Σύμφωνα με ένα από τα πιο περίφημα παράδοξα του Ζήνωνα του Ελεάτη, ο Αχιλλέας αποφάσισε, λέει, να συμμετάσχει σε έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο μια χελώνα. Ο σούπερ σταρ της ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος φημιζότανε για το φερ πλέι του, έδωσε ένα μικρό προβάδισμα στο συμπαθές ερπετό και ξεκίνησε να τρέχει μόνο όταν αυτό έφτασε στα μισά της προκαθορισμένης απόστασης. Όταν, όμως, έφτασε εκεί, στου δρόμου τα μισά, η χελώνα, που στο μεταξύ συνέχιζε να προχωρά, είχε ήδη φτάσει λιγάκι παρακάτω και τώρα ο γιος της Θέτιδας έπρεπε να καλύψει μια νέα απόσταση προκειμένου να τη φτάσει. Και επειδή, ως γνωστόν, ο χώρος -όπως και η ντροπή, άλλωστε- μπορεί να διαιρεθεί σε άπειρα μέρη, η χελώνα εξακολούθησε να προπορεύεται και ο ήρωάς μας, που ένα θέμα με τη διαχείριση του θυμού όσο νάναι το είχε, τα πήρε στο κρανίο και εγκατέλειψε τον αγωνιστικό χώρο βρίζοντας θεούς και ημίθεους.
Να πούμε εδώ, βέβαια, ότι ο συλλογισμός του Ζήνωνα κινείται, ως συνήθως, στο ιδεατό πεδίο της λογικής και όχι σε αυτό της ζώσας εμπειρίας. Έτσι, στο μεν πρώτο μπορεί η χελώνα να κέρδισε τελικά και να προκρίθηκε στην επόμενη φάση όπου αντιμετώπισε τον λαγό στον μύθο του Αισώπου, στη δε δεύτερη, ωστόσο, ο Αχιλλέας είχε στην πραγματικότητα στήσει τον αγώνα προκειμένου να κερδίσει στον παράνομο στοιχηματισμό ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, το οποίο και σκόπευε να διαθέσει για να καλύψει το χρέος της ΔΕΥΑΦ (Δημόσια Επιχείρηση Ύδρευσης Αρχαίας Φθίας), αλλά δυστυχώς υπέκυψε στον πειρασμό και παρήγγειλε με απευθείας ανάθεση, εννοείται, να του φτιάξουν κάτι ωραιότατα ξώφτερνα σανδάλια. Και η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, νομίζω.