οσο θα λειπω

ακομα εδω ειμαι, παει χαμενος τοσος ανεμος

η μερα φευγει κ μενω εγω για να

μισω τη νυχτα

εδω οι κερασιες ανθιζουνε οποτε

τους καυλωσει

γιατι νυχτωνει αφου πια δεν κρυβομαι

απο κανεναν

ψαχνω καποιον να
κοιταζει το τοπιο
οσο θα λειπω

αποκάλυψη

Άνοιξε τα μάτια του. Όλα ήταν αλλιώς. Το κρεβάτι είχε γίνει μια ιδρωμένη αμμουδιά. Ο καθρέφτης απέναντι μια θάλασσα παχύρευστη. Στη θέση του φωτιστικού τώρα ένας ήλιος έκανε τα όνειρά του στάχτη και κάτι σύννεφα έστηναν κρεμάλες στο βάθος του ορίζοντα. Γύρισε στο πλάι. Όχι, δεν είχαν αλλάξει όλα. Αυτή ακόμα ήταν εκεί. Και είχε ξυπνήσει πρώτη. 

-Πώς βρεθήκαμε εδώ; 

-Δεν ξέρω. Μάλλον θα μετακινηθήκαμε αργά μέσα στη νύχτα. 

-Μα αυτό απαγορεύεται. 

-Απαγορεύεται για τους άλλους, τους κανονικούς. Εμείς είμαστε φτιαγμένοι από λέξεις. 

Έτριψε τα μάτια του και ύστερα την κοίταξε ξανά. Την κοίταξε καλύτερα κι ένιωσε την όρασή του να δικαιώνεται. Είδε την άμμο να κρύβεται κάτω από τα βλέφαρά της. Είδε το φως της μέρας να πνίγεται, να χάνεται βαθιά μέσα στο δέρμα της. Είδε τη θάλασσα να κυματίζει στις άκρες των χειλιών της. Είδε –ή μήπως άκουσε;- τα σύννεφα να γίνονται καπνός μες στα δικά της όνειρα. 

-Πώς βρεθήκαμε εδώ; 

-Πού εδώ; 

-Εδώ, σε αυτήν την ιστορία. 

-Δεν ξέρω. Μάλλον κάποιος θα μας δημιούργησε, χωρίς να μας ρωτήσει.

monstration