ξενες λεξεις

καποιοι μαλωνουνε στη γειτονια. ακουω τις φωνες τους. ανοιγω το παραθυρο κ αν κ οι φωνες γινονται λιγακι πιο συγκεκριμενες, απο οσα λενε δεν καταλαβαινω τιποτα. σκυβω κ βλεπω μια γυναικα μπροστα στην εισοδο της διπλανης πολυκατοικιας να βριζει σε μια γλωσσα αδιανοητα αγνωστη κοιταζοντας ψηλα προς τα μπαλκονια. ακολουθω το βλεμμα της κ βλεπω, σε ενα μπαλκονι διπλα, εναν αντρα να της απαντα αναλογα, με μια βια τοσο ακατασχετη που ειναι σαν να πεταει λεξεις πανω στο κεφαλι της. ωστοσο, αν κ το σκηνικο εχει αποκτησει εικονα, το ερωτημα παραμενει: τι γλωσσα μιλανε αυτοι οι δυο; το ιδιο προβλημα ακριβως φαινεται πως εχουν κ αλλοι γειτονες, εξισου αδιακριτοι με μενα, που εχουν βγει εξω κ τους παρακολουθουν, με φιλαθλο ενδιαφερον. ειχα διαβασει καπου πως οπου και να ζεις, σε οποιο περιβαλλον κ αν εχεις επιλεξει ή αναγκαστει να φτιαξεις τη ζωη σου, οταν θυμωνεις κ οργιζεσαι, επιστρεφεις παντα στη μητρικη σου γλωσσα. μα τη γλωσσα αυτων των δυο ανθρωπων ειμαι σιγουρος πως ουτε οι ιδιες οι μαναδες τους δεν θα μπορουσαν τωρα να την καταλαβουν. ισως, σκεφτομαι, να μην ειναι μια γλωσσα αληθινη, αλλα να την εχουνε επινοησει, σε αλλες στιγμες πιο ευτυχισμενες της ζωης τους για να επικοινωνουνε στα κρυφα κ να λενε πραγματα τρυφερα, ερωτικα, ενδεχομενως βρωμικα, χωρις οι αλλοι -εμεις, οι ξενοι δηλαδη- να τους καταλαβαινουν. ή ισως κ να εχουν υιοθετησει μια γλωσσα κατασκευασμενη, των κλινγκον ασπουμε ή των ξωτικων της μεσης γης, κ μαζι με την οργη τους τωρα να προσπαθουν να επιδειξουνε στη γειτονια κ την πολυσχιδη τους ευρυμαθεια. σε καθε περιπτωση, τα οποια παλια ομορφα συναισθηματα φαινεται πως εχουν σβηστει απο καιρο κ εχουν απομεινει μοναχα οι λεξεις να ανεβοκατεβαινουν πια απο τον τριτο στο ισογειο. καποια στιγμη, λιγο πριν κλεισω το παραθυρο, πιανω μια λεξη επιτελους, την οποια μαλιστα την ακουω εις διπλουν: μια απο αυτον του μπαλκονιου κ μια απο αυτην του δρομου. η λεξη ειναι αθηνα. χωρις να ειμαι απολυτως σιγουρος, μαντευω πως αυτη του ειπε: "γυριζω ολη τη μερα στην αθηνα κ εχω διαρκως την αισθηση οτι βλεπω το προσωπο σου καπου" κ αυτος της απαντησε: "σε ολη την αθηνα, δωδεκα χρονια που ειμαστε εδω, δεν εχω δει γυναικα πιο ομορφη απο σενα". αλλα δεν ξερω, μπορει να εχω κανει λαθος. ετσι κ αλλιως δεν εχω, δυστυχως ή ευτυχως, στη διαθεση μου αλλα συμφραζομενα

