Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ρευστη ζωη

εχω βγει εξω να κανω ενα τσιγαρο. δυο τυποι περνουν απο μπροστα μου κουβαλωντας στα χερια εναν τεραστιο καθρεφτη. ενω βλεπω το ειδωλο μου να απομακρυνεται καπνιζοντας, θυμαμαι που καποτε ειχα ακουσει πως οι καθρεφτες ειναι ρευστοι κ ετσι, οπως τους εχουμε κρεμασμενους, το υλικο τους κυλαει προς το κατω ακολουθωντας τη βαρυτητα. εκει οφειλονται κ αυτες οι αλλοιωσεις σαν νερα, που βλεπουμε στους πολυ παλιους καθρεφτες. για αυτο κ πρεπει, λεει, για να τους προστατεψουμε, πού κ πού να τους ξεκρεμαμε κ να τους αναποδογυριζουμε, ετσι ωστε η ροη αυτη να αντιστρεφεται. δεν προλαβαινω να τελειωσω το τσιγαρο κ οι δυο τυποι, που μεταφερουν τον καθρεφτη, ερχονται παλι προς το μερος μου. "συγγνωμη", με ρωτουν, ακουμπωντας για λιγο το φορτιο τους στο εδαφος, "το 16 πού ειναι;" "εδω ειναι το 8", τους απαντω, κ αφου κοιταξω αριστερα κ δεξια για να θυμηθω προς τα πού πηγαινουνε τα νουμερα, τους δειχνω τη σωστη κατευθυνση. αυτοι σηκωνουν ξανα στα χερια τον τεραστιο καθρεφτη κ εγω προλαβαινω να δω σε αυτον το ειδωλο μου να σβηνει το τσιγαρο κατω απο το παπουτσι του. ποσες φορες, αναρωτιεμαι, μπορει κ προλαβαινει ενας ανθρωπος να αναποδογυρισει τη ζωη του, μηπως κ ξεγελασει τη βαρυτητα του χρονου, μηπως κ ανατρεψει τη ρευστοτητα των υλικων της υπαρξης του, μεχρι να μαθει πως τα νουμερα στον δρομο πηγαινουν παντα προς την ιδια ακριβως κατευθυνση

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ο καλυτερος γιατρος

βρισκομαι στην αιθουσα αναμονης ενος ιατρειου. μαζι με μενα περιμενουν ενας υπερμουσατος τυπος με ακουστικα στα αυτια κ μια μητερα με τον τετραχρονο γιο της. αυτη διαβαζει ενα παναρχαιο περιοδικο μοδας, που βρηκε πανω στο τραπεζακι, ενω το παιδι, που εχει προφανως σκυλοβαρεθει, καθεται μπροστα στην τζαμαρια κ συνομιλει με εναν ξεχαρβαλωμενο αγιο-βασιλη που κρεμεται στο απεναντι μπαλκονι. καποια στιγμη γυριζει προς τη μανα του κ τη ρωταει: "μαμα, μαμα.. ποτε θα παμε στον παππου;" "το σαββατο", του απανταει εκεινη χωρις να το κοιταξει. δεν περναει ενα λεπτο κ ερχεται καινουρια ερωτηση: "μαμα, μαμα.. ποτε θα χιονισει;" "απο βδομαδα", του απαντα με μια σιγουρια που θα εκανε κ τον πιο ασυγκινητο μετεωρολογο να δακρυσει. ο πιτσιρικας παιρνει θαρρος κ αρχιζει πλεον να τη βομβαρδιζει με ερωτησεις: "μαμα, μαμα.. ποτε θα ξαναπαει στη δουλεια η μπαμπας;", "μαμα, μαμα.. ποτε θα κερδισουμε στο τζοκερ;", μαμα, μαμα.. ποτε θα κανει ξαστερια; ποτε θα φλεβαρισει;" η παντογνωστρια μητερα συνεχιζει να απανταει ακαριαια στην καθε ερωτηση, χωρις να σηκωσει ουτε στιγμη το βλεμμα της απο το περιοδικο. αρχιζω να πιστευω πως ολες οι απαντησεις ειναι γραμμενες εκει μεσα κ το "κολεξιον ανοιξη-καλοκαιρι" (του 2002), που γραφει στο εξωφυλλο, δεν ειναι παρα ενα καμουφλαζ, πισω απο το οποιο κρυβεται η απολυτη ιλουστρασιον κιβωτος της γνωσης. ξαφνικα, ο τυπος με το μουσι, βγαζει τα ακουστικα απο τα αυτια, γυριζει κ μου λεει: "τι θα γινει; μεσημεριασε.. ποτε θα μας δεχτει εμας ο γιατρος;" εγω προτιμω να σιωπησω κ να αφησω να απαντησει η ειδικη. τωρα κ οι τρεις μας κρεμομαστε απο τα χειλη της. αυτη το καταλαβαινει, σηκωνει επιτελους το κεφαλι της κ μας κοιταζει. "πώς ειπατε;" ρωταει, ξενερωνοντας ανεπανορθωτα τον γιο της που παει κ ξανακολλαει τη μουρη του στην μπαλκονοπορτα. ετσι για να σπασω την αμηχανια, θελω πολυ να μοιραστω μαζι τους κατι που μου ειπε ενας φιλος χθες το βραδυ. μπορει ο χρονος, λεει, γενικα να ειναι ο καλυτερος γιατρος, αλλα ο συγκεκριμενος, αυτος που σε λιγες μερες μας αφηνει, χρονος, μαλλον το πτυχιο της ιατρικης πληρωσε για να το παρει

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

ο ηλιος του μαϊου

στον πεζοδρομο αγιας θεοδωρας, στον αριθμο ενα βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης. περναω σχεδον καθημερινα απο εκει, οταν ειμαι στη θεσσαλονικη, κ βλεπω την οβαλ ταμπελα με το εξωτικο εθνοσημο στην εισοδο της πολυκατοικιας, ή της οικοδομης οπως λενε εδω, κ σκεφτομαι: "α, εδω βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης, αχρειαστο να ειναι.." τελος παντων, σημερα το απογευμα που περνουσα απο εκει, ειδα απεξω μια παρεα, δυο τυποι κ μια κοπελια, να στεκεται κ να κοιταζει την ταμπελα με το εθνοσημο κ να συμπεριφερεται, θα ελεγα, καπως περιεργα. η κοπελα κρατουσε στα χερια της ενα ταμπλετ, απο την οθονη του οποιου διαβαζε στους φιλους της κατι οσο πιο χαμηλοφωνα γινοταν κ εκεινοι, καθε φορα που σταματουσε για να παρει ανασα, συμπληρωναν, ψιθυριστα επισης, κουβεντες οπως: "α, ωστε ετσι..", "ετσι εξηγειται..", "ε, τωρα μαλιστα.." κατι δεν παει καλα εδω, σκεφτηκα, κ αφου εκανα το τετραγωνο, περασα παλι απο διπλα τους οσο πιο αργα μπορουσα, μηπως κ καταλαβω τι σκαρωνανε. κ υστερα ξαναπερασα παριστανοντας, ετσι για το ξεκαρφωμα, οτι μιλαω στο τηλεφωνο. κ οταν βρεθηκα αρκετα κοντα κ σταθηκα σχεδον πισω απο τις πλατες τους, εγινε αυτο που συμβαινει εννια στις δεκα οταν κανεις στα ψεματα οτι μιλας στο κινητο: καποιος με καλεσε σταληθεια. ο ηχος κλησης εκανε κ τους τρεις τους να γυρισουν ενοχλημενοι προς το μερος μου. τους ζητησα συγγνωμη, πραγμα που μετετρεψε την ενοχληση τους σε κατι αναμεσα σε τρομο κ απορια. "συγγνωμη, κυριε", μου ειπε ο ενας απο τους δυο τυπους, "μας βλεπετε;" "τι εννοεις;" ρωτησα εγω, ενω ο αλλος εσπευδε να του απαντησει για λογαριασμο μου: "κ βεβαια μας βλεπει, βλακα.. γαμω τα χαπια σου, γαμω!" "γιατι να μην σας βλεπω, ρε παιδια;" ξαναρωτησα. "γιατι, υποτιθεται οτι ειμαστε αορατοι, κυριε", μου απαντησε η κοπελα. "α, με συγχωρειτε", απολογηθηκα, "δεν το ηξερα. συγγνωμη.. συνεχιστε." "ε, τωρα δεν γινεται", μου ειπανε σχεδον με μια φωνη κ οι τρεις, "εδυσε ο ηλιος του μαϊου, εδυσε.." ζητησα για ακομα μια φορα συγγνωμη κ απομακρυνθηκα, βαζοντας τον εαυτο μου να ορκιστει πως δεν θα μπλεξω ξανα σε τετοιες περιπετειες. λιγο πριν φτασω σπιτι, θυμηθηκα οτι καποιος με ειχε παρει, οσο προσποιουμουν οτι μιλαω στο τηλεφωνο. το εβγαλα απο την τσεπη για να δω. κοιτα να δεις, ειπα, δεν ηταν κληση τελικα, αλλα το ξυπνητηρι

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

εντολη σχηματισμου

πριν δυο μερες πηγα κ ανοιξα, για καποιον λογο, εναν καινουριο τραπεζικο λογαριασμο. σημερα με πηραν τηλεφωνο απο την τραπεζα να παω ξανα απο εκει γιατι επρεπε, λεει, να συμπληρωσω κατι χαρτια ακομα. η υπαλληλος, αφου μου ζητησε συγγνωμη που με ξανακουβαλησε, μου εδωσε να συμπληρωσω κ να υπογραψω μια υπευθυνη δηλωση. μηχανικα αρχισα να γραφω τα στοιχεια μου, χωρις να διαβασω το κυριως περιεχομενο της δηλωσης. καποια στιγμη, μεταξυ αριθμου δελτιου ταυτοτητας κ αφμ, το ματι μου επεσε στην αρχη του κειμενου απο κατω, οπου, μεταξυ αλλων, εγραφε: "δεν εχω διατελεσει αρχηγος κρατους.." σταματησα κ διαβασα κ τα υπολοιπα. η υπαλληλος το προσεξε κ με ρωτησε: "ολα καλα; μηπως υπαρχει καποιο προβλημα;" "μισο λεπτο", της απαντησα κ συνεχισα να διαβαζω. η τραπεζα μου ζητουσε να δηλωσω υπευθυνα οτι δεν εχω ποτε στο παρελθον αναλαβει καθηκοντα προεδρου της δημοκρατιας, πρωθυπουργου, υπουργου, βουλευτη, προεδρου ανωτατου δικαστηριου κ κατι αλλα που δεν καταφερα να συγκρατησω. "αν δεν θυμαστε κατι, δεν πειραζει", με καθησυχασε εκεινη, "αλλωστε, εχουμε ηδη τα στοιχεια σας.. υπογραψτε κ θα τα συμπληρωσουμε μετα εμεις." "ναι, συγγνωμη", της απαντησα, "προσπαθω να θυμηθω αν πραγματι κατορθωσα να σχηματισω κυβερνηση μετα απο εκεινα τα συνεχομενα παρτυ στα τελη του '99 ή εφταιγε που μου ειχαν ριξει κατι στο ποτο κ εβλεπα διαφορα"

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ο καραγκιοζης

χθες αργα το βραδυ ταξιδευα απο θεσσαλονικη προς βολο με το αμαξι. η βροχη, στο μεγαλυτερο μερος της διαδρομης, ηταν τοσο εντονη που αν κ ειχα τους υαλοκαθαριστηρες να δουλευουνε στο τερμα, μπροστα τον δρομο πιο πολυ τον μαντευα παρα τον εβλεπα. στο ραδιοφωνο ειχα, χωρις να τον πολυπροσεχω, εναν σταθμο της θεσσαλονικης, ο οποιος ομως καποια στιγμη, καπου εκει στο υψος του λιτοχωρου, χαθηκε, για να τρυπωσει αμεσως στην συχνοτητα του ενας αλλος τοπικος σταθμος της πιεριας. κ μαζι με τον σταθμο εισεβαλε μες στο αυτοκινητο η απανθρωπα τσιριχτη φωνη ενος εκφωνητη, ο οποιος αποθεωνε καποιο τραγουδι που ευτυχως δεν προλαβα να ακουσω.
κ πανω που πηγαινα να αναζητησω καποια αλλη πιο ηρεμιστικη συχνοτητα, ακουσα τον τυπο να ζηταει συγγνωμη απο τους ακροατες του που ειναι "μεσα στην καλη χαρα" κ αυτος κ η εκπομπη του κ που παιζει αποψε τραγουδια "του κεφιου", "της καυλας", "της καψουρας", ενω η χωρα βρισκεται σε πενθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε, αλλα "δεν ξερει να πενθει" ή μαλλον ξερει, αλλα φοβαται πως αν το κανει "θα τον πουνε καραγκιοζη", για αυτο κ προτιμα να παριστανει μοναχα τον καραγκιοζη για να βγαζει ενα νυχτοκαματο, "κ αυτο οποτε τον πληρωνουν" κ οχι, "δεν ξερει τραγουδια πενθιμα", αλλα με καποιον τροπο τα πιο πολλα που παιζει στα αυτια του πενθιμα του ακουγονται, "γιατι κατι κακο συνηθως του θυμιζουν", αλλα αλλο το πανθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε στα καλα καθουμενα κ αλλο το δικο του που "ετσι κ αλλιως παντα χαμενος ηταν". στη συνεχεια ζητησε καμια δεκαρια φορες ακομα συγγνωμη κ υστερα η τσιριχτη φωνη του κρυφτηκε πισω απο ενα ακομα τραγουδι, που κ αυτο με τη σειρα του, οσο συνεχιζε το αμαξι να κινειται προς τα νοτια, εξαφανιστηκε μες στις στροφες κ στα παρασιτα.
αν κ προσπαθησα, δεν τα καταφερα να ξαναβρω στο ραδιο την εκπομπη του τυπου, αλλα χωρις να ειμαι απολυτως σιγουρος, αφου δεν παρακολουθω κ τοσο φανατικα την ειδησιογραφια, παιζει αυτες να ηταν κ οι μονες δημοσιες συγγνωμες που ακουστηκαν, που ακουγονται κ που θα ακουστουν ολες αυτες τις μερες

