Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

εντολη σχηματισμου

πριν δυο μερες πηγα κ ανοιξα, για καποιον λογο, εναν καινουριο τραπεζικο λογαριασμο. σημερα με πηραν τηλεφωνο απο την τραπεζα να παω ξανα απο εκει γιατι επρεπε, λεει, να συμπληρωσω κατι χαρτια ακομα. η υπαλληλος, αφου μου ζητησε συγγνωμη που με ξανακουβαλησε, μου εδωσε να συμπληρωσω κ να υπογραψω μια υπευθυνη δηλωση. μηχανικα αρχισα να γραφω τα στοιχεια μου, χωρις να διαβασω το κυριως περιεχομενο της δηλωσης. καποια στιγμη, μεταξυ αριθμου δελτιου ταυτοτητας κ αφμ, το ματι μου επεσε στην αρχη του κειμενου απο κατω, οπου, μεταξυ αλλων, εγραφε: "δεν εχω διατελεσει αρχηγος κρατους.." σταματησα κ διαβασα κ τα υπολοιπα. η υπαλληλος το προσεξε κ με ρωτησε: "ολα καλα; μηπως υπαρχει καποιο προβλημα;" "μισο λεπτο", της απαντησα κ συνεχισα να διαβαζω. η τραπεζα μου ζητουσε να δηλωσω υπευθυνα οτι δεν εχω ποτε στο παρελθον αναλαβει καθηκοντα προεδρου της δημοκρατιας, πρωθυπουργου, υπουργου, βουλευτη, προεδρου ανωτατου δικαστηριου κ κατι αλλα που δεν καταφερα να συγκρατησω. "αν δεν θυμαστε κατι, δεν πειραζει", με καθησυχασε εκεινη, "αλλωστε, εχουμε ηδη τα στοιχεια σας.. υπογραψτε κ θα τα συμπληρωσουμε μετα εμεις." "ναι, συγγνωμη", της απαντησα, "προσπαθω να θυμηθω αν πραγματι κατορθωσα να σχηματισω κυβερνηση μετα απο εκεινα τα συνεχομενα παρτυ στα τελη του '99 ή εφταιγε που μου ειχαν ριξει κατι στο ποτο κ εβλεπα διαφορα"

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ο καραγκιοζης

χθες αργα το βραδυ ταξιδευα απο θεσσαλονικη προς βολο με το αμαξι. η βροχη, στο μεγαλυτερο μερος της διαδρομης, ηταν τοσο εντονη που αν κ ειχα τους υαλοκαθαριστηρες να δουλευουνε στο τερμα, μπροστα τον δρομο πιο πολυ τον μαντευα παρα τον εβλεπα. στο ραδιοφωνο ειχα, χωρις να τον πολυπροσεχω, εναν σταθμο της θεσσαλονικης, ο οποιος ομως καποια στιγμη, καπου εκει στο υψος του λιτοχωρου, χαθηκε, για να τρυπωσει αμεσως στην συχνοτητα του ενας αλλος τοπικος σταθμος της πιεριας. κ μαζι με τον σταθμο εισεβαλε μες στο αυτοκινητο η απανθρωπα τσιριχτη φωνη ενος εκφωνητη, ο οποιος αποθεωνε καποιο τραγουδι που ευτυχως δεν προλαβα να ακουσω.
κ πανω που πηγαινα να αναζητησω καποια αλλη πιο ηρεμιστικη συχνοτητα, ακουσα τον τυπο να ζηταει συγγνωμη απο τους ακροατες του που ειναι "μεσα στην καλη χαρα" κ αυτος κ η εκπομπη του κ που παιζει αποψε τραγουδια "του κεφιου", "της καυλας", "της καψουρας", ενω η χωρα βρισκεται σε πενθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε, αλλα "δεν ξερει να πενθει" ή μαλλον ξερει, αλλα φοβαται πως αν το κανει "θα τον πουνε καραγκιοζη", για αυτο κ προτιμα να παριστανει μοναχα τον καραγκιοζη για να βγαζει ενα νυχτοκαματο, "κ αυτο οποτε τον πληρωνουν" κ οχι, "δεν ξερει τραγουδια πενθιμα", αλλα με καποιον τροπο τα πιο πολλα που παιζει στα αυτια του πενθιμα του ακουγονται, "γιατι κατι κακο συνηθως του θυμιζουν", αλλα αλλο το πανθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε στα καλα καθουμενα κ αλλο το δικο του που "ετσι κ αλλιως παντα χαμενος ηταν". στη συνεχεια ζητησε καμια δεκαρια φορες ακομα συγγνωμη κ υστερα η τσιριχτη φωνη του κρυφτηκε πισω απο ενα ακομα τραγουδι, που κ αυτο με τη σειρα του, οσο συνεχιζε το αμαξι να κινειται προς τα νοτια, εξαφανιστηκε μες στις στροφες κ στα παρασιτα.
αν κ προσπαθησα, δεν τα καταφερα να ξαναβρω στο ραδιο την εκπομπη του τυπου, αλλα χωρις να ειμαι απολυτως σιγουρος, αφου δεν παρακολουθω κ τοσο φανατικα την ειδησιογραφια, παιζει αυτες να ηταν κ οι μονες δημοσιες συγγνωμες που ακουστηκαν, που ακουγονται κ που θα ακουστουν ολες αυτες τις μερες

