in context

 

γαμω

εχω κατεβει στην αγορα κ παω να παρω το αμαξι μου για να γυρισω σπιτι. δεν εχω ψωνισει τιποτα. βασικα, δεν βγηκα καν για να ψωνισω. τελος παντων, μπαινω στο αμαξι κ ξεκιναω να γυριζω προς το σπιτι. καποια στιγμη -δεν εχω απομακρυνθει κ πολυ- βλεπω ενα αλλο αυτοκινητο να ξεπαρκαρει ακριβως μπροστα μου. εγω δεν ψαχνω για παρκαρισμα. βασικα, μολις ξεπαρκαρα απο λιγο παρακατω. αλλα κοιταζω τη θεση που αφηνει ο φιλος οδηγος κ δεν μπορω να αντισταθω - μιλαμε για θεσαρα. βγαζω αλαρμ κ ξαναπαρκαρω. ο απο πισω με βριζει για την τυχη μου. πού να ηξερε, σκεφτομαι, ενω τον παρακολουθω απο τον καθρεφτη μου χαιρεκακα. σβηνω κ κατεβαινω.

ωραια, κ τωρα τι κανω, αναρωτιεμαι βλακωδως. τη βολτα μου στα μαγαζια την εκανα. τα ψωνια που δεν σκοπευα να κανω, καταφερα τελικα κ οντως δεν τα εκανα. τους στοχους που ειχα βαλει για το εικοσιδυο σιγουρα δεν τους πετυχα - εκτος απο εναν, παλι καλα, αλλιως τωρα μαλλον δεν θα τα λεγαμε. παντως, βρηκα παρκαρισμα -κ μαλιστα πανευκολα- κ ας μην το εψαχνα, κ ας ηθελα τοσο πολυ να επιστρεψω σπιτι.

κ ενω τα συλλογαμαι ολα αυτα ελευθερα, νιωθω ενα σκουντηγμα στην πλατη. κατι θα εφαγα, σκεφτομαι, κ θα με πειραξε - δεν δινω σημασια. το σκουντηγμα, ομως, επαναλαμβανεται. γυρναω κ τι βλεπω; μια γυναικα αγνωστη -σε μενα αγνωστη, εσας μπορει κ να ειναι φιλη σας- να μου χαμογελαει. της χαμογελω κ εγω - γιορτες ειναι, δεν βαριεσαι.. η αγνωστη με το χαμογελο μού δινει το τηλεφωνο της. προς θεου.. τη συσκευη, εννοω. οχι το νουμερο. το παιρνω κ βγαζω απο την τσεπη το δικο μου. δεν θυμαμαι να ειχα βαλει μεσα στους στοχους της χρονιας το να ανταλλαξω δωρα με μιαν αγνωστη, αλλα γιατι οχι.. ενταξει. η αγνωστη, ομως, αρνειται την ανταλλαγη κ μου ζηταει μονο να τη βγαλω μια φωτογραφια. "οκευ", της λεω, "το εχω, αστο πανω μου". παω να σηκωσω το κινητο κ αυτη το κατεβαζει. "οχι εδω", μου λεει, "εκει, στο δεντρο, απεναντι". κοιταζω απεναντι. εχει οντως ενα δεντρο. πώς δεν το προσεξα νωριτερα; "αντε καλα", της λεω, "παμε".

περναμε παρεα απεναντι. το δεντρο, εντωμεταξυ, κομπλε.. φωτακια, γιρλαντες, αστερια, καλικατζαροι.. απο ολα εχει πανω του. εχει κ εναν αστεγο απο κατω που κοιμαται του καλου καιρου κ βλεπει μαλιστα κ ονειρο. στο ονειρο του, λεει, ειμαστε κρεμασμενοι απο το δεντρο ολοι εμεις. μιλαμε κ γαμω τα ονειρα. γαμω την κοινωνια, δηλαδη, το συστημα κ τον πολιτισμο μας. τελος παντων, πηγαινει, καθεται κ η αγνωστη απο κατω κ μου ποζαρει, σαν να μην τρεχει τιποτα. σηκωνω εγω το κινητο κ τη φωτογραφιζω. τραβαω κ καμια πενηνταρια φωτογραφιες ακομα - δεν μπορει, καποια θα της αρεσει. παω να της δωσω πισω το κινητο, με προλαβαινει παλι. "ειμαι ωραια;" με ρωτα. δεν ειμαι σιγουρος αν εννοει στη φωτογραφια ή στην πραγματικοτητα. λεω να το ρισκαρω. "πιο ομορφη απο ποτε", της απαντω, λες κ την ξερω κ απο χθες. "σε ευχαριστω", μου λεει, "θα τη στειλω στην αυστραλια στον φιλο μου". δυσκολευομαι να διαχειριστω αυτην την πληροφορια. ευχομαι αισιον κ ευτυχες το νεο ετος κ επιστρεφω στο αμαξι μου.

στο οποιο αμαξι εχω αφησει αναμμενα τα αλαρμ. καπως ετσι, νομιζω, πως περασε ολοκληρη η χρονια.. με αναμμενα τα αλαρμ, σε ολοκληρο τον κοσμο. "αντε, μπες μεσα, τελειωνε", μου λεει το αμαξι κ ανυπομονο ανοιγει την πορτα απο μονο του. "καλη ιδεα", του απαντω, κανοντας εναν διερχομενο οδηγο τρισευτυχισμενο - παιζει να ειναι ο ιδιος που λιγο πριν με εβριζε. αντε, κ του χρονου.. μπαινω