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

το διαμαντενιο αηδονι

βγαινω, πριν λιγο, εξω απο το μαγαζι να κανω ενα τσιγαρο. δεν προλαβαινω να το αναψω κ με πλησιαζει ενας τυπος που μου ζηταει φωτια. του δινω τον αναπτηρα μου, αναβει, τον βαζει -κυριος- στην τσεπη του κ κανει να φυγει. "ε.. τον αναπτηρα", του λεω. "τι πραγμα;" με ρωταει, καπως ενοχλημενος. "τον αναπτηρα", του ξαναλεω κ του δειχνω την τσεπη του παλτου του. αυτος βαζει το χερι στην τσεπη, ψαχουλευει για λιγη ωρα κ υστερα βγαζει απο μεσα κατι κερματα μαλλον αρχαιολογικης αξιας, ενα ακυρωμενο εισιτηριο απο το παρισινο μετρο, ενα ταριχευμενο μανταρινι, το διαμαντενιο αηδονι του βασιλια της κινας κ.. τι εκπληξη.. τον αναπτηρα μου! ο τυπος ξαναριχνει βιαστικα τον μικρο του θησαυρο στην τσεπη κ κραταει απεξω μονο τον αναπτηρα, τον οποιον κ κοιταζει με δεος. "α.. κοιτα να δεις", μου λεει, "ειχα φωτια τελικα." "α.. κοιτα να δεις", του απανταω, "τωρα δεν εχω εγω." "ε καλα, ρε φιλαρακι", με καθησυχαζει, "κατσε να σε αναψω." μου αναβει το τσιγαρο, πεταει ανεμελα τον αναπτηρα στα εγκατα του παλτου του κ εγω μενω να τον κοιτω να χανεται στο τελος του δρομου

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

κουτακια

ενας φιλος μου ειχε πει πριν χρονια μια ιστορια, πως ηταν στα μπουζουκια, λεει, κ στο διπλανο τραπεζι ηρθε καποια στιγμη κ καθισε μονος του ενας τυπος κ παρηγγειλε ενα μπουκαλι ουισκι, 24 πανερια με λουλουδια, ενα στυλο κ ενα κομματι χαρτι. ο φιλος, που ακουσε με τα αυτια του την παραγγελια, σκεφτηκε, για καποιον λογο, οτι ειχε διπλα του εναν ποιητη, που ειχε ερθει για να δημιουργησει καποιο μνημειο του γραπτου λογου που θα μεταφραζοταν σε ολες τις γλωσσες του ανθρωπων κ των αγγελων κ θα γινοταν σημειο αναφορας του παγκοσμιου πολιτισμου μεχρι να σταματησει ο πλανητης να γυριζει. ετσι, μετακινησε την καρεκλα του οσο γινοταν πιο κοντα στον μοναχικο του γειτονα για να μοιραστει τη μεθεξη της στιγμης μαζι με τις αναθυμιασεις του πουρου του.
η απογοητευση, ομως, δεν αργησε να ερθει. ο τυπος αντι να αρχισει να γραφει στιχους, τραβηξε μια καθετη γραμμη πανω στη σελιδα κ σχεδιασε απο τη μια πλευρα, το ενα κατω απο το αλλο, 24 συμμετρικα κουτακια. μετα αρπαξε το πρωτο πανερι, το πεταξε στην πιστα, κ αφου συμβουλευτηκε το ρολοϊ του, διεγραψε το πρωτο κουτακι κ διπλα του σημειωσε την ακριβη ωρα. υστερα αδειασε το ποτηρι του, το ξαναγεμισε κ αφου αφησε να περασει κανενα πενταλεπτο περιπου, πεταξε το δευτερο πανερι, διεγραψε το δευτερο κουτακι κ φυσικα κατεγραψε ξανα την ωρα στο φυλλο αγωνα. η διαδικασια αυτη συνεχιστηκε, μεχρι που στερεψε το οινοπνευμα στη φιαλη κ η ορχηστρα ειχε πια αρχισει να παιζει τραγουδια αποδεσμευσης για να διωξει οσο πιο ευγενικα μπορουσε τους πελατες. η παρεα του φιλου ζητησε το λογαριασμο, ενω καποιοι ειχαν ηδη σηκωθει κ εψαχναν να βρουν την εξοδο. ο φιλος, ομως, δεν μπορουσε με τιποτα να χωνεψει ολο αυτο το πραγμα που συνεβαινε τοσην ωρα διπλα του. ετσι, πηρε το θαρρος, πλησιασε κ αλλο τον στατιστικολογο της βραδιας, τον σκουντηξε, κ δειχνοντας του το χαρτι επανω στο τραπεζι, τον ρωτησε: "συγγνωμη, φιλε.. εσυ. δηλαδη, ετσι διασκεδαζεις;"
"γιατι; υπαρχει προβλημα;" του απαντησε καπως αγριεμενα ο αλλος. "οχι, κανενα.. αλλα να.." ξεκινησε να απολογειται ο φιλος. "με τα λεφτα μου ο,τι γουσταρω κανω", συνεχισε ο αλλος τις αγριαδες. "ναι, ρε συ ανθρωπε, δεν σε κατηγορω", συνεχισε την απολογια του κ ο φιλος, "απλως θελω να μαθω.. περνας καλα; σου αρεσει αυτο που κανεις;" "οχι", ο αλλος του απαντησε ουρλιαζοντας σχεδον για να υπερκαλυψει τη μουσικη των κλαμπατσιμπανων, "αλλα σημερα μολις εμαθα πως πεθαινω κ ειπα να κανω κατι μηπως κ συνηθισω σιγα σιγα αυτην τη γαμημενη την αντιστροφη τη μετρηση"

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

φευγεις;

παω στο αμαξι να παρω κατι που εχω ξεχασει. ανοιγω το πορτμπαγκαζ κ ψαχνω να το βρω. σταματαει διπλα μου με αλαρμ αλλο αμαξι. "συγγνωμη, φευγετε;" "οχι, δυστυχως". συνεχιζω να ψαχουλευω. σηκωνω κατι κουτες, τις ακουμπαω στο πεζοδρομιο κ κοιταζω απο κατω. τιποτα. δευτερο αυτοκινητο με αλαρμ στο πλαϊ μου. "συγγνωμη, φιλε.. φευγεις;" "οχι, οχι.. κατι ψαχνω." συνεχιζω την αναζητηση. βρισκω εναν σακο. τον ανοιγω. μαγιο, πετσετα θαλασσης, μισοδιαβασμενο βιβλιο. θυμαμαι πως το καλοκαιρι φετος τελειωσε λιγο αποτομα. ενας τριτος οδηγος σταματαει διπλα μου κ με ρωταει: "φευγετε;" "ενταξει, με πεισατε", του απαντω, "φευγω"

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

οι εκδρομεις

καθε φορα που εχω πολυ πρωινο ξυπνημα, αγχωνομαι τοσο στην προσπαθεια μου να με πεισω να πεσω απο νωρις για υπνο κ προκαλω στον εαυτο μου τετοια υπερδιεγερση, που οχι μοναχα δεν μπορω να κοιμηθω στην ωρα μου, αλλα αγχωνομαι ακομα περισσοτερο, μηπως, υστερα απο την ολονυχτια παλη με τα σεντονια, με παρει ο υπνος τελικα τα ξημερωματα κ δεν ακουσω καν το ξυπνητηρι. ετσι, καθε φορα που εχω πολυ πρωινο ξυπνημα -για αγρια χαραματα μιλαμε τωρα- το πιο πιθανο ειναι να μεινω αγρυπνος ως το πρωι κ αρα να σερνομαι μετα ολη τη μερα.
για να καταπολεμησω αυτο το -πιο σοβαρο απο οσο ακουγεται- προβληματακι, μου εχουν προτεινει κατα καιρους διαφορα τεχνασματα.
ενα απο αυτα ειναι των "τεχνητων χασμουρητων", που μου το ειχε εισηγηθει ενας παλιος συγκατοικος. εκεινος, οταν επρεπε να σηκωθει πολυ νωρις, αρχιζε, απο το απογευμα σχεδον της προηγουμενης μερας, να μπαινει σε μια διαδικασια αυθυποβολης, παριστανοντας τον νυσταγμενο, κ σκουντουφλωντας με τον πιο γελοιο τροπο μεσα στις παντοφλες του, εκανε στα ψεματα πως χασμουριεται πιστευοντας πως ετσι θα προκαλεσει εγκαιρως στον εαυτο του νυστα - ελεγε, μαλιστα, οτι το ιδιο κολπο πιανει κ στο ξεβουλωμα των αυτιων μετα την προσγειωση.
ενα αλλο κολπο, αρκετα πιο ανθυγιεινο, ειναι αυτο της "προγραμματισμενης μεθης", το οποιο εφαρμοζε πιστα ενας παλιος συμφοιτητης πριν απο καθε πρωινη εξεταση μαθηματος. επινε τα κερατα του αποβραδυς, μεχρι που ξεραινοτανε στον υπνο με το μπουκαλι αγκαλια κ το πρωι τον ξυπνουσε, παντα, οπως ισχυριζοταν, την καταλληλη στιγμη, η διψα του. οι προφανεις παρενεργειες, βεβαια, της αφυδατωσης τον συνοδευαν σε ολοκληρη την εξεταστικη περιοδο, κ τα δεκαξι χρονια που του πηρε συνολικα μεχρι να αποφοιτησει.
το καλυτερο, παντως, σχετικο τεχνασμα, που εχω μεχρι στιγμης ακουσει, ειναι αυτο της "φανταστικης εκδρομης". ενας επισης παλιος φιλος ειχε διαπιστωσει απο μικρος οτι ενω δυσκολευοταν αφανταστα να αφησει το κρεβατι του για να παει στο σχολειο, οποτε επροκειτο να πανε ημερησια εκδρομη, κοιμοταν σαν πουλακι κ το πρωι σηκωνοταν μονος του αξημερωτα, πολυ πριν τους γονεις τους. ετσι ακομα κ τωρα, σαραντα κ χρονων ανθρωπος, καθε φορα που πρεπει να ξυπνησει πολυ νωρις, ξαπλωνει στο κρεβατι κ αποκοιμιεται μονολογωντας το ιδιο παντα μυστικιστικο νανουρισμα: "αυριο θα παμε εκδρομη, αυριο θα παμε εκδρομη.."
κ τελος παντων, τοσο ωραια μερα σημερα, αληθεια τι κανουμε εδω; γιατι δεν παει καποιος, επιτελους, ως το γραφειο των καθηγητων για να ζητησει ημερησια;

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

αϊνσταϊν

ενας φιλος αποφασισε να κοψει το τσιγαρο, επειδη εμφανιστηκε στον υπνο του ο νεκρος παππους του κ του αποκαλυψε τις βλαβερες συνεπειες του καπνισματος. αυτο πριν απο κατι μηνες. σημερα ειδα τυχαια καπου τον φιλο να πινει καφε κ να καπνιζει οπως κ πριν. τον ρωτησα αν τον επισκεφτηκε παλι στο ονειρο του ο παππους κ τον συμβουλεψε να το ξαναρχισει.
"οχι ακριβως", μου απαντησε. "αλλα ειδα ενα αλλο ονειρο: ειχαμε, λεει, οικογενειακο τραπεζι κ ηρθε καποια στιγμη κ ο παππους με ενα τσιγαρο στο χερι κ μου ζητησε φωτια. εγω σκεφτηκα, μεσα στο ονειρο, οτι το εκανε για να με δοκιμασει κ του απαντησα οτι το εχω κοψει. μετα αρχισε να ρωταει τους υπολοιπους: τον πατερα μου, τη μανα μου, τα αδερφια μου, τον αϊνσταϊν.." "τον ποιον;" τον διεκοψα αποτομα. "τον αϊνσταϊν, μωρε.. τον επιστημονα." "κ τι δουλεια ειχε, ρε, ο αϊνσταϊν στο οικογενειακο τραπεζι σας; σοϊ σας ειναι;" "ελα, ρε συ.. ονειρο ηταν, να πουμε.. δεν εχει λογικη εξηγηση." "καλα, με συγχωρεις.. συνεχισε", του ειπα. "που λες.. κανεις δεν ειχε φωτια. κ γυρνουσε ο καημενος ο παππουλης μου κ τους παρακαλουσε να του αναψουν το τσιγαρο του. αλλα τιποτα.. ολοι ηταν σκυμμενοι πανω απο τα πιατα τους κ δεν του διναν σημασια. εγω, τοτε, το ξανασκεφτηκα, εκει μεσα στο ονειρο, κ ειπα οτι σιγουρα ο παππους το κανει αυτο για να μας δοκιμασει ολους. αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω τι ακριβως δοκιμασια ηταν αυτη; τι ηθελε ο παππους να δει; εαν καπνιζουμε ή μηπως εαν ακομα τον σκεφτομαστε κ αν τον αγαπαμε. κ ετσι αρχισα να αγχωνομαι. κ απο το πολυ το αγχος στο τελος ξυπνησα, που λες, σηκωθηκα, εψαξα, βρηκα καπου ενα πακετο που ειχα παρατημενο, εβγαλα ενα τσιγαρο απο μεσα κ το αναψα. ε.. κ ετσι αρχισα παλι να καπνιζω.." "κ ο παππους;" τον ρωτησα με γνησιο πια ενδιαφερον. "ο παππους στο τελος βαρεθηκε, πηρε τον αϊνσταϊν κ βγηκαν στην αυλη να παιξουν ταβλι."
κανονικα, στο σημειο αυτο, επρεπε μαλλον να ρωτησω ποιος κερδισε στην τιτανομαχια αϊνσταϊν-παππους, αλλα αντι για αυτο ειπα: "ποια αυλη, ρε; αφου σε πολυκατοικια μενετε κ εσυ κ οι γονεις σου." "ε, δεν ξερω", μου απαντησε ο φιλος, "μπορει να τρωγαμε στο σπιτι του αϊνσταϊν. μας το χρωστουσε, αλλωστε. σε ολα τα οικογενειακα τραπεζια που βλεπω μια ζωη στον υπνο μου παντα αυτος μας κουβαλιεται.."

