λιγες στροφες ακομα

ενα σκυλι εχει ξαπλωσει εδω απεξω στη σκια κ κοιμαται. η μερα ομως προχωρα κ μαζι της κινουνται κ ολες οι σκιες κ πανε παρακατω. ο σκυλος ξυπναει, βλεπει τον ηλιο να καιει απο πανω του κ του γαυγιζει πολυ ενοχλημενος. μετα παει κ αραζει κατω απο τη νερατζια κ αποκοιμιεται παλι. αλλα η γη εκει, αδιαφορη για τις τρεχουσες αναγκες του τετραποδου, συνεχιζει να στριφογυρνα γυρω απο τον εαυτο της, αφηνοντας τον συντομα ξανα μονο κ απροστατευτο. αυτος ξαναξυπνα. κοιταζει τον ηλιο κ τωρα του γρυλιζει εξαλλος. υστερα σερνεται κ χωνεται στην εισοδο μιας πολυκατοικιας. σκυβει, μυριζει τη σκια. μοιαζει σαν να τη δοκιμαζει. σαν να της λεει: "κοιτα, μην φυγεις τωρα κ απο εδω.. κανονισε παλι να με προδωσεις". αλλα τα μαρμαρα της εισοδου ειναι τοσο δροσερα. το φως του ηλιου δεν τα εχει ακομα ακουμπησει. τα βλεφαρα του σκυλου κλεινουνε. ο υπνος ερχεται ξανα κ αυτη τη φορα φερνει μαζι του κ ενα ωραιο ονειρο. μεσα στο ονειρο ο σκυλος στριφογυρνα κ αυτος γυρω απο τον εαυτο του, παλευοντας να πιασει την ουρα του, να τη δαγκωσει δυνατα, να φτασει ως το τελος. σε καθε στροφη ερχεται ολο κ πιο κοντα. δεν μπορει.. σε λιγο θα τα καταφερει. τριγυρω του, κ παντα μες στο ονειρο, ολοκληρος ο κοσμος, κ φυσικα μεσα σε αυτον, ολης της πολης τα αδεσποτα ακινητα, αμιλητα στεκουν κ τον κοιταζουν. ολο το συμπαν κραταει την ανασα του. δεν μπορει.. αν οχι αυτος, τοτε κανεις. λιγες στροφες ακομα κ την εφτασε. λιγες στροφες ακομα κ ολοι μαζι θα εχουμε νικησει

η εξεταστικη

ειναι μονοι τους. οι δυο τους. επιτελους μονοι. καθονται σε αντικριστα μπαλκονια. αυτος διαβαζει ενα βιβλιο της σχολης. αυτη εχει το λαπτοπ της στα γονατα κ κανει εργασιες. απο το λαπτοπ ακουγεται μουσικη. αυτος σηκωνει το κεφαλι που κ που κ την κοιταζει. αυτη κοιταζει επισης να δει αν την κοιταζει οντως ο απεναντι, ενω τα χρωματα της οθονης συνεχιζουν να βαφουνε τα μαγουλα της. στο μεταξυ, η μουσικη, αργα και μεθοδικα, χτιζει γεφυρα αναμεσα στα δυο μπαλκονια. οταν αρχιζει να παιζει το κρισιμο κομματι, αυτος βαζει το δαχτυλο σελιδοδεικτη κ σηκωνεται. αυτη τον βλεπει κ ανεβαζει λιγο ακομα την ενταση. η γεφυρα εχει πια στερεωθει. ο πιο τολμηρος μπορει ανετα να βγαλει ποδι στο κενο κ να αρχισει να τη διασχιζει. "ποιο τραγουδι ειναι αυτο;", της ψιθυριζει φωναχτα. αυτη τον κοιταζει δηθεν εκπληκτη με βλεμμα τυπου "συγγνωμη, σε μενα μιλας;" εξαιρετικη ερμηνεια, η οποια δυστυχως δεν προλαβαινει να ολοκληρωθει. "τι ποιο τραγουδι, ρε μαλακα; πλακα κανεις;" ακουγεται απο τα ενδοτερα του φοιτητικου διαμερισματος η φωνη του ραθυμου συγκατοικου. "το εχεις λιωσει τοσες μερες να το ακους κ τωρα κανεις πως δεν το θυμασαι;" η γεφυρα καταρρεει με παταγο. το χαμογελο της, παντως, παραμενει εκει, στη θεση του. κ αυτην την εξεταστικη του ιουνιου ποιος ανθρωπος ανεραστος την επινοησε;

λευκος τοιχος

τον βλεπω καθε φορα στο ιδιο ακριβως παγκακι. αλλοτε σαββατο βραδυ με μια μπυρα απο το περιπτερο κ αλλοτε κυριακη απογευμα με εναν πλαστικο καφε, εναμιση ευρω μαζι με το νερακι. τον βλεπω, τον παρατηρω, μαντευω τη ζωη του. τον φανταζομαι να ντυνεται, να δενει τα κορδονια του, να λεει, ανοιγοντας την πορτα του σπιτιου: "θα παω μια βολτα". το σπιτι του δεν τον παρεξηγει - δεν εχει καν μπαλκονι. η βολτα του πεντε-εξι οικοδομικα τετραγωνα. μια καλησπερα στον περιπτερα, ενα "τι κανεις;" στην κοπελια στην καφετερια. απο ολοκληρο το γαμημενο συμπαν το αχανες αυτος εδω ειναι ο δικος του κοσμος. κεντρο του κοσμου κ του συμπαντος εκεινο το παγκακι. απο ολα τα παγκακια στον πεζοδρομο το πιο αδικημενο. απεναντι του βρισκεται ενα λευκο ντουβαρι - ουτε μια υποσχεση παραθυρο ουτε ενα συνθημα οργη, παραπονο, ελπιδα. τον βλεπω καθε σαββατο βραδυ, καθε κυριακη απογευμα, καθως περναω απο εκει. τον βλεπω, τον παρατηρω. κ υστερα μαζι του κ εγω κοιταζω εκει απεναντι, προς τον λευκο τον τοιχο. ποιος ξερει τοσο καιρο τι ταινιαρες επανω του προβαλλονται κ μονο αυτος τις βλεπει

plus de risques