Κοιτάζεις έξω από το σπασμένο παράθυρο. Ψάχνεις να βρεις από πού το έσκασε το έγκλημα και σε άφησε μέσα στο ακατοίκητο αυτό σφαγείο μονάχο σου να αναρωτιέσαι. Σφραγίζουν όλες οι πόρτες πίσω σου. Στενεύουνε οι τοίχοι και ο χρόνος μπαζώνει με σκοτωμένες μέρες τους διαδρόμους και τις σκάλες. Έτσι, όπως τα κατάφερες, εδώ κάτω που τόλμησες να φτάσεις, τώρα μόνο αν λύσεις μόνος σου το μυστήριο, θα επιστρέψεις πίσω. Η λύση θα σε οδηγήσει στο έγκλημα που αναζητάς και όχι το έγκλημα στη λύση. Ξανακοιτάζεις το σημείωμα, μετράς την επανάληψη και κάτι σου θυμίζει. Ναι, μοιάζει με τιμωρία. «Γράψε το όνομά μου εκατό φορές για να είμαι σίγουρη πως ξανά ποτέ δε θα το ξεχάσεις». Μπορείς να ανοίξεις μια τρύπα στο κεφάλι σου. Μπορείς να αφήσεις μια πόρτα ανοιχτή, ένα παράθυρο να σπάσεις και ύστερα να κάνεις πως κοιτάς αλλού, όταν η μνήμη από το μυαλό σου δραπετεύσει. Πληγώνεται καμιά φορά της μνήμης το θνητό κορμί, αιμορραγεί και ύστερα ξεψυχά και σβήνει. Και τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Την ξέρεις ήδη τη λύση. Κάπου την έχεις ξαναδεί. Κάποτε στα μάτια κοιταχτήκατε για μια στιγμή και ύστερα γύρισες αλλού το βλέμμα. Δεν υπάρχει πια χρόνος για χάσιμο. Τίποτα δεν υπάρχει. Μόνο μια θάλασσα μπροστά σου, ανυπόμονη, αρχίζει να μαυρίζει.
Και τότε παίρνεις βαθιά ανάσα και βουτάς.