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

καρχαριες

στον βολο, τους τελευταιους μηνες, βλεπω συχνα στον δρομο μια γυναικα να οδηγα ποδηλατο φορωντας στο κεφαλι της κρανος μοτοσυκλετας. τοσον καιρο δεν ειχα αποφασισει αν το κανει για λογους ασφαλειας ή εχει καποιο αλλο θεμα, πιο σοβαρο, εκει μες στο κεφαλι της. σημερα τη συναντησα την ωρα που εδενε καπου το ποδηλατο της. ενω περνουσα απο διπλα, ακουσα να μου λεει: "κυριε.. συγγνωμη.. να σας πω.. να προσεχετε εκει που κολυμπατε.. υπαρχουν καρχαριες." της ειπα ευχαριστω κ εφυγα αφηνοντας την να παλευει με την κλειδαρια του ποδηλατου της, η οποια ηταν λιγο μεγαλυτερη απο το ιδιο το ποδηλατο. σκεφτομαι οτι, αν ημουνα μικροτερος, θα γελουσα με την ολη φαση, θα εσπευδα να τη διηγηθω στους φιλους μου για να γελασουνε κ εκεινοι κ την επομενη φορα, που θα τη συναντουσα ξανα στον δρομο μου, ισως κ να την προκαλουσα να μου ξαναπει καμια τετοια παλαβομαρα. ομως, αντι για αυτο, σημερα τη λυπηθηκα. οπως λυπηθηκα που δεν μπορω ή που δεν μου επιτρεπω να γελαω πια με τετοιες ιστοριες. λυπηθηκα που τη λυπηθηκα κ αυτην κ ολους τους καρχαριες που καποτε κολυμπαγαν ανεμελα μες στο δικο μου το κεφαλι

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

ερχεται φευγει

ο ιπποτης της νυχτας ερχεται. νεαρος τσιγγανος, πλανοδιος ανθοπωλης, διασχιζει τον πεζοδρομο σπρωχνοντας το καροτσι με το εμπορευμα του κ φωναζοντας: "ο ιπποτης της νυχτας, ο ιπποτης της νυχτας.." οχι κ τοσο νεαρη γυναικα διασταυρωνεται μαζι του κ κοντοστεκεται κοιταζοντας τα ανθη στο καροτσι. "ο ιπποτης της νυχτας, κυρια μου", της ξαναλεει ο τσιγγανος. "πουντος;" "το λουλουδι, κυρια μου.. οριστε.. μοσχοβολαει." "ετσι λεγεται; ιπποτης της νυχτας; αληθεια;" ρωταει αυτη εντυπωσιασμενη. "ναι, κυρια μου. οριστε.. δεκα ευρω μονο το γλαστρακι", σπευδει αυτος για να μην χασει την πελατισσα. "τι να το κανω το γλαστρακι; εγω τον ιπποτη τον θελω αναρριχητικο, να καβαλαει μπαλκονια", του απαντα, σφιγγει στην αγκαλια την τσαντα της κ απομακρυνεται. ο ιπποτης της νυχτας φευγει

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

πορτες

πηγα σε ενα περιπτερο να παρω καπνο κ κατι να πιω κ ο περιπτερας μαζι με τα ρεστα μού εδωσε κ ενα φυλλαδιο για ντελιβερυ. "αλλη φορα", μου ειπε, "αμα βαριεσαι να βγεις, σου τα φερνουμε εμεις στην πορτα σου." δεν το ηξερα οτι παρεχουν κ τα περιπτερα τετοιες υπηρεσιες. εντυπωσιαστηκα. μετα φανταστηκα μια πολη, οπου μετα τις 10 δεν κυκλοφορει στους δρομους κανεις, εκτος απο τους ντελιβεραδες, κ τρομαξα λιγακι. πιο μετα το ξανασκεφτηκα, πως ετσι οπως παει το πραγμα, ολοι στο τελος θα παρεχουμε τετοιες υπηρεσιες, οποτε ολα καλα.. μαζι με την αγορα θα αυτορρυθμιστουν κ οι νυχτες μας. τελος, ασχετο.. αλλα θυμηθηκα που ειχα δει, πριν απο χρονια, στην αθηνα εναν παλαβο να περπαταει στον δρομο κουβαλωντας στα χερια του μια πορτα. πανω στην πορτα ειχε γραμμενο κατι που εμοιαζε με ποιημα. δεν αντεξα.. τον ρωτησα. "ο,τι της ριχνω κατω απο την πορτα της δεν πιανει. σκεφτηκα οτι ισως φταιει η πορτα κ παω να της την αλλαξω", μου απαντησε.

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

σουβενιρ

καποτε, μου ειχαν κανει δωρο εναν αναπτηρα ζιππο. η αληθεια ειναι οτι το συγκεκριμενο αξεσουαρ ποτε δεν το συμπαθησα, αλλα για να μην στεναχωρησω εκεινην που μου το δωρισε, ειπα να το χρησιμοποιησω, τουλαχιστον μεχρι να τελειωσει μια φορα το λαδι του. εκει, καπου στα τελειωματα του λαδιου, πηγα επισκεψη στο σπιτι ενος θειου μου, ο οποιος, μολις εβγαλα τον ζιππο για να αναψω, μου ειπε: "α! πηρες κορεατικο;" "τι εννοεις, θειε;" ρωτησα. "ο αναπτηρας σου", μου ξαναειπε, "κορεατικος δεν ειναι;" "ε, δεν νομιζω", του απαντησα, "κοιταζοντας να δω μηπως η χωρα προελευσης ητανε χαραγμενη πανω. "κορεατικος ειναι", επεμεινε ο θειος. "να τον προσεχεις, μην σου τον κλεψουνε."
οταν, αργοτερα, μετεφερα τον συντομο αυτον διαλογο στον παππου μου, που ηταν περιπου συνομηλικος με τον θειο, γελασε κ μου εξηγησε οτι αυτοι οι αναπτηρες πρωτοκυκλοφορησαν στην ελλαδα στη δεκαετια του πενηντα, μετα τον πολεμο της κορεας, απο τους στρατιωτες που ειχαν παει να πολεμησουν στην απω ανατολη κ τους αγορασαν εκει, σαν σουβενιρ, απο τα αμερικανικα στρατιωτικα πρατηρια. ετσι, τους εμεινε το ονομα κ οι παλιοι για χρονια τους λεγαν κορεατικους. τοτε, αυτο που μου ειχε κανει πιο πολυ εντυπωση σε αυτην την ιστορια ηταν που οι ανθρωποι καποτε φροντιζαν να παρουν μαζι τους αναμνηστικα απο τους πολεμους στους οποιους πηγαιναν να σκοτωθουνε, οπως εμεις σημερα απο τις διακοπες κ τα ταξιδια αναψυχης μας.
τωρα που διαβαζω στις ειδησεις οτι επικειται, λεει, ενας νεος πολεμος στην κορεατικη χερσονησο, σκεφτομαι πως δεν χρειαζεται να παμε μεχρι εκει να πολεμησουμε για να παρουμε, αν επιζησουμε, επιστρεφοντας μαζι μας αναμνηστικα. σημερα, με ενα πατημα του κουμπιου, που λεει ο λογος, τα σουβενιρ του πολεμου μπορουνε να μας ερθουν απο μονα τους.

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

μαστορεματα

παλιοτερα πιστευα οτι τα καλοκαιρια ο κοσμος παλαβωνει περισσοτερο απο τις αλλες εποχες. μετα, που εγινα κ εγω φανατικος των καλοκαιρινων σαββατοκυριατικων στην πολη, καταλαβα πως φταιει που οι λογικοι εξαφανιζονται στις παραλιες κ τις εξοχες τους, κ ετσι κανουν τους τρελους της γειτονιας να μοιαζουν περισσοτεροι.
σημερα το πρωι, που βγηκα μια βολτα, συναντησα στον δρομο μου τρεις τουλαχιστον ανθρωπους να μιλανε μονοι τους: ο πρωτος εβγαζε λογο στα περιστερια της πλατειας, ο δευτερος εβριζε κ βλαστημουσε τη σκια του κ ο τριτος, που παραμιλουσε σε καποια γλωσσα σλαβικη, νομιζω πως απηγγειλε ποιηση στο μανεκεν μιας βιτρινας.
γυριζοντας στο σπιτι, σταματησα στο ψιλακατζιδικο να παρω καπνο κ λεμοναδες. μπροστα μου ενα ζευγαρι ψωνιζε προφυλακτικα. ο τυπος που κρατουσε το μαγαζι τους γκρινιαζε που δεν ειχαν πιο ψιλα απο πενηνταρικο, μα πιο πολυ μου φανηκε πως ειχε ζηλεψει κ τα ειχε βαλει με τη μοναξια του. το ζευγαρι το ξαναειδα εξω απο τη διπλανη μου πολυκατοικια. ο γνωριμος κ μονιμος τρελος της γειτονιας μου καθοταν στα σκαλια της εισοδου κ επινε την μπυρα του. μολις αντικρυσε το ζευγαρι, οσμιστηκε μαλλον στον αερα την επικειμενη ερωτοπαλη τους κ εγκαρδια τους ευχηθηκε "καλα γαμησια". "τι να σου πω τωρα;" του ειπε ενοχλημενη η κοπελια, ενω ο συνοδος της γυρισε το κεφαλι του να δει αν ακουσε κανενας αλλος την ατακα του περιεργου. "τι να μου πεις;" εκεινος της απαντησε, "κ στα δικα μου να μου πεις! καλα δεν λεω, ρε μαστορα;" ο μαστορας ημουν εγω. περασα απο διπλα τους κοιταζοντας διακριτικα τα κλειδια στα χερια μου κ χωθηκα στη δικια μου πολυκατοικια, χωρις να μαθω τη συνεχεια.
λιγο μετα στο διαμερισμα μου, κ ενω ειχα ηδη αρχισει να γραφω αυτην την ιστορια, χτυπησε το τηλεφωνο. ηταν ενας φιλος. "τι κανεις εκει;" με ρωτησε. "τι λες να κανω μονος μου μεσημεριατικα;" του απαντησα. "μαστορευω.."

