αυτο εχω μονο

μπαινω στο σουπερμαρκετ να παρω κατι. το βρισκω, το παιρνω, παω προς το ταμειο. μπροστα μου ενας τυπος με ενα μεγαλο καροτσι φορτωμενο οσο δεν παει. ο τυπος γυριζει, με κοιταζει, παρατηρει το ενα πραγμα που κραταω στα χερια μου κ με ρωταει: "αυτο εχεις μονο;" κανονικα, εδω θα επρεπε εγω να του απαντησω καταφατικα κ αυτος να μου παραχωρησει τη θεση του -οπως γινεται συνηθως στον πολιτισμενο κοσμο- κ να τελειωσει πριν ξεκινησει καν αυτη η ιστορια. ο συγκεκριμενος τυπος, ομως, δεν περιμενει να του απαντησω. βασικα η φραση του "αυτο εχεις μονο;" δεν ηταν κ τοσο ερωτηση αλλα πιο πολυ διαπιστωση. ξαναγυριζει προς το ταμειο κ αρχιζει να ξεφορτωνει το καροτσι του αδιστακτα. τα ψωνια του τυπου αρχιζουν να κινουνται πανω στον ιμαντα. ο ιμαντας κυλαει ανεμελος προς την ταμια. η ταμιας με κοιταζει με συμπονια. κ τοτε ακουγεται μια φωνη απο πισω μου να λεει: "καλα, ρε, δεν ντρεπεσαι;" για καποιον λογο σκεφτομαι οτι απευθυνεται σε εμενα. οτι θα επρεπε να ντρεπομαι που θελω να αγορασω μονο ενα πραγμα. γυριζω κ βλεπω εναν αλλον τυπο με ενα εξισου υπερφορτωμενο καροτσι να κοιταζει προς το ταμειο ενοχλημενος. ο τυπος μπροστα μου εχει γυρισει κ τον κοιταζει επισης. "σε εμενα μιλας;" του λεει. "ναι, ρε", του απανταει ο αλλος, "δεν ντρεπεσαι;" "ντρεπομαι λιγο, ναι. εσυ;" "κ εγω ντρεπομαι, καμια φορα, δεν λεω." η κουβεντα εχει παρει ενδιαφερουσα ντροπη, αλλα δεν γινεται να μεινουμε για παντα εκει μεσα. η ταμιας μάς κοιταζει ανησυχη. μετα σκυβει πανω απο το μικροφωνο κ λεει: "η κυρια ιωαννου στο ταμειο τεσσερα, παρακαλω." η κυρια ιωαννου σπευδει να εκτονωσει την κατασταση. ανοιγει το διπλανο ταμειο, σκυβει πανω απο το δικο της μικροφωνο κ λεει: "περαστε απο το τεσσερα, παρακαλω." ο τυπος απο πισω μου σπρωχνει το καροτσι προς τα δεξια, με προσπερνα κ πιανει θεση. καθως αδειαζει το καροτσι του, γυριζει, με κοιταζει, κοιταζει κ το ενα κ μοναδικο καταναλωτικο προϊον που κραταω στα χερια μου κ με ρωτα: "καλα, αληθεια, αυτο εχεις μονο;" "οχι μωρε", του απαντω, "εχω κ ενα σωρο αλλα που με απασχολουν. μην σας βαραινω με τα δικα μου τωρα.." ο τυπος νομιζει οτι τον κοροϊδευω, αλλα δινει τοπο στην οργη κ γυριζει ξανα προς την κυρια ιωαννου, η οποια αρπαζει παλι το μικροφωνο κ λεει: "η κυρια παπαδημητριου στο ταμειο πεντε, παρακαλω". κ ενω περιμενω την κυρια παπαδημητριου να ερθει να με σωσει, σκεφτομαι ποσο πολυ θα ηθελα να παρουσιασω καποια στιγμη καποιο βιβλιο μου μεσα σε ενα σουπερμαρκετ κ να διαβαζω αποσπασματα απο το μικροφωνο του ταμειου κ να νομιζουν ολοι οτι τους κοροϊδευω κ εγω κατα βαθος να ντρεπομαι αβασταχτα που αυτο που τους διαβαζω εχω μονο

αδιακρισιες

 γυριζω προς το σπιτι με τα ποδια. ετσι οπως περπαταω στον πεζοδρομο, παρατηρω μια νεαρη γυναικα να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση κ για καποιο λογο αισθανομαι αμεσως πως κατι δεν παει καλα με την περιπτωση της. καθως πλησιαζουμε ο ενας τον αλλον, βλεπω καθαρα οτι κλαιει. δεν εννοω οτι ειναι απλως δακρυσμενη. η κοπελα κλαιει, γοερα, με λυγμους κ τετοια. σκεφτομαι να τη ρωτησω αν χρειαζεται βοηθεια, αλλα δεν ξερω αν ειναι σωστο. θα ελεγα οτι δεν ξερω αν ειναι δουλεια μου να τη ρωτησω κ να της προσφερω οποιουδηποτε ειδους βοηθεια, αλλα ακομα δεν εχω καταλαβει ποια ειναι η δουλεια μου ακριβως, οποτε δεν το λεω. ναι, αλλα γιατι φοβαμαι να μην φανω αδιακριτος, εαν τη βοηθησω, κ δεν με νοιαζει να μην φανω αδιαφορος, εαν την προσπερασω κ συνεχισω, σαν να μην εχει τιποτα συμβει, τον δρομο για το σπιτι; κ εν παση περιπτωσει, σε ποιον δεν θελω να φανω αδιακριτος ή αδιαφορος; σε εκεινη; σε εμενα; στον πεζοδρομο; σε καποια αορατη δυναμη που βρισκεται καπου αραχτη κ παρακολουθει τις αντιδρασεις μου, μην εχοντας μαλλον αποψε κατι καλυτερο να κανει; πλεον δεν μας χωριζουν παρα ελαχιστα βηματα. πρεπει να παρω οσο πιο γρηγορα γινεται μιαν αποφαση. αναρωτιεμαι ποσο θα εδιναν τα γραφεια στοιχηματων, εαν παιζονταν σε αυτα οι αποφασεις μου, η ταχυτητα ληψης τους κ η συνεπης εφαρμογη τους. αραγε, εγω ο ιδιος θα τολμουσα να πονταρω εστω κ ενα ευρω επανω μου; τωρα πια βρισκεται ακριβως μπροστα μου. τοσο κοντα που μπορω ανετα να καθρεφτιστω πανω στα μουσκεμενα μαγουλα της, να κοιταχτω καλα-καλα κ να στρωσω τη χωριστρα της αναποφασιστικοτητας μου. η νεαρη θλιμμενη υπαρξη σηκωνει το βλεμμα της κ το στελνει να διασταυρωθει με το δικο μου. για μια στιγμη, θα επαιρνα ορκο οτι το βλεμμα αυτο φωναζει "κανε κατι". ελαχιστα δεκατα του δευτερολεπτου πριν "κανω κατι" τελικα, ακουω τη φωνη της, βραχνη κ τσαμπουκαλεμενη κ εξωφρενικα παραταιρη με το παρουσιαστικο της, να λεει: "τι κοιτας, ρε;" θα βρεξει, νομιζω, αποψε. αλλα μπορει κ οχι