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

το διαμαντενιο αηδονι

βγαινω, πριν λιγο, εξω απο το μαγαζι να κανω ενα τσιγαρο. δεν προλαβαινω να το αναψω κ με πλησιαζει ενας τυπος που μου ζηταει φωτια. του δινω τον αναπτηρα μου, αναβει, τον βαζει -κυριος- στην τσεπη του κ κανει να φυγει. "ε.. τον αναπτηρα", του λεω. "τι πραγμα;" με ρωταει, καπως ενοχλημενος. "τον αναπτηρα", του ξαναλεω κ του δειχνω την τσεπη του παλτου του. αυτος βαζει το χερι στην τσεπη, ψαχουλευει για λιγη ωρα κ υστερα βγαζει απο μεσα κατι κερματα μαλλον αρχαιολογικης αξιας, ενα ακυρωμενο εισιτηριο απο το παρισινο μετρο, ενα ταριχευμενο μανταρινι, το διαμαντενιο αηδονι του βασιλια της κινας κ.. τι εκπληξη.. τον αναπτηρα μου! ο τυπος ξαναριχνει βιαστικα τον μικρο του θησαυρο στην τσεπη κ κραταει απεξω μονο τον αναπτηρα, τον οποιον κ κοιταζει με δεος. "α.. κοιτα να δεις", μου λεει, "ειχα φωτια τελικα." "α.. κοιτα να δεις", του απανταω, "τωρα δεν εχω εγω." "ε καλα, ρε φιλαρακι", με καθησυχαζει, "κατσε να σε αναψω." μου αναβει το τσιγαρο, πεταει ανεμελα τον αναπτηρα στα εγκατα του παλτου του κ εγω μενω να τον κοιτω να χανεται στο τελος του δρομου

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

κουτακια

ενας φιλος μου ειχε πει πριν χρονια μια ιστορια, πως ηταν στα μπουζουκια, λεει, κ στο διπλανο τραπεζι ηρθε καποια στιγμη κ καθισε μονος του ενας τυπος κ παρηγγειλε ενα μπουκαλι ουισκι, 24 πανερια με λουλουδια, ενα στυλο κ ενα κομματι χαρτι. ο φιλος, που ακουσε με τα αυτια του την παραγγελια, σκεφτηκε, για καποιον λογο, οτι ειχε διπλα του εναν ποιητη, που ειχε ερθει για να δημιουργησει καποιο μνημειο του γραπτου λογου που θα μεταφραζοταν σε ολες τις γλωσσες του ανθρωπων κ των αγγελων κ θα γινοταν σημειο αναφορας του παγκοσμιου πολιτισμου μεχρι να σταματησει ο πλανητης να γυριζει. ετσι, μετακινησε την καρεκλα του οσο γινοταν πιο κοντα στον μοναχικο του γειτονα για να μοιραστει τη μεθεξη της στιγμης μαζι με τις αναθυμιασεις του πουρου του.
η απογοητευση, ομως, δεν αργησε να ερθει. ο τυπος αντι να αρχισει να γραφει στιχους, τραβηξε μια καθετη γραμμη πανω στη σελιδα κ σχεδιασε απο τη μια πλευρα, το ενα κατω απο το αλλο, 24 συμμετρικα κουτακια. μετα αρπαξε το πρωτο πανερι, το πεταξε στην πιστα, κ αφου συμβουλευτηκε το ρολοϊ του, διεγραψε το πρωτο κουτακι κ διπλα του σημειωσε την ακριβη ωρα. υστερα αδειασε το ποτηρι του, το ξαναγεμισε κ αφου αφησε να περασει κανενα πενταλεπτο περιπου, πεταξε το δευτερο πανερι, διεγραψε το δευτερο κουτακι κ φυσικα κατεγραψε ξανα την ωρα στο φυλλο αγωνα. η διαδικασια αυτη συνεχιστηκε, μεχρι που στερεψε το οινοπνευμα στη φιαλη κ η ορχηστρα ειχε πια αρχισει να παιζει τραγουδια αποδεσμευσης για να διωξει οσο πιο ευγενικα μπορουσε τους πελατες. η παρεα του φιλου ζητησε το λογαριασμο, ενω καποιοι ειχαν ηδη σηκωθει κ εψαχναν να βρουν την εξοδο. ο φιλος, ομως, δεν μπορουσε με τιποτα να χωνεψει ολο αυτο το πραγμα που συνεβαινε τοσην ωρα διπλα του. ετσι, πηρε το θαρρος, πλησιασε κ αλλο τον στατιστικολογο της βραδιας, τον σκουντηξε, κ δειχνοντας του το χαρτι επανω στο τραπεζι, τον ρωτησε: "συγγνωμη, φιλε.. εσυ. δηλαδη, ετσι διασκεδαζεις;"
"γιατι; υπαρχει προβλημα;" του απαντησε καπως αγριεμενα ο αλλος. "οχι, κανενα.. αλλα να.." ξεκινησε να απολογειται ο φιλος. "με τα λεφτα μου ο,τι γουσταρω κανω", συνεχισε ο αλλος τις αγριαδες. "ναι, ρε συ ανθρωπε, δεν σε κατηγορω", συνεχισε την απολογια του κ ο φιλος, "απλως θελω να μαθω.. περνας καλα; σου αρεσει αυτο που κανεις;" "οχι", ο αλλος του απαντησε ουρλιαζοντας σχεδον για να υπερκαλυψει τη μουσικη των κλαμπατσιμπανων, "αλλα σημερα μολις εμαθα πως πεθαινω κ ειπα να κανω κατι μηπως κ συνηθισω σιγα σιγα αυτην τη γαμημενη την αντιστροφη τη μετρηση"