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

μεταφυσικο

ενας φιλος συγγραφεας μου αφηγηθηκε χθες μια πολυ παραξενη κ σκοτεινη μεταφυσικη ιστορια, με νεκρους, φαντασματα κ τετοια, την οποια ομως ορκιζεται πως βιωσε σταληθεια. τη μεταφερω εδω με πασα επιφυλαξη κ με δικα μου λογια:

σαββατο βραδυ ο φιλος βγαινει μονος του μια βολτα. παει, καθεται σε ενα μπαρ κ παραγγελνει το ποτο του. δεν προλαβαινει, ομως, να κατεβασει την πρωτη γουλια, οταν ακουει απο το διπλανο σκαμπω μια φωνη να λεει: "το ποτο του κυριου συγγραφεα κερασμενο απο μενα." γυριζει κ βλεπει εναν αγνωστο να του χαμογελαει. ο αγνωστος, πολυ ευγενικα, απολογειται οτι δεν σκοπευει να του χαλασει την ησυχια του κ οτι θελησε μονο να τον κερασει ενα ποτο για να τον ευχαριστησει. "να με ευχαριστησετε για ποιο πραγμα;" ρωταει ο φιλος. "μα, για την τελευταια ιστορια σας", του απανταει ο αλλος. "ηταν ο,τι πιο συναρπαστικο εχω διαβασει τα τελευταια χρονια." ο συγγραφεας δεν θυμαται να εχει γραψει τιποτα που να μπορουσε να χαρακτηριστει ως συναρπαστικο τελευταια, οποτε ζηταει να μαθει σε ποια ακριβως ιστορια αναφερεται. "αυτην με το φαντασμα του ιπποτη", του απανταει ο θαυμαστης του. ο φιλος δεν γραφει ιστοριες με ιπποτες, ποσο μαλλον με φαντασματα ιπποτων, οποτε καταλαβαινει πως εχει γινει παρεξηγηση κ πως τον εχουν περασει για αλλον. ωστοσο, εν μερει επειδη δεν θελει να απογοητευσει τον αγνωστο εν μερει επειδη δεν του τυχαινει κ πολυ συχνα να τον αναγνωριζουνε στα μπαρ κ να τον κερνανε, δεν αποκαλυπτει την αληθεια κ συνεχιζει να απολαμβανει το ποτο κ τον θαυμασμο, χωρις να ντρεπεται που δεν τα αξιζει. "κ τι σας αρεσε πιο πολυ στην ιστορια μου;" ρωταει απο περιεργεια. ο αγνωστος αρχιζει να απαντα κ απο τον ενθουσιασμο του παρασυρεται κ αφηγειται απο μνημης σχεδον ολοκληρη την ιστορια. ο φιλος την ακουει κ του αρεσει. δεν εχει καμια σχεση με αυτα που γραφει ο ιδιος, αλλα πρεπει να το ομολογησει πως ειναι οντως συναρπαστικη κ εξαιρετικα πρωτοτυπη. θελει να μαθει ποιος ειναι ο πραγματικος της δημιουργος κ προσπαθει να το πληροφορηθει με πλαγιο τροπο, ρωτωντας: "αληθεια, σε ποια εκδοση τη διαβασατε;" "α, δεν ηξερα πως την εχετε εκδωσει", του απαντα ο ιδανικος αναγνωστης, "εγω στο ιντερνετ τη βρηκα κ τη διαβασα." ο φιλος κανει κ αλλες προσπαθειες να μαθει περισσοτερα, αλλα δεν τα καταφερνει.
λιγο μετα φτανει η συνοδος του αγνωστου θαυμαστη, μια πολυ ομορφη κ εντυπωσιακη γυναικα. ο αγνωστος, ενθουσιασμενος ακομα, της συστηνει το κατα λαθος ινδαλμα του, λεγοντας: "μαρια, ο κυριος ειναι ο συγγραφεας της ιστοριας που μου εστειλες τις προαλλες να διαβασω. θυμασαι; εκεινη με τον φανταστικο ιπποτη." ο συγγραφεας, χαρουμενος που βλεπει τους θαυμαστες του να διπλασιαζονται, απλωνει το χερι του για χειραψια. το χερι μενει, ομως, μετεωρο, καθως η δυσπιστη μαρια τον σαρωνει με το βλεμμα της απο πανω μεχρι κατω, ωσπου του δινει το χερι της τελικα κ αποφαινεται: "χαρηκα πολυ, κυριε καλβινο. για πεθαμενος εδω κ τριαντα χρονια, μια χαρα κρατιεστε."

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

απο τη μια γεφυρα η αλλη

πηγα χθες παρεα με εναν φιλο μια βολτα ως στον κισσαβο. στην επιστροφη μεσω αγιας ο δρομος μας περνουσε διπλα απο ενα πολυ ομορφο πετρινο τοξωτο γεφυρι. το ειδαμε κ σταματησαμε να το φωτογραφισουμε. οπως εμαθα μετα, το γεφυρι αυτο οι ντοπιοι το λενε "το ευεργετημα" κ το εχτισε ενας κερκυραιος γιατρος στα μεσα του προπροηγουμενου αιωνα. η ιστορια τοσο του γεφυριου οσο κ του γεφυροποιου ειναι πολυ ρομαντικη κ εμπνευστικη. εμενα, ωστοσο, κατα τη διαρκεια της συντομης στασης μας εκει μια αλλη σκεψη με απασχολησε. καποια στιγμη, λοιπον, ενω κρατουσα τη φωτογραφικη μου μηχανη κ το σημαδευα, συνειδητοποιησα οτι για να φωτογραφισω το πετρινο γεφυρι πατουσα πανω σε μια αλλη γεφυρα πολυ νεοτερη του κ τσιμεντενια φυσικα. σκεφτηκα πως οσοι αιωνες κ να περασουν δεν θα βρεθει κανενας σαν κ εμενα, περιεργος περαστικος, να διακοψει την πορεια του για να χαζεψει αυτην την τσιμεντενια γεφυρα. κανεις στο μελλον δεν θα νοιαστει να μαθει το ονομα του ανθρωπου που την εχτισε. κανενας θρυλος δεν προκειται να συνοδευσει την μαλλον ανιαρη της ιστορια. η τσιμεντενια γεφυρα υπαρχει εκει μοναχα για να κανει τη δουλεια της, να αντεχει το βαρος των αυτοκινητων που τη διασχιζουνε κ να μην πλημμυριζει καθε φορα που φουσκωνουν τα νερα του χειμαρρου απο κατω. βεβαια, μετα απο αιωνες μπορει να μην υπαρχει ουτε χειμαρρος ουτε κισσαβος, μπορει ουτε καν πλανητης ή εστω ανθρωποι να κανουν βολτες πανω του. μεχρι τοτε, ομως, ολοι εμεις οι περαστικοι θα πρεπει να συνεχισουμε να κανουμε τη δουλεια μας, αφηνοντας την στους επομενους περαστικους αλλοτε ως ενα πετρινο σπουδαιο ευεργετημα κ αλλοτε ως μια τσιμεντενια ανιαρη, μα παντως αποτελεσματικη, ανωνυμη ιστορια

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

διαγαλαξιακο

καθομαι σε μια καφετερια στον πεζοδρομο. στο διπλανο τραπεζι δυο κοπελες, οριακα ενηλικες, συζητουν. δεν θελω να γινομαι αδιακριτος, αλλα μιλανε τοσο δυνατα που ειναι αδυνατο να το αποφυγω. εχουνε βγει για να τα πουνε κ να δωσει η μια στην αλλη εξηγησεις που, απο ολους τους αντρες της πολης, αυτη πηγε κ τα εφτιαξε με τον πρωην της κολλητης της. "ρε συ, δεν ηξερα οτι τον σκεφτεσαι ακομα", η μια απολογειται, "..εσυ αλλα μου ελεγες." "δεν τον σκεφτομαι", λεει ψεμματα η αλλη, "αλλωστε, εχουμε μια ολοκληρη βδομαδα που χωρισαμε." "ρε φιλη", παιρνει το ρημπαουντ η πρωτη, "δεν θελω να μαλωσουμε για τον μαλακα.. τοσα χρονια, γαμωτο, γνωριζομαστε." φοβαμαι πως εχουμε τοσο διαφορετικη αντιληψη του χρονου, που θα χρειαζομουν οπωσδηποτε εναν καλο διαγαλαξιακο μεταφραστη, εαν για καποιο λογο επρεπε να συνεννοηθω μαζι τους. λιγο μετα χτυπαει ενα τηλεφωνο στο διπλανο τραπεζι. "αυτος ειναι", λεει η μια. "απαντα του", της λεει η αλλη. "οχι, απαντα του εσυ", η μια επιμενει. "οχι, εσυ!", "οχι, εσυ!".. το τηλεφωνο συνεχιζει να χτυπα. κ ενω ο πρωην/νυν των κοριτσιων εξαφανιζεται σιγα-σιγα μεσα σε μια αναμνησιακη σκουληκοτρυπα, εγω εχω αρχισει πια να νοσταλγω σταληθεια τον πλανητη μου

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

οι κατοσταρες

επρεπε να φτασει 25 ιουνιου για να κανω το πρωτο μου μπανιο στη θαλασσα για φετος. αλλες χρονιες ξεκινουσα τα μπανια απο νωρις τον μαϊο, ακομα κ τον απριλιο καμια φορα, κ τα μετρουσα παντα προσεχτικα, σχολαστικα, βαζοντας ως στοχο να φτασω τα 100, πραγμα που μονο μια φορα, μες στην ενηλικη ζωη μου, το καταφερα.
πριν λιγες μερες, κουβεντιαζοντας με καποιον φιλο, που μολις ειχε γυρισει απο τη θαλασσα, του ελεγα οτι στεναχωριεμαι που οι παραθεριστικοι μου στοχοι, οσο περνουν τα χρονια, γινονται ολοενα κ πιο ταπεινοι κ παντα καπου εκει, στα μισα του ιουλιου, μοιραια εγκαταλειπονται. αυτος, για να με παρηγορησει ή για να με κανει να αισθανθω ακομα πιο ασχημα -ακομα δεν εχω καταλαβει- μου ειπε οτι φταιει που ενω μεγαλωνω, δεν αναπροσαρμοζω τους στοχους μου σε κατι λιγοτερο παιδικο απο αυτο των 100 μπανιων. του ζητησα εξηγησεις κ τοτε μου απαντησε οτι αυτος, για παραδειγμα, ειχε βαλει ως στοχο το καλοκαιρι του '15 να κανει μπανιο σε ολες τις παραλιες του πηλιου κ αφου τα καταφερε σχεδον, εβαλε νεο στοχο το '16, να κανει τα μπανια της αλφαβητου, να κολυμπησει δηλαδη σε 24 παραλιες που το ονομα της καθεμιας να αρχιζει κ απο αλλο γραμμα, αρχιζοντας απο την αφησσο του παγασητικου κ τερματιζοντας στους ωρεους της ευβοιας. κ αφου το πετυχε κ αυτο εβαλε για το '17 εναν καινουριο στοχο, ακομα πιο φιλοδοξο, να κανει, λεει, μια βουτια σε ολους τους νομους της χωρας. "τι λες, ρε παλαβε;" υπηρξε η πρωτη μου, συγκρατημενη σχετικα, αντιδραση, "πώς θα το κανεις αυτο; πρωτον, θα πρεπει να ταξιδευεις σχεδον ολο το καλοκαιρι κ δευτερον κ σημαντικοτερο, κ συγγνωμη αμα σου το χαλαω, υπαρχουν, ξερεις, κ νομοι περικλειστοι, που δεν τους βρεχει η θαλασσα." "δεν νομιζω", μου απαντησε ο μαλλον τσακωμενος με τη γεωγραφια φιλος, χωρις να διευκρινιζει σε ποια απο τις δυο ενστασεις μου αναφερεται. κ ενω τον αφησα να ετοιμαζεται για το επομενο του μπανιο σε καποια παραλια της ευρυτανιας, γυρισα σπιτι μου σταληθεια πολυ προβληματισμενος.
μηπως ο φιλος ειχε δικιο τελικα; μηπως οι στοχος των 100 βουτιων ειναι πραγματι παιδικος κ πρεπει να αναζητησω καποιον αλλον πιο υπερβολικο κ ως εκ τουτου πιο ενηλικο; παραδοσιακα η περιοδος των μεγαλων στοχων -τοσο για μενα οσο, νομιζω, κ για τους περισσοτερους- ειναι αυτη του σεπτεμβριου. τοτε που δεσμευομαστε απεναντι στον εαυτο μας πως τον χειμωνα που ερχεται θα αναζητησουμε μια καλυτερη δουλεια, θα τακτοποιησουμε τις εκκρεμοτητες μας, θα κοψουμε τις κακες, τις ανθυγειινες συνηθειες, θα μαζευτουμε, θα σοβαρευτουμε κ θα κανουμε επιτελους ολα αυτα τα οποια τοσα χρονια συνεχεια αναβαλλουμε. μηπως οσο περνουν τα χρονια κ οσο οι στοχοι του φθινοπωρου γινονται ολο κ πιο αγχωτικοι κ επειγοντες, πρεπει κ οι στοχοι του καλοκαιριου να ξεφευγουν απο το αυστηρα ρεαλιστικο πλαισιο των συμβασεων της θνητης ζωης κ του πεπερασμενου κοσμου; θελω να πω, αν εισαι 16 χρονων κ δεν καταφερεις να κανεις 100 μπανια μεσα σε ενα καλοκαιρι, δεν πειραζει, θα ξαναπροσπαθησεις του χρονου που θα εισαι 17 ή του παραχρονου που μολις θα ενηλικιωνεσαι. αν εχεις ομως περασει τα 40 κ δεν βαλεις στοχο να ανεβεις μεσα σε ενα καλοκαιρι σε 100 βουνα ή δεν διασχισεις 100 ποταμια ή εστω δεν ταξιδεψεις σε 100 πλανητες, ξερωγω, ποσες ευκαιριες θα εχεις στο μελλον για να ξαναδοκιμασεις; τι σημασια εχει αν οι στοχοι αυτοι ειναι ανεφικτοι; στο κατω-κατω, αν το καλοσκεφτεις, ολα, ακομα κ αυτα τα 100 μπανια για τους περισσοτερους, ανεφικτα ειναι. ολα ειναι ανεφικτα μα οχι κ τοσο ματαια.
το μονο ματαιο ειναι να ειναι ακομα ιουνιος κ εσυ να λες: "του χρονου, δεν πειραζει.." κ ομως, πειραζει.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

