«Τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις;» τη ρώτησα. Ήταν σκοτεινά και δε θυμάμαι καλά. Μπορεί και να ήταν εκείνη που με ρώτησε. Έστρεψε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο. Κοίταζε κάπου έξω και έμοιαζε να σκέφτεται την απάντηση. Κάπου εκεί έξω μπορεί και να υπήρχε το δικό της Άλεφ. Κάπου εκεί έξω πρέπει να ήταν γραμμένες οι απαντήσεις σε όλου του κόσμου τα ερωτήματα. Έκλεισε τα μάτια της για να δει καλύτερα. Για μια στιγμή. Και μετά τα άνοιξε διάπλατα. Έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα. Ταράχτηκα σφόδρα. Κι εγώ και το σύμπαν ολόκληρο. Κι εγένετο σεισμός. Πολλά μεγάλος σεισμός. Πέτρα πάνω στην πέτρα δεν έμεινε κάτι να μας θυμίζει.
Τι τεράστια που έγιναν τα μάτια της! «Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια;» τη ρώτησα. «Για να σε φάω καλύτερα», έκανε να με τρομάξει. «Άφησε τα αυτά! Κάτι σε ρώτησα. Τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις; Πες μου!» Κάτι απάντησε μα εγώ δεν άκουσα καλά και ξαναρώτησα. «Καλά!» μου χαμογέλασε. «Κι εγώ;» «Κι εσύ καλά!» κι έκανε να με φιλήσει. «Τι κι εγώ; Τι καλά; Κοίταξε τριγύρω σου! Κοίτα να δεις τι έκανες! Τίποτα όρθιο δεν άφησες. Ο κόσμος του τέλους του κόσμου! Δε λέω, κάπως έτσι το φανταζόμουνα, αλλά…»
«Τι αλλά;» με πρόλαβε. «Δε χαίρεσαι που το έζησες; Που το περάσαμε παρέα; Μην ανησυχείς! Θα μεγαλώσουμε και όλα θα τα ξαναφτιάξουμε. Όλα! Από την αρχή. Μέχρι και κάποιο καινούριο προπατορικό αμάρτημα θα βρούμε να κάνουμε. Θυμάσαι; Καταστροφή – Δημιουργία. Καταστροφή – Δημιουργία. Τικ – Τακ. Τικ – Τακ. Τικ – Τακ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου