Το σπίτι απέναντι

Απέναντι από το πατρικό μου υπάρχει ένα στοιχειωμένο σπίτι.
Για την ακρίβεια υπάρχει ένα στοιχειωμένο διαμέρισμα στην απέναντι πολυκατοικία. Το ξέρω πως τα περισσότερα σπίτια σήμερα στον κόσμο πλέον στοιχειωμένα είναι. Το συγκεκριμένο όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο στοιχειωμένο σπίτι.
Δεν κατοικείται από φαντάσματα. Αργόσχολα πνεύματα και ανεξήγητες υπάρξεις δεν το επισκέπτονται. Ποτέ κανένας γείτονας δεν άκουσε ανατριχιαστικούς ψιθύρους κι εφιαλτικές κραυγές να βγαίνουν απ’ αυτό. Τίποτα το παράδοξο και το εξωπραγματικό δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτό το στοιχειωμένο σπίτι. Διότι το σπίτι το ίδιο είναι τόσο παράδοξο και εξωπραγματικό που κι οι πιο σκοτεινές κι απόκοσμες υπάρξεις αρνούνται να το κατοικήσουν.
Κι όμως το στοιχειωμένο αυτό διαμέρισμα έχει έναν ένοικο. Έναν δάσκαλο από την Καρδίτσα που το νοικιάζει εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Κι αυτά είναι όσα γνωρίζουν οι γείτονες για τον μυστηριώδη αυτόν άνθρωπο. Τίποτα άλλο. Και δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έχει μείνει ποτέ σ’ αυτό το σπίτι. Δεκαοχτώ χρόνια τώρα, ποτέ του δεν κοιμήθηκε σ’ αυτό. Ούτε μια φορά δεν ήρθε να δει πώς είναι το σπίτι που νοικιάζει. Δεν έχει καν περάσει το κατώφλι του. Κι όμως επί δεκαοχτώ χρόνια τα νοίκια μπαίνουν κανονικά στο λογαριασμό του ιδιοκτήτη. Μυστήριο πραγματικό.
Λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπο έτυχε να τον γνωρίσω πριν από μερικές μέρες. Τυχαία. Εντελώς συμπτωματικά συναντηθήκαμε, γνωριστήκαμε και μου αποκάλυψε το λόγο για τον οποίο τόσα χρόνια πληρώνει για ένα διαμέρισμα που ποτέ δεν έχει καν επισκεφτεί και όπου ποτέ του – μα πραγματικά ποτέ του - δε σκοπεύει να μείνει. Δυστυχώς, επίσης με παρακάλεσε να μη μιλήσω ποτέ γι’ αυτό και σε κανέναν.
Κι εγώ δε μπορώ παρά να σεβαστώ την επιθυμία του.