μεγαλες ιστοριες

τωρα το καλοκαιρι, επειδη εχω λευκη κ πρεπει να προφυλαγομαι απο την εντονη ηλιοφανεια, κυκλοφορω παντα τη μερα με καπελο. παλιοτερα με εκνευριζαν αφανταστα αυτοι οι λεκεδες πανω στο προσωπο μου, αλλα οπως λεει κ ενας φιλος μου γιατρος, απο ολα τα αυτοανοσα μού ετυχε το πιο ακινδυνο, οποτε εχω παψει να γκρινιαζω.
για καποιον λογο, οποτε μπαινω να ψωνισω σε καποιο μαγαζι φορωντας το καπελο μου, οι πωλητες με περνανε για ξενο κ αρχιζουν να μου μιλανε στα αγγλικα για να με εξυπηρετησουν. συνηθως τους διακοπτω λεγοντας τους ενα ξενερωτικο "ελληνας ειμαι" κ δεν τους αφηνω να αξιοποιησουνε το λοουερ τους. καμια φορα, αμα εχω ορεξη, παριστανω για λιγο τον τουριστα, αλλα επειδη τα αγγλικα μου ειναι τραγικα, δεν με καταλαβαινουν, οποτε, κ για να μην ομολογησω την απατη μου, αναγκαζομαστε να συνεχισουμε την κουβεντα μας στη νοηματικη κ στο τελος φευγω εχοντας αγορασει κατι τελειως αχρηστο, το οποιο ομως θα μπορουσε να κανει πολυ μεγαλη εντυπωση στους φιλους μου, εκει στην αγνωστη κ εξωτικη χωρα, απο οπου κ υποτιθεται πως εχω ερθει.
το σαββατο, που μπηκα σε εναν φουρνο να παρω κατι για να φαω, παρασυρθηκα απο το "καν αϊ χελπ γιου" της φουρναρισσας κ ειπα να ζησω ξανα για λιγο τον μυθο στην ελλαδα. επειδη, ομως, η προφορα μου της θυμισε μαλλον κατι οικειο, φανηκε να ενθουσιαζεται κ με ρωτησε σε μια γλωσσα ακατανοητη κατι που εγω αυθαιρετα μετεφρασα ως: "πού εισαι, ρε πατριδα; πώς βρεθηκες εσυ εδω;" "πού να σου εξηγω.. μεγαλη ιστορια", της απαντησα, παντα σε αυτα που εγω θεωρω ως αγγλικα, κ εφυγα βιαστικα, σκορπωντας ενα σωρο ερωτηματικα ξωπισω μου. λιγο αργοτερα, κ μασουλωντας το τυροψωμο που ειχα μολις αγορασει, σκεφτηκα οτι απο ολες τις φορες που εχω παραστησει τον παραξενο ταξιδιωτη, αυτη ηταν κ η πιο αυθεντικη, αφου αυτο το "μεγαλη ιστορια", που ειπα ως υπεκφυγη, ισχυει μια χαρα κ για απαντηση σε ολα τα "πώς βρεθηκες εσυ εδω;" του κοσμου.
αλλωστε, κ ο φιλος μου ο γιατρος, που ειναι κ επιστημων ανθρωπος, οταν τον ρωτουσα στην αρχη πώς εμφανιστηκε η λευκη, ετσι απο το πουθενα, στα μουτρα μου, κατι τετοιες αοριστες, μα τελικα πολυ σωστες, απαντησεις θυμαμαι πως μου εδινε.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

εσοδων-εξοδων

καθε φορα που παω να τη βρω βρισκομαι σε κατασταση πανικου, αλλα φευγοντας παντα απο το γραφειο της νιωθω χαρουμενος, για να μην πω ευτυχισμενος. λιγο η ηρεμιστικη φωνη της, λιγο η υπομονη με την οποια ακουει τα εκαστοτε θεματα μου κ διαχειριζεται τη μονιμη μου συγχυση, κ πιο πολυ το οτι μοιαζει, τουλαχιστον, να εχει παντα μια λυση για καθε προβλημα μου, με κανει να σκεφτομαι οτι την εκμεταλλευομαι αφηνοντας την να μου χρεωνει τοσο φθηνα τις υπηρεσιες της. ενταξει, ενας καλος λογιστης -το εχω δει κ στο σινεμα αυτο- μπορει να εξελιχθει στον καλυτερο ψυχοθεραπευτη, η δικια μου η λογιστρια, ομως, ειναι το απολυτο πολυεργαλειο. σημερα, για παραδειγμα, που την επισκεφτηκα, αφου υποβαλαμε τη δηλωση, ασχοληθηκαμε με τα τεκμηρια, τον φπα κ γενικα με ολη τη σαβουρα της καθημερινοτητας, εβγαλα ενα αντιτυπο του ανταμομπιλ κ της το δωρισα. αυτη, αφου το ξεφυλλισε λιγο, μου υποσχεθηκε να το διαβασει στις διακοπες κ υστερα μου προτεινε για πλακα κ με επεισε στα σοβαρα το επομενο βιβλιο μου να το ονομασω "εσοδων-εξοδων". "γιατι οχι;" μου ειπε, "αφου αυτο δεν κανετε, εσεις που γραφετε, με τις ιστοριες σας; κατι εισπραττετε κ κατι καταβαλλετε.. μοναχα που το ταμειακο υπολοιπο, νομιζω, δεν αφορα εσας, αλλα τους αναγνωστες." τοσο πολυ με αιφνιδιασε που παραλιγο, οταν μου ζητησε αφιερωση, να προσθεσω κατω απο την υπογραφη κ το αφμ μου. δεν ξερω.. αν αυτο δεν ειναι δημιουργικη λογιστικη, τοτε τι ειναι;

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

θηρια τριημερα

οταν ημουν στη μαδριτη, ηταν ενα καλοκαιρινο τριημερο οπου ειχε αδειασει ολοκληρη η πολη κ εγω ειχα μεινει μονος σχεδον στο σπιτι κ στη γειτονια, αφου ακομα δεν ειχα αποφασισει αν θα επρεπε να συμπεριφερομαι ως κατοικος ή ως τουριστας. καποια στιγμη, κατα τη διαρκεια του τριημερου, ξεμεινα απο καπνο κ αναγκαστηκα να βγω για να ψαξω ανοιχτο εστανκο. εμενα τοτε στον τελευταιο οροφο μιας παλιας πολυκατοικιας, χωρις ασανσερ, κ με τον καυσωνα της καστιλλης να βαραει κατι σαρανταρια ανελεητα, απεφευγα γενικα, μεχρι να πεσει ο ηλιος, τις ασκοπες μετακινησεις.
κατεβαινοντας τη σκαλα προς το ισογειο, μου εκανε, θυμαμαι, πολυ μεγαλη εντυπωση οτι απο ολα τα διαμερισματα ακουγοταν μουσικη. ακομα κ απο εκεινα οπου στεγαζονταν γραφεια κ που τις αλλες τις μερες, τις κανονικες, ητανε παντα σιωπηλα κ εμοιαζαν ακατοικητα. καπνοπωλειο ανοιχτο δεν βρηκα πουθενα. βρηκα ομως ενα συνοικιακο καφε που πουλουσε κ τσιγαρα, κ επειδη ειχα ηδη εξαντληθει απο την αναζητηση, καθισα στο μπαρ κ παρηγγειλα εναν αμερικανο κον ιελο. επιασα κ κουβεντα με τον τυπο που το κρατουσε, με τοσο ενθουσιασμο που ηταν σαν να εξετιε ποινη, κ απο αυτον εμαθα οτι οι μαδριλενοι συνηθιζουν, οταν φευγουν απο την πολη για διακοπες, να αφηνουν ανοιχτα τα ραδιοφωνα τους για να τα ακουν οι επιδοξοι διαρρηκτες τους, να νομιζουν πως ειναι ακομα εκει κ να αποθαρρυνονται. αμεσως σκεφτηκα ποσο παραλογο ειναι αυτο το κολπο, αφου δεν μπορει οι ισπανοι διαρρηκτες να ειναι τοσο πια χαζοι που να μην το εχουν καταλαβει.
οταν επεστρεψα στο σπιτι, συνειδητοποιησα οτι το μονο διαμερισμα στην πολυκατοικια μας απο οπου δεν ακουγοταν μουσικη ητανε το δικο μου κ εσπευσα να βαλω στο λαπτοπ μου να παιζει μια λιστα. ητανε πια απογευμα κ το κτηριο απεναντι ειχε αρχισει να ριχνει τη σκια του επανω στο μπαλκονι μου. πηρα μια μπυρα απο το ψυγειο κ βγηκα εξω να χαζεψω λιγο την ερημια στον δρομο. η μουσικη απο ολα τα διαμερισματα της πολης, που εφτανε μεχρι εκει ψηλα, εμοιαζε τωρα σαν να δενει μεσα σε μια αστεια, αλλα κ σπαρακτικη ταυτοχρονα, αλλοκοτη αρμονια. σκεφτηκα ξανα τον τυπο με τον οποιο κουβεντιαζα νωριτερα στον μπαρ, τους αστεγους που συναντησα στον δρομο μου, εναν παππου που ειχα δει στο παρκο παρεα με τον σκυλο του, μια γυναικα με κοκκινο φορεμα εξω απο τη σταση του μετρο που τραγουδουσε μονη της, ακομα κ τους διαρρηκτες που ειχαν στο μεταξυ στησει αυτι εξω απο την πορτα μου. ολους αυτους που δεν μπορουσαν να πανε πουθενα. ολους αυτους, που απο αναγκη κ οχι απο καπριτσιο ή απο επιλογη, ειχαν εγκλωβιστει μεσα στα σπιτια τους κ μεσα στις ζωες τους.
κ τοτε βρηκε ανοιχτα κ τρυπωσε σαν αλλος διαρρηκτης μεσα στο κεφαλι μου η ιδεα οτι οι αδειες πολεις ανηκουν σε αυτους που περισσευουν πισω, οταν οι αλλοι, οι πολλοι, φευγουν κ τις εγκαταλειπουν, κατι τετοια καλοκαιρινα κ ανελεητα τριημερα

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

μεμεντο

χθες βραδυ εφαγα περιπου μια ωρα ψαχνοντας να βρω το αμαξι μου. μου συμβαινει αρκετα συχνα τελευταια να ξεχναω πού εχω παρκαρει. για αυτο κ σκεφτομαι να αρχισω να φωτογραφιζω την εκαστοτε σταθμευση μου, οπως εκανε κ ο τυπος στο μεμεντο. εκεινος, βεβαια, δεν θυμοταν καν ουτε τι αμαξι ειχε. ενταξει, δεν εχω φτασει ακομα σε τετοιο σημειο. απο την αλλη, ισως καποιος κακεντρεχης θα μπορουσε να πει οτι εβαλα το ανταμομπιλ στο εξωφυλλο του βιβλιου μου για να ειμαι σιγουρος οτι δεν προκειται ποτε να το ξεχασω.
με τις φωτογραφιες αυτες θα μπορουσα να φτιαξω μια ωραια συλλογη που να τη δειχνω στο μελλον στα παιδια μου κ να τους λεω: "να, εδω ειχα παρκαρει εκεινο το πρωινο του απριλιου. βλεπετε τις φουντωμενες μουριες στο πεζοδρομιο; πού να το βλεπατε μετα.. απο τα μεγαλυτερα πεδια βολης κουτσουλιων στην πολη.. εδω παλι το παρατησα εκεινη τη μερα του ιουνιου που ειχα αργησει κ βιαζομουνα. η κυριουλα που βλεπετε απο πανω, στο μπαλκονι, ειχε βγει για να μου πει οτι εδω απαγορευεται κ οτι θα μου το γραψουν.." τωρα που το σκεφτομαι μπορει να γυριστει μετα κ μια σειρα πανω σε αυτο το προτζεκτ κ να την πουν "χαου αϊ μετ αγκαιν μαϊ καρ" ή καπως ετσι.
χθες βραδυ, παντως, μου πηρε κοντα μια ωρα να βρω το αυτοκινητο μου. επειδη, οταν παρκαρα, αρκετες ωρες νωριτερα, δεν ειχα φροντισει ουτε φωτογραφια να το βγαλω ουτε πετραδακια να ριξω πισω μου ουτε να δεσω εναν σπαγκο στον καθρεφτη, για να ειμαι σιγουρος πως θα το ξαναβρω, εκανα μια τεραστια βολτα σχεδον σε ολοκληρο το κεντρο ψαχνοντας το. κατα τη διαρκεια αυτου του αναγκαστικου μεταμεσονυχτιου περιπατου συναντησα εναν παλιο φιλο που ειχα χρονια να τον δω, ανακαλυψα ενα καινουριο μπαρ που επαιζε μια ωραια οτιναναι μουσικη, παρατηρησα δυο-τρια φρεσκα κ ακατανοητα συνθηματα σε τοιχους κ διαπληκτιστηκα με ενα αδεσποτο, που μαλλον ειχε ενοχληθει απο το φαινομενικα ασκοπο σουλατσαρισμα μου. οταν το βρηκα τελικα, ειχα ηδη στο μεταξυ αποφασισει πως το επομενο βιβλιο μου θα πρεπει μαλλον να το ονομασω "με τα ποδια"