βησιγοτθοι

μια παρεα τουριστων εχει σταματησει μπροστα στο περιπτερο της πλατειας κ το φωτογραφιζει, σαν να ειναι αξιοθεατο. ο περιπτερας, που δεν εχει ξυπνησει σημερα καλα κ δεν αισθανεται κ τοσο αξιοθεατος, τους κοιταζει στραβωμενος. οι ξενοι δεν πτοουνται. στη χωρα τους δεν υπαρχουνε περιπτερα κ τους τελευταιους στραβωμενους περιπτεραδες τους εξολοθρευσαν οι βησιγοτθοι. καποιοι στιγμη, ενας απο αυτους, ο πιο πολυταξιδεμενος, σκεφτεται οτι ισως πρεπει να ψωνισουνε κ κατι, για να ευχαριστησουν τον γραφικο ιθαγενη, που τοση ωρα τους υπεμενε σχετικα αταραχος, χωρις να τους πεταξει ουτε μια σοκοφρετα στο κεφαλι. οποτε, τον πλησιαζει κ αρχιζει να του ζηταει στα αγγλικα ενα πακετο καραμελες με γευση μεσοπολεμο. υστερα, ομως, βλεπει την εξισου στραβωμενη επιγραφη που λεει πως το καταστημα δεν δεχεται καρτες κ βερεσεδια, ζηταει συγγνωμη κ αποσυρει την παραγγελια του. οι τουριστες απομακρυνονται. ο περιπτερας, ανακουφισμενος καπως, κοιταζεται στο κενο, βλαστημαει λιγο κ στρωνει την ανυπαρκτη χωριστρα του. το περιπτερο χασκογελα, καθως φαντασιωνεται τον αρχαιολογο του 32ου αιωνα να το ανακαλυπτει, καθως θα ανασκαφτει την πλατεια και υστερα να ανακοινωνει πως μαλλον προκειται για ταφικο μνημειο του τοπικου στραβωμενου εις την αιωνιοτητα αρχοντα κι ολα τα διασωθεντα εμπορευματα.. τσιγαρα, ξυραφακια, χαρτομαντηλα, τα αναλογα κτερισματα του

κλασικες σπουδες

ειδα εναν τυπο να περπαταει στον δρομο κ να μιλαει μονος του στα αρχαια. τον ακολουθησα για λιγο, προσπαθωντας να καταλαβω αν λεει κατι συγκεκριμενο. δεν ειμαι σιγουρος αλλα νομιζω οτι ελεγε στιχους απο την οδυσσεια. μετα βαρεθηκα να τον ακολουθω κ αλλαξα πεζοδρομιο. αυτος, σαν να το καταλαβε -αν κ δεν γυρισε ουτε στιγμη να με κοιταξει- αλλαξε πεζοδρομιο επισης κ συνεχισε να απαγγελει ανεβαζοντας αρκετα την ενταση της φωνης του. καποιοι περαστικοι τρομαξανε. καποιοι αλλοι γελασαν μαζι του. ενας του φωναξε: "ετσι ειναι, φιλε, οπως τα λες". ο τυπος τοτε κοντοσταθηκε, αφησε τη ραψωδια του στη μεση, εριξε μια ματια τριγυρω του κ ειπε στα νεα ελληνικα: "καλα, σε κλεινω τωρα γιατι εχουν μαζευτει κατι περιεργοι εδω κ με κοιταζουν σαν να εχω ερθει απο την ωγυγια". υστερα εβγαλε απο το αυτι του το ακουστικο, το πεταξε στην τσεπη κ συνεχισε σιωπηλος τον δρομο του. οι περαστικοι επεστρεψαν στην περαστικοτητα τους. ο συνομιλητης του τυπου, στην αλλη ακρη της γραμμης, αποφασισε να παρατησει τις κλασικες σπουδες κ να γινει συντηρητης ανελκυστηρων. εγω σταματησα σε μια βιτρινα με ειδη μπεμπε κ αναρωτηθηκα για ακομα μια φορα τι λαθος εχω κανει στη ζωη μου. οι μνηστηρες της πηνελοπης, μην αντεχοντας να περιμενουν αλλο, αρχισαν να σφαζονται για πλακα απο μονοι τους. το πεζοδρομιο απο τη ντροπη του αλλαξε πεζοδρομιο