ζαρια

δυο παιζουν στο καφενειο ταβλι. ο ενας ειναι ο καφετζης. ο αλλος, ο πελατης, σε καθε ζαρια που φερνει αναφωνει: "μα, τι ατυχια ειναι αυτη;" ο καφετζης δεν δινει σημασια. ξερει καλα πως τιποτα σε αυτον τον κοσμο δεν ειναι αποτελεσμα συμπτωσεων, αλλα σκληρης δουλειας, στρατηγικης, μεθοδου. ακομα κ οι ηττες ή μαλλον ειδικα αυτες. ολες οι ηττες στη ζωη του, αλλωστε, υπηρξαν αψογα δουλεμενες.
καποια στιγμη ο πελατης τον ρωτα: "ρε συ, ποσο-ποσο ειμαστε,;" "εξηνταδυο-εξηνταδυο, ζωη να εχουμε", του απαντα ο καφετζης. ο πελατης τον κοιταζει απορημενος. "σειρα ειμαστε, ρε, το ξεχασες;". ο πελατης χαμογελα. αν το ακουγε για πρωτη φορα αυτο το αστειο ισως κ να γελουσε.
τελευταια ζαρια. τελευταια του ευκαιρια να προηγηθει. τελευταια ελπιδα να αλλαξει κατι σε αυτον τον αδικο τον κοσμο. κουναει τα ζαρια μεχρι αυτα να ζαλιστουν κ υστερα τα ριχνει. το ενα, αυτο που πεφτει μεσα, ειναι εξι. το αλλο, αυτο που φευγει μακρια, δεν προκειται να μαθουμε ποτε. το ζαρι πεφτει, χτυπαει καπου, εξοστρακιζεται, εκτοξευεται, εξαφανιζεται απο προσωπου γης, βγαινει εκτος ατμοσφαιρας κ υστερα μπαινει σε τροχια κ συνεχιζει να παρακολουθει απο εκει ψηλα τα τεκταινομενα.
"τωρα τι κανουμε; το ληγουμε;" ρωταει ο πελατης. "οχι, ρε συ, απο τωρα;" του απαντα ο καφετζης. "ακομα νεοι ειμαστε"

mysterium fascinans