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

εις το ονομα της μητρος

ενας φιλος ανοιγει ενα μπαρ παραθαλασσιο, κ ενω τα εχει ολα ετοιμα σχεδον, εχει κολλησει στο ονομα που θα του δωσει. οσα ονοματα τού αρεσουνε ειναι ηδη πιασμενα κ οσα απο τα ελευθερα τού προτεινουμε τα βρισκει αχαρα, ανεπαρκη κ ακαταλληλα. χθες βραδυ, που τον βρηκα να κανει βολτα, οπως κ εγω, κατω στην παραλια, εκανα το λαθος να τον ρωτησω: "τι λεει; πώς παει με το αβαφτιστο;" "ασε μας, ρε φιλε", μου απαντησε πολυ εκνευρισμενος, "γραφεις βιβλια, ιστοριες, ανεβαζεις ενα σωρο εξυπναδες στο φουμπου κ εμενα ενα ονομα της προκοπης δεν μπορεις να μου βρεις για το μπαρακι μου.." η επιθεση του μπορω να πω οτι με στεναχωρησε κ ετσι αποφασισα να παρω το θεμα του λιγο πιο σοβαρα κ να τον βοηθησω. γυρισα σπιτι, καθισα στο γραφειο μου κ αρχισα να αναζητω το πιο εξυπνο, το πιο πρωτοτυπο, αλλα ταυτοχρονα κ εμπορικο, ονομα για μπητσομπαρο. μετα, που ενιωσα καπως να κουραζομαι, πηρα το λαπτοπ στο κρεβατι κ συνεχισα απο οριζοντια θεση πια την πυρετωδη αυτη αναζητηση. μετα, με πηρε ο υπνος. εκει, μεσα στον υπνο μου, ειδα ενα ονειρο πολυ αγχωτικο, πως ημουν ξαπλωμενος, λεει, σε μιαν ακτη εφιαλτικη κ με ειχαν περιτριγυρισει ολα τα τερατα των θαλασσων, τα τεκνα του πλοιαρχου γκραντ, μεδουσες, τσουχτρες, αστεριες, σκυλαδες κ σκυλοψαρα, ρακετες κ αντηλιακα, μαλακες κ μαλακια. ξυπνησα μες στη νυχτα καθιδρος. δοκιμασα ματαια να ξανακοιμηθω κ υστερα ανοιξα ξανα το λαπτοπ, μηπως κ βρω καποια ειδηση συναρπαστικη για να με νανουρισει. αντι για αυτο, ομως, βρηκα στο ινμποξ ενα μηνυμα απο τον μεχρι απο λιγες ωρες απεγνωσμενο φιλο μου: "ασε, μην κουραζεσαι.. το βρηκα μονος μου: θα το πω bar-bara, να χαρει κ η μανα μου, που δεν της εχω κανει ακομα εγγονη να ακουσει το ονομα της"

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

ατμοσφαιρικο

παω στο βουλκανιζατερ να αλλαξω λαστιχα. "εχεις πολλα χιλιομετρα", μου λεει ο μαστορας, "τι δουλεια κανεις;" (καθε φορα μου κανει την ιδια ακριβως ερωτηση) "γιατρος ειμαι", του απανταω. (καθε φορα του λεω κ κατι αλλο) "αληθεια; τι γιατρος;" εμπλεξα, σκεφτομαι κ αναρωτιεμαι με ποια ειδικοτητα θα ξεμπερδεψω πιο γρηγορα απο τις ερωτησεις του. "παιδιατρος", του λεω κ τον ξενερωνω μαλλον. "α.. παιδιατρος.. μαλακια.." "γιατι, ρε φιλε", αντιδρω σχεδον προσβεβλημενος. "τιποτα μωρε, ετσι.. κουβεντα να γινεται.." λιγο μετα, κ ενω ειναι σκυμμενος κατω απο το ανταμομπιλ, το ξανασκεφτεται. σηκωνεται, σταυρωνει τα χερια του κ με ξαναρωταει: "ο ερωτας ειναι παιδικη ασθενεια;" "οχι ακριβως", του απανταω οσο πιο επιστημονικα μπορω. "λαθος, παιδικη ειναι.. κ οσο πιο μικρος την περνας τοσο το καλυτερο. γαμω τα πτυχια σου, γιατρε", μου λεει κ με εναν αναστεναγμο εκπνεει μες στο μαγαζι καμια κατοσταρια ατμοσφαιρες τουλαχιστον

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

προς το παρον

ενας φιλος εχει τον πατερα του στο νοσοκομειο καιρο τωρα. η κατασταση του πατερα ειναι, δυστυχως, μη αναστρεψιμη. στο νοσοκομειο μοιραζεται το δωματιο με εναν αλλον ασθενη, ο οποιος, οποτε πιανουνε κουβεντα, τον αποκαλει "συναδελφο", ενω αυτος συνηθιζει να τον λεει "γειτονα".
ο φιλος πηγαινει καθε μερα, τις ωρες που μπορει, κ κανει παρεα στον πατερα του. χθες το μεσημερι που πηγε, τον βρηκε να κοιμαται, μαλλον εξαιτιας των πολυ ισχυρων φαρμακων που του δινουν. καθισε λιγη ωρα διπλα του κ μετα, επειδη επρεπε να επιστρεψει στη δουλεια, ζητησε απο τον αλλον ασθενη στο διπλανο κρεβατι μια χαρη: να πει στον πατερα του, οταν ξυπνησει οτι περασε κ οτι θα ξαναρθει το απογευμα κ αν τυχον χρειαστει κατι νωριτερα, να τον παρει τηλεφωνο αμεσως. ο ασθενης του διπλανου κρεβατιου, πολυ ευγενικος, του ειπε να μην ανησυχει κ οτι αν συμβει κατι, θα τον ειδοποιησει ο ιδιος.
το απογευμα, που επεστρεψε ο φιλος, βρηκε τον πατερα του ξυπνιο κ παραδοξως αρκετα ευδιαθετο. το διπλανο κρεβατι ηταν αδειο. σκεφτηκε οτι ο αλλος ασθενης θα ειχε κατεβει ως την αυλη παρεα με τους δικους του. "πώς εισαι;" ρωτησε ο γιος. "μια χαρα", απαντησε ο πατερας, "ξερεις, ειχαμε επισκεψεις σημερα." "τι επισκεψεις;" "να μωρε.. περασε ο χαρος απο εδω, απο το δωματιο μας.. κ φευγοντας πηρε μαζι του εδω τον γειτονα. ασε.. τη γλιτωσα προς το παρον." ο φιλος εμεινε να κοιταζει το αδειο διπλανο κρεβατι χωρις να λεει τιποτα.
λιγο μετα, μπηκαν μες στο δωματιο οι νοσοκομες φωναζοντας με μια φωνη πολυ επιτακτικη που δεν σηκωνε καθολου αντιρρησεις: "περαστε λιγο εξω οι συνοδοι". οσο περιμενε εξω, στον διαδρομο, σκεφτηκε οτι αυτες οι γυναικες ειναι τοσο πειστικες στον ρολο τους, που κ τον χαρο τον ιδιο, λεμε τωρα, να πετυχαιναν νωριτερα, την ωρα της "επισκεψης" του, θα τον εκαναν κ αυτον να βγει για λιγο εξω απο το δωματιο κ να περιμενει αδιαμαρτυρητα να τελειωσουν πρωτα τη δουλεια τους

Σάββατο 22 Απριλίου 2017

το πρωτο μου αποτσιγαρο

σαββατο του λαζαρου καπνισα το πρωτο μου τσιγαρο. ημουν πρωτη λυκειου. ηταν απογευμα κ ετοιμαζομουν να παω μια βολτα με τους φιλους μου. ειχα βαλει το αγαπημενο μου τζιν μπουφαν. καθως κατεβαινα με τα ποδια απο τη νεα ιωνια (του βολου) προς το κεντρο, εβαλα τα χερια μεσα στις τσεπες του μπουφαν κ επιασα κατι απροσδιοριστο. το τραβηξα εξω κ ειδα οτι ητανε ενα τσιγαρο. μεχρι τοτε, οχι μονο δεν ειχα καν επιθυμησει να καπνισω, αλλα παριστανα κ τον φανατικο αντικαπνιστη παντοτε στην παρεα μου. δεν ειχα ιδεα πώς ειχε βρεθει αυτο το τσιγαρο μες στην τσεπη μου κ μεχρι σημερα δεν εχω καταφερει να λυσω το μυστηριο. θυμαμαι οτι περνουσα κ ξαναπερνουσα μπροστα απο τις βιτρινες των κλειστων καταστηματων με το τσιγαρο σβηστο ακομα αναμεσα στα χειλη μου κ κοιταζομουν σαν τον βλακα να δω αν μου πηγαινει. οταν εφτασα στην καφετερια, οπου με περιμεναν οι φιλοι μου, τους βρηκα ολους να καπνιζουν. ξαναβγαλα απο την τσεπη το μυστηριωδες πρωτο μου τσιγαρο, αρπαξα εναν αναπτηρα απο το τραπεζι κ το αναψα χωρις να πω κουβεντα. σαν να εκανα το πιο φυσικο, το πιο προβλεπομενο πραγμα στον κοσμο. οταν, μετα απο αρκετα χρονια, εμαθα οτι η καφετερια αυτη καταστραφηκε ολοσχερως απο πυρκαγια, το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν πως εφταιγα εγω. πως δεν ειχα σβησει, λεει, καλα το πρωτο μου αποτσιγαρο κ αυτο τοσα χρονια σιγοκαιγε υπουλα καπου εκει κρυμμενο αναμεσα στα τραπεζοκαθισματα, περιμενοντας υπομονετικα για να σκορπισει την καταλληλη στιγμη τον ολεθρο. η σκεψη μου, το ξερω, ηταν αφελης κ εδινε μαλλον μια διασταση εξωφρενικη στην ενοχικη πλευρα του χαρακτηρα μου. κ ομως, ισως δεν ειχα πεσει κ τοσο εξω τελικα, αφου παντα κατι τετοιες πρακτικες καμενης γης κρυβονται πισω απο καθε ιστορια ενηλικιωσης. επισης, πολυ φοβαμαι οτι κανεις δεν φροντισε να ρωτησει τον λαζαρο αν θελει σταληθεια να αναστηθει

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

συστολη-διαστολη

οταν ημουν φοιτητης, καπου στα τελευταια ετη, επελεξα καποια στιγμη να παρακολουθησω, ως μαθημα επιλογης, τη δικαστικη γραφολογια, οχι τοσο γιατι πιστευα οτι θα μου χρησιμευε αργοτερα επαγγελματικα σε κατι, οσο επειδη το θεμα μού ακουγοταν καπως πιο ενδιαφερον σε σχεση με τα αλλα τα πιο αυστηρα μαθηματα της σχολης. η καθηγητρια που το διδασκε, της οποιας το ονομα το εχω πια ξεχασει, μαζι το αναγκαιο, μα οσο ναναι βαρετο θεωρητικο σκελος, μας εδινε καθε φορα διαφορες σημειωσεις κ πρακτικα προβληματα, δινοντας μας μια ιδεα των τεχνικων που ακολουθει ενας γραφολογος για να εξιχνιασει τα πιθανα μυστηρια ενος χειρογραφου. σε γενικες γραμμες το αντικειμενο της τεχνης της ειχε να κανει με το ανακαλυπτει πλαστογραφιες και αλλου ειδους αλλοιωσεις πανω σε κειμενα με νομικο ενδιαφερον (ιδιοχειρες διαθηκες κ τετοια). επειδη ομως εμας αυτα δεν μας εφταναν, ζητουσαμε διαρκως να μας πει κ αλλα πραγματα, πιο μυθιστορηματικα ασπουμε, πιστευοντας οτι θα μπορουσαμε κοιταζοντας τα γραμματα ενος ανθρωπου να διαβασουμε κ ολα οσα εχει μεσα στο κεφαλι του. η καθηγητρια, γελωντας συνηθως, μας ελεγε τοτε οτι η ανιχνευση της προσωπικοτητας του αλλου μεσα απο τον γραφικο του χαρακτηρα δεν ειναι αντικειμενο της δικαστικης αλλα της αναλυτικης γραφολογιας, οποτε μαλλον κ εμεις σε λαθος αμφιθεατρο, ισως κ σχολη, βρισκομασταν. ωστοσο, μια μερα, ενω εξεταζαμε ενα χειρογραφο, της ξεφυγε κατι που θυμαμαι πως μου ειχε κανει πολυ μεγαλη εντυπωση. οι ανθρωποι, μας ειπε, οπως, οταν λενε μυστικα ή ψεματα ή κατι, τελος παντων, για το οποιο δεν ειναι απολυτως σιγουροι, κατεβαζουν τον τονο τους κ αθελα τους μιλανε λιγο πιο χαμηλοφωνα, ετσι κ οταν γραφουν μικραινουν, χωρις να το καταλαβαινουν, τα γραμματα τους. κ καπως ετσι, οσο μεγαλυτερο το ψεμα ή το μυστικο που γραφουμε τοσο συστελλεται κ ο γραφικος μας χαρακτηρας κ το χαρτι γεμιζει με ψειρες δυσαναγνωστες. ολα αυτα αφορουν βεβαια μοναχα τα χειρογραφα, αν κ νομιζω οτι υπαρχουν κ καποια κολπα αντιστοιχα κ για τα δακτυλογραφημενα κειμενα. αυτο, παντως, που καμια επιστημη προς το παρον δεν μπορει να εξηγησει ειναι πώς γινεται να διαστελλονται τοσο πολυ τα ματια μας καθε φορα που διαβαζουμε καποια τοσο ωραια ψεματα

