δάχτυλο που συνεχίζει να χτυπάει περιπαικτικά πάνω σε κάποιο όνειρο, ρε, σε κάποιο όνειρο αόρατο.