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

θυμαρι

καθε πεμπτη γινεται στο δρομο οπου μενω λαϊκη αγορα. καθε πεμπτη πρωι, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ανοιγω την εξωπορτα κ πεφτω πανω σε εναν παγκο οπου πωλουνται διαφορα κηπευτικα. στο ιδιο σημειο ακριβως, ολες τις αλλες μερες, συνηθως βρισκεται το αυτοκινητο μου. καθε τεταρτη βραδυ, απο τοτε που εχω δικο μου αυτοκινητο, πρεπει να εχω τον νου μου κ να παρκαρω το ανταμομπιλ σε καποιον αλλον δρομο. αν ξεχαστω -το εχω κανει 2-3 φορες- οι πωλητες θα μου χτυπησουν το κουδουνι τα χαραματα κ θα πρεπει να κατεβω να το μετακινησω. αυτα στον βολο, οπου οι ανθρωποπι λιγο-πολυ γνωριζονται κ οι ανθρωποι της λαϊκης ξερουν να αντιστοιχουν κουδουνια με αυτοκινητα. απο την αθηνα εχω μια αλλη εμπειρια:

εζησα 7 χρονια στα εξαρχεια. εκει, για οσους δεν γνωριζουν, γινεται καθε σαββατο λαϊκη αγορα στην ομορφη οδο καλλιδρομιου. μια παρασκευη βραδυ, λοιπον, πριν απο κατι χρονια, εκανα το μεγα σφαλμα να αφησω παρκαρισμενο το αυτοκινητο εκει οπου δεν επρεπε. την επομενη μερα θα εφευγα για καποιο ταξιδι. ξυπνησα σχετικα αργα, μαζεψα τα πραγματα μου με το πασο μου κ βγηκα απο το σπιτι. ανηφοριζοντας προς τον στρεφη ακουσα τις φωνες των μικροπωλητων -μια απο τις πιο χαρακτηριστικες αστικες μελωδιες- κ ενιωσα να κοβονται τα ποδια μου. σκεφτηκα οτι θα ειχαν βρει το αυτοκινητο μου κ αφου θα ειχαν βρισει κ καταραστει εν χορω τον ιδιοκτητη του, θα καλεσαν την τροχαια να ερθει με τον γερανο κ να μου το σηκωσει. συνεχισα να ανεβαινω τη θεμιστοκλεους κ να πλησιαζω δειλα-δειλα στον τοπο του εγκληματος χωρις να ειμαι σιγουρος τι σκοπευα να κανω, χωρις να εχω ιδεα αυτου που με περιμενε. για καποιο λογο πιστευα οτι ο οργισμενος ακομα μικροπωλητης, του οποιου τη θεση ειχα καταλαβει, θα με αναγνωριζε αμεσως κ θα με επαιρνε στο κυνηγι, ετσι κ τολμουσα να τον ρωτησω τι απεγινε το αμαξι μου. κ ομως, το αυτοκινητο μου ηταν ακομα εκει, οχι ακριβως οπως το ειχα αφησει, αλλα σκεπασμενο με εναν μουσαμα, πανω στον οποιο βρισκονταν τοποθετημενα -προσεχτικα, συμμετρικα- γλαστρακια με αρωματικα φυτα. κ οχι, ο ανθοπωλης μονο οργισμενος δεν φαινοταν. πιο πολυ θα ελεγα πως εμοιαζε να το διασκεδαζει ετσι οπως ο "παγκος" του ξεχωριζε απο τους διπλανους των ανταγωνιστων του. ηθελα πολυ να το φωτογραφισω ολο αυτο, αλλα φοβηθηκα μην καρφωθω κ ετσι το μονο που εκανα ηταν να του ζητησω μια γλαστρα με θυμαρι. ειλικρινα, δεν θυμαμαι τι εποχη συνεβη αυτο το περιστατικο. μες στο μυαλο μου, ομως, το εχω συνδυασει με το αιφνιδιο ξεσπασμα της ανοιξης. μιας ανοιξης που φυτρωσε μεσα απο τις λαμαρινες

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

ωρα αιχμης

κεντρο της πολης. εχει κολλησει μεσα στο μποτιλιαρισμα. το φαναρι μπροστα του αλλαζει διαρκως χρωματα, αλλα κανενας δεν μετακινειται. στο πισω τζαμι του μπροστινου αυτοκινητου ενας πιτσιρικας τον χαιρεταει. δεν εχει ορεξη. ο πιτσιρικας επιμενει. τελικα κουναει το χερι του κ αυτος κ ο μικρος γελαει που βρηκε επιτελους την ανταποκριση που γυρευε. τα αμαξια αρχιζουν επιτελους να κινουνται. πρωτη, δευτερα, πρωτη, δευτερα. σφηνες κ ελιγμοι. δεν παει μακρια. στο επομενο φαναρι καθηλωνεται ξανα. μπροστα του αυτη τη φορα ειναι ενα αλλο αμαξι. στο πισω καθισμα δυο αλλα πιτσιρικια παιζουν, γελανε. του βγαζουνε τη γλωσσα. τωρα ξερει πως αν δεν τους απαντησει, δεν προκειται να ξεμπερδεψει ευκολα. τους βγαζει τη γλωσσα κ αυτος κ υστερα τους κανει ακομα μια αστεια, ισως κ λιγο τρομακτικη, γκριματσα. τα παιδια ξεκαρδιζονται στα γελια κ χοροπηδαν πανω στο καθισμα. οι μεγαλοι μπροστα προσπαθουν να τα επαναφερουνε στην ταξη. κοκκινο, πρασινο, πορτοκαλι, κοκκινο, πρασινο. απεμπλοκη. ακομα ενα φαναρι μεχρι την εξοδο της πολης. η κινηση χαλαρωνει. ο δρομος ξεφορτωνεται σιγα-σιγα τους ανεπιθυμητους. τελευταιο φαναρι. πρασινο, ψιλοπορτοκαλι. νομιζει οτι το προλαβαινει. ο μπροστινος του ομως, πιο συνεπης, φρεναρει αποτομα. σταματαει. δεν πειραζει. το τελευταιο ειναι αλλωστε. στο πισω τζαμι απεναντι του τωρα ειναι ενα μεγαλυτερο παιδι. αυτο δεν παιζει, δεν γελαει οπως τα προηγουμενα. τον κοιταζει με ενα υφος σοβαρο, ισως κ λιγο τρομοκρατημενο. ανοιγοκλεινει τα χειλη του. κατι του λεει. υστερα σηκωνει ενα ανοιχτο τετραδιο κ το κολλαει στο τζαμι. στο τετραδιο ειναι γραμμενη μια λεξη: "βοηθεια". τωρα πια το εχει μαθει το παιχνιδι. σκυβει αμεσως, ψαχνει στο ντουλαπακι του αυτοκινητου, βρισκει εναν μαρκαδορο κ γραφει κ αυτος στην πισω πλευρα της ασφαλειας την ιδια λεξη: "βοηθεια". κολλαει τη λεξη μαζι με την ασφαλεια στο παρμπριζ. πρασινο. το αμαξι μπροστα γκαζωνει κ απομακρυνεται. τα αμαξια απο πισω κορναρουνε δαιμονισμενα

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

το επισκεπτηριο

πριν απο καποια χρονια ενα αγαπημενο μου προσωπο νοσηλευοταν σε ενα ψυχιατρειο κ το επισκεπτομουν τακτικα, αν κ αμφεβαλλα διαρκως τοσο για τη χρησιμοτητα της παρουσιας μου εκει οσο κ για το κατα ποσο αυτη η παρουσια μου γινοταν σταληθεια αντιληπτη απο το αγαπημενο προσωπο. οταν ο καιρος ηταν καλος, το επισκεπτηριο γινοταν στη μεγαλη αυλη του ψυχιατρειο, που ειχε, θυμαμαι, κατι πολυ ωραιες τριανταφυλλιες κ μια αρκετα ψηλη πετρινη μαντρα, που εκρυβε τον πληθυσμο του ιδρυματος απο τον δρομο κ απο τα ματια των απεξω ανυποψιαστων περαστικων. εκει, λοιπον, οσοι απο τους νοσηλευομενους δεν ειχαν κινητικα ή αλλα σοβαρα προβληματα υγειας, εβγαιναν κ προαυλιζονταν κ συναντουσαν τους δικους τους. οι κωμικοτραγικοι διαλογοι που εχω ακουσει στην αυλη αυτη, αναμεσα σε τροφιμους κ επισκεπτες, ακομα βρισκονται στριμωγμενοι μεσα στο κεφαλι μου, αλλα η εικονα που δεν προκειται να διαγραψω απο τη μνημη μου ποτε ειναι αυτη ενος ζευγαριου που παντα τους εβλεπα να καθονται στο ιδιο ακριβως παγκακι. αυτοι δεν μιλουσανε ποτε κ το μονο πραγμα που εκαναν ηταν να ερωτοτροπουνε απροκαλυπτα σαν εφηβοι, αν κ οι ηλικιες τους αθροιστικα ειχαν ηδη περασει τον αιωνα. μου εκανε εντυπωση ποσο πολυ αδιαφορουσαν για το αν τους βλεπουν οι υπολοιποι κ ετσι, σαν να ηταν μονοι τους, οχι μοναχα στην αυλη αλλα κ σε ολοκληρο τον κοσμο, φιλιοντουσαν με παθος, ενω αυτος γλιστρουσε το χερι του κατω απο την μπλουζα της κ αυτη ακουμπουσε το δικο της αναμεσα στα ποδια του. μια μερα ενας νοσοκομος, που ειχε βγει κ αυτος εξω να κανει το τσιγαρο του, με ειδε που τους κοιταζα, με πλησιασε κ μου ειπε δειχνοντας τους: "φαση δεν εχουν; κ να σκεφτεις πως οταν ειναι μεσα συμπεριφερονται σαν να μην γνωριζονται καν.. μονο εδω, στην αυλη, εκδηλωνονται." "τι εννοεις;" τον ρωτησα εκπληκτος, "ειναι κ οι δυο νοσηλευομενοι;" "μα ναι", μου απαντησε, "προχωρημενες καταστασεις κ οι δυο. κ μονοι τους. κ των δυο οι δικοι τους δεν ζουν καν εδω στην πολη. σπανια ερχονται να τους δουν. για αυτο κ εχουν κανει μια σιωπηλη συμφωνια κ παριστανουν καθε μερα ο ενας το επισκεπτηριο του αλλου. βγαινει πρωτα αυτος κ την περιμενει κ καλα με ανυπομονησια κ μολις βγαινει κ αυτη, τρεχει κ πεφτει στην αγκαλια του. στο τελος ειναι αυτη που προσποιειται οτι τον αποχαιρετα για να τον ακολουθησει λιγα λεπτα μετα στο εσωτερικο του ιδρυματος, οπου κατα τα αλλα ειναι παντα δυο ξενοι."
την ιστορια αυτην την ξαναθυμηθηκα σημερα που διαβασα, με την ευκαιρια, νομιζω, του καρναβαλιου, εναν λιβελο κατα της υποκρισιας, λεει, των ανθρωπων που επιμενουν να παριστανουν τους ευτυχισμενους, ενω ο κοσμος, ξαναλεει, χανεται.. καντε μου τη χαρη, σας παρακαλω, αν δεν σας προσβαλλει αμεσα η συμπεριφορα των αλλων, αφηστε τους να προσποιουνται αυτο που εχουν μεσα στο μυαλο τους - ετσι κ αλλιως, κακα τα ψεματα, ολοι μας κατι παριστανουμε, απο οποια πλευρα της μαντρας κ αν βρισκομαστε. καποιες αναγκες συνηθως εξυπηρετει ολο αυτο το θεατρο, στο οποιο, ηθοποιοι μαζι κ θεατες, ολοι μας συμμετεχουμε

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

το φιλοδωρημα

παντα ηθελα να αγορασω εναν τιτλο ευγενειας, αλλα δεν ηξερα ουτε πού τους πουλανε ουτε ποσο κοστιζουν. ε, σημερα εμαθα.
ενας φιλος που ζει κ εργαζεται στη ρωμη ηρθε για λιγες μερες εδω για διακοπες κ ειπαμε να παμε να πιουμε μαζι εναν καφε στην παραλια, που τοσο του ειχε λειψει, κ να τα πουμε. αφου, λοιπον, τα ειπαμε κ τον ηπιαμε, βγαλαμε να πληρωσουμε. οι δυο καφεδες μας κοστιζαν 4μιση ευρω, οποτε εγω, που ειπα να κερασω, εβγαλα ενα πενταευρω, το ακουμπησα πανω στο τραπεζι κ σηκωθηκα να φυγουμε. "που πας", μου λεει ο φιλος, "ρεστα δεν θα παρεις;" "δεν πειραζει, ρε", του απαντω, "αντε, παμε." "να μην αφηνεις πουρμπουαρ, αν δεν εχεις να κερδισεις κατι απο αυτο", επιμενει αυτος. "τι κατι, δηλαδη;" ρωταω εγω με αγνο ενδιαφερον. "κατι.. εναν τιτλο ευγενειας, ασπουμε.." ετσι καθισαμε λιγο ακομα, ακουσα την ιστορια που ειχε να μου πει κ ελυσα κ τη μεγαλη μου απορια.
ο φιλος μου, λοιπον, οταν πρωτοπηγε στη ρωμη, αρχισε να συχναζει σε ενα πολυ ωραιο καφενειο κοντα στη δουλεια του. την πρωτη μερα, οταν εβγαλε να πληρωσει τον εσπρεσο του, ακουμπησε εικοσι λεπτα πανω στο τραπεζακι για να εισπραξει απο τον σερβιτορο ενα ευγενεστατο "γκρατσιε, σινιορε!". τη δευτερη μερα, που ηταν πιο πολυ στα κεφια του, αφησε μισο ευρω, ανεβαζοντας προφανως κ τα κεφια του σερβιτορου (του ιδιου σερβιτορου), ο οποιος τον αποχαιρετησε λεγοντας "γκρατσιε, ντοτορε!". στην ιταλια παλια σχεδον ολοι οσοι φορουσανε γυαλια, περνουσαν για δοκτωρες, αυτο το ηξερα, αλλα τη συνεχεια αυτης της ιστοριας δεν θα μπορουσα να τη φανταστω. την τριτη μερα πηγε να πιει καφε μαζι με μια συναδερφο του, κ βγαζοντας στο τελος να πληρωσει, εδωσε ενα ολοκληρο ευρω για φιλοδωρημα, πιο πολυ μαλλον για να εντυπωσιασει τη συνοδο του. κ αυτο το ενα ευρω ηταν αρκετο για να χρηστει ιπποτης απο τον σερβιτορο που υποκλιθηκε λεγοντας "γκρατσιε, καβαλιερε!". κυριος με εικοσι λεπτα, δοκτωρας με πενηντα, ιπποτης με μολις ενα ευρω.. το πραγμα ειχε αρχισει να τον απασχολει στα σοβαρα. τι θα συνεβαινε, αραγε, αν ανεβαζε κ αλλο την κουβαρντοσυνη του; ετσι, την επομενη μερα πηγε στο αγαπημενο του ρωμαϊκο καφε πολυ αποφασισμενος. παρηγγειλε εναν διπλο εσπρεσο, τον ηπιε αργα κ βασανιστικα κ στο τελος φωναξε τον ιδιο παντα σερβιτορο για να πληρωσει. οταν του εδωσε πενταευρω κ του εκανε νοημα οτι δεν θελει ρεστα, ο σερβιτορος γουρλωσε τα ματια του, εκανε ενα βημα πισω, εσκυψε το κεφαλι του κ ειπε με ολη τη σοβαροτητα που απαιτουσε η στιγμη: "γκρατσιε, πριντσιπε!"
"κ μετα; κ μετα;", ρωτησα εγω ολο αγωνια. "μετα τιποτα", μου απαντησε ο φιλος, "εκει, στο πριγκιπας, σταματησα. αλλωστε, αν συνεχιζα, αφενος θα ξεπαραδιαζομουν αφετερου θα αλλαζα το πολιτευμα στη γειτονα.. ασε που οι ευθυνες στη μοναρχια ειναι πολλες. πού να μπλεκω τωρα.."
με το που τελειωσε η αφηγηση του ηρθε κ ο δικος μας βολιωτης σερβιτορος στο τραπεζι μας. "παιδια", μας λεει, "με πληρωνετε, σας παρακαλω, γιατι πρεπει να παραδωσω;" δοκτωρες, πριγκιπες κ μαλακιες, σκεφτομαι.. εδω μας αναγορευουνε "παιδια", πριν καν βαλουμε το χερι μες στην τσεπη.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

τα κυματα της ασφαλτου

ταξιδευω με το κτελ απο τη θεσσαλονικη για τη λαρισα. ειναι αργα κ κυριακη. ειναι μισογεματο. ενας επιβατης, τρεις-τεσσερις θεσεις πιο μπροστα απο εδω οπου καθομαι, κοιμαται και εκει μεσα στον υπνο του κατι παραμιλαει. οι αλλοι το βρισκουν αυτο διασκεδαστικο, αλλα γελανε χαμηλοφωνα για να μην τον ξυπνησουν. εγω προσπαθω να καταλαβω τι ακριβως ειναι αυτο που λεει, αλλα, οσο κ αν προσπαθω, δεν βγαζω κανενα νοημα. λιγο πριν τα παρατησω κ επιστρεψω στο βιβλιο μου, καταφερνω να πιασω πεντε-εξι λεξεις στη σειρα: «κουναει πολυ.. παω να κατσω μεσα». σκεφτομαι οτι αν συνεχισει να κοιμαται κ να βλεπει το ιδιο ονειρο, θα γινει ο πρωτος ανθρωπος που κατορθωνει να φτασει με καραβι ως τη λαρισα. κοιταζω εξω απο το παραθυρο. ο καιρος εχει αγριεψει κ η ασφαλτος εχει σηκωσει κυματα.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

κοκκινη ομπρελα

βρεχει. ενας νεαρος, ηδη μουσκεμα απο τη βροχη, καθεται κατω απο ενα μπαλκονι κ περιμενει να κοπασει. περναει απο μπροστα του μια κοπελα με μια τεραστια κοκκινη ομπρελα. γνωριζονται. τη χαιρεταει. τη ρωταει: "που πας;" του απανταει: "στη σχολη.. ελα, παμε μαζι!" ο νεαρος χωνεται αμεσως κατω απο την ομπρελα. η κοπελα τού τη δινει να την κρατησει αυτος κ βαζει το χερι της στο μπρατσο του. ενας αλλος νεαρος, που δουλευει στο συνεργειο απεναντι, μουσκεμα επισης κ αυτος, παρακολουθει τη σκηνη κ χαμογελαει. "ε! κοπελια", φωναζει, "διπλοκουρσα κανεις;"

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

sim

εδω κ αρκετα χρονια χρησιμοποιω την ιδια συσκευη παλαιας τεχνολογιας ως κινητο τηλεφωνο. μολονοτι εχω εντυπωσιαστει πολλες φορες απο τα πολυπλοκα κ πολυμηχανα τηλεφωνα που βλεπω να χρησιμοποιουν οι φιλοι μου, ποτε δεν επιθυμησα να αποκτησω ενα τετοιο, αφου μια χαρα πιστευα πως τα καταφερνα με το stupidphone μου μεχρι τωρα. εδω κ λιγες μερες, ομως, το τηλεφωνο μου ετοιμαζεται να εγκαταλειψει τον ματαιο αυτον ψηφιακο κοσμο, αφου επαψε οριστικα να λειτουργει το ηχειο του. ετσι, αποφασισα να παω να αγορασω μια καινουρια συσκευη για να το αντικαταστησω.
ο πωλητης, στο πρωτο καταστημα που μπηκα, οταν του εδειξα την παλια μου συσκευη κ τον ρωτησα αν εχει καποια παρομοια, απλη κ πρακτικη, στην αρχη νομιζε οτι του κανω πλακα, μετα με ρωτησε αν τη θελω για τον παππου μου κ στο τελος, με ενα υφος, οσο γινοταν πιο συμπονετικο, με παρεπεμψε σε καποια απο τις αποθηκες-μαγαζια που πουλανε μεταχειρισμενα, οπου μπορει να εβρισκα αυτο που εψαχνα καπου αναμεσα σε ενα ζευγαρι κυαλια του ρομελ κ κατι χαλκινα μεταλλια απο τους ολυμπιακους της μοσχας.
στο δευτερο καταστημα που επισκεφτηκα προτιμησα να κρυψω την παλια μου συσκευη κ ζητησα μοναχα απο την υπαλληλο να μου δωσει ενα απλο κ φτηνο κινητο τηλεφωνο να κανω τη δουλεια μου. η υπαλληλος, που μαλλον δεν της αρεσει να της μιλανε μεταφορικα εν ωρα εργασιας, με ρωτησε τι δουλεια κανω. της απαντησα πως ειμαι διακοσμητης φωταγωγων, πραγμα που καθολου δεν φανηκε να την παραξενευει. μου εδειξε μια συσκευη κ αρχισε να απαριθμει τα χαρακτηριστικα της σαν αν ελεγε καποιο ποιημα, την απαγγελια του οποιου κ διεκοψα, οχι κ τοσο ευγενικα, για να την ρωτησω εαν αντεχει σε συνθηκες ελλειψης βαρυτητας ή θα μου χαλασει κ αυτη οπως η προηγουμενη. η κουβεντα μας τελειωσε εκει. η υπαλληλος εφυγε για να φωναξει την ασφαλεια του καταστηματος κ εγω πηρα τη συσκευη κ πηγα στο ταμειο να πληρωσω.
μετα στο σπιτι, λιγο πριν αποχαιρετησω για παντα το παλιο μου κινητο, παρακολουθησα με συγκινηση την τελετη παραδοσης-παραλαβης των επαφων απο τη μια συσκευη στην αλλη. καποιες απο αυτες τις επαφες πλεον δεν μου λενε απολυτως τιποτα, οσο κ αν σπαω τωρα, μεταφορικα, το κεφαλι μου για τις θυμηθω, οσο κ αν καποτε, ισως, παραλιγο να το σπασω κυριολεκτικα για να τις αποκτησω. ωστοσο, δεν τις διαγραφω. τις κραταω, προσδοκωντας την ανασταση της αναμνησης τους καποια στιγμη στο μελλον απο μια τεχνολογικη εξελιξη που η sim του εγκεφαλου μου ακομα αδυνατει να την χωρεσει.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

ενας σουπερηρωας χωρις φιλοδοξιες

-αν ησουν σουπερηρωας, ποια υπερδυναμη θα ηθελες να εχεις;
-να ειμαι αορατος.
-αληθεια; γιατι;
-για να μπορω να πηγαινω στις καφετεριες κ να βουταω κουλουρακια στους καφεδες των αλλων χωρις να με βλεπουν.
-τι; μονο αυτο;
-ναι, αν ημουν ενας καλος αορατος σουπερηρωας, αυτο θα εκανα.
-κ αν ησουν κακος;
-τοτε θα εκλεβα τα ρεστα κ τα τιπς απο τα τραπεζια.
-πλακα μου κανεις; θα ειχες τετοια υπερδυναμη κ θα την ξοδευες ετσι επιπολαια; δεν εχεις καμια φιλοδοξια;
-ενταξει, αλλαξα γνωμη.. δεν θα ηθελα να ειμαι αορατος.
-αλλα, τι;
-θα ηθελα να περναω μεσα απο τοιχους.
-α, ωραια. γιατι;
-για να μην ανοιγοκλεινω συνεχεια την πορτα κ κρυωνει το σπιτι.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

γιαννης χωρις σπιτι

κατω απο το σπιτι, εδω στην πλατεια ιπποδρομιου, υπαρχει ενας χωρος οπου δινονται καθημερινα συσσιτια σε απορους. αυτες τις μερες ο χωρος αυτος ειναι συνεχεια ανοιχτος, ακομα κ τη νυχτα, κ εχουν μαζευτει εδω ολοι οι αστεγοι της πολης για να μην πεθανουν απο την παγωνια (αυτη τη στιγμη στη θεσσαλονικη το θερμομετρο δειχνει -6). πριν λιγο κατεβηκα να πεταξω τα σκουπιδια κ ακουσα καποιον να φωναζει απο πισω μου: "γιαννακη, χρονια σου πολλα για χθες!". αν κ το ονομα μου σπανιο δεν το λες, ειμαι απο αυτους που οταν το ακουν στον δρομο, γυριζουν παντα να δουνε ποιος τους φωναξε. ακομα κ οταν βρισκομαι σε καποιο μερος οπου δεν γνωριζω κανεναν απολυτως. τελος παντων, γυρισα να πω ευχαριστω κ ειδα οτι η ευχη απευθυνοταν σε εναν απο τους αστεγους, που ειχε βγει για λιγο εξω απο τον χωρο να κανει ενα τσιγαρο. ο αλλος γιαννης, χαρουμενος, αν οχι ενθουσιασμενος, απαντησε στον επισης αστεγο φιλο του: "ευχαριστω, ευχαριστω! ελα, παρε ενα τσιγαρο.. κερναω! μου τα εδωσε δωρο ο περιπτερας!" αμεσως, λες κ ειχε δοθει κατι σαν συνθημα, αλλοι τεσσερις ανδρες ρακενδυτοι εμφανιστηκαν απο το πουθενα, φωναζοντας "χρονια πολλα, ρε γιαννη", χτυπωντας τον εορταζοντα στην πλατη κ παιρνωντας κ αυτοι μεριδιο απο το γενναιοδωρο κερασμα του. αυτος, αντι να γκρινιαξει που του ρημαζαν το πακετο κ που δεν θα ειχε τιποτα μετα για να καπνισει, φαινοταν να το διασκεδαζει αφανταστα. σαν να γινοταν παρτυ ξαφνικα για χαρη του κ να ειχαν ερθει ολα τα αγαπημενα του προσωπα εκει να μοιραστουν μαζι του τη χαρα του. μπορει σπιτι χωρις γιαννη να μην κανει προκοπη, αλλα ολες αυτες τις μερες των γιορτων που περασαν, τετοια εικονα σαν κ αυτην, τοσο γνησια κ ειλικρινα εορταστικη, δεν ειδα πουθενα αλλου. μονο εδω, σε αυτον τον γιαννη χωρις σπιτι.