η αντιγραφη

μπαινω στο κτελ να φυγω για τον βολο. βλεπω μια κυριουλα να καθεται στη θεση μου. βαριεμαι να το κανω θεμα. αλλωστε, εχει ενα σωρο θεσεις κενες. δεν χαθηκε ο κοσμος. οχι ακομα, δηλαδη. παω λιγο πιο πισω. βλεπω εναν τυπο να καθεται μοναχος του κ να γραφει σε ενα σημειωταριο που εχει ακουμπισμενο πανω στα γονατα του. "συγγνωμη, καθεται κανεις εδω;" ρωταω δειχνοντας προς το παραθυρο. ο τυπος μοιαζει σαν να τρομαζει λιγο με την ερωτηση μου. γυριζει αργα προς την κενη θεση διπλα του, σαν να φοβαται με αυτο που θα αντικρισει, την κοιταζει πολυ ερευνητικα κ υστερα την αγγιζει, την ψηλαφει, περιπου την χαϊδευει. "οχι", μου απανταει τελικα, "κανενας." θελει ακομα τεσσερα λεπτα μεχρι να αναχωρησουμε κ σκεφτομαι οτι προλαβαινω να τραβηξω τα πραγματα στα ορια τους. τον κοιταζω επιμονα, δυσπιστα, συνωμοτικα, παραφορα. σκυβω κ του ψιθυριζω: "εισαι σιγουρος;" ο τυπος αντιλαμβανεται οτι αυτη ειναι η ευκαιρια του να γινει ηρωας αυτης της ιστοριας. ανασηκωνεται κ μετακινειται στη -φαινομενικα τουλαχιστον- κενη θεση στο παραθυρο, παραχωρωντας μου αυτην του διαδρομου. το κτελ ξεκιναει. βγαζω το λαπτοπ μου, το ακουμπαω στα γονατα κ αρχιζω τωρα κ εγω να γραφω αυτα που τωρα εσυ διαβαζεις. ο διπλανος μου συνεχιζει να μουτζουρωνει το σημειωματαριο του, αλλα πλεον φροντιζει να κρυβει με την ελευθερη παλαμη του ολα αυτα που γραφει. νομιζω οτι μοιαζουμε σαν να δινουμε εξετασεις κ ο καλος μαθητης παλευει να μην αφησει τον αδιαβαστο να αντιγραψει απο το γραπτο του. μην μπορωντας να κανω διαφορετικα, αυτοσχεδιαζω. γραφω ο,τι ξερω μεχρι να βγουμε στην εθνικη οδο κ υστερα επικεντρωνομαι στα σχεδια μου για αυτο το καλοκαιρι. ενταξει, ειπαμε, δεν χαθηκε ο κοσμος. οχι ακομα, δηλαδη. υπαρχει παντα κ ο σεπτεμβριος

ο θορυβος

κανει το αμαξι μου, εδω κ λιγες μερες, εναν θορυβο παραξενο. κατι σαν γκρινια, σαν παραπονο. κατι σαν "δεν την παλευω αλλο". το παω στο συνεργειο. το ανοιγει ο μηχανικος, το ψαχνει. "δεν βλεπω κατι", αποφαινεται. "ολα ειναι στη θεση τους." "κ ο θορυβος;" τον ρωταω. "δεν ξερω", μου απαντα, "μπορει να ειναι κ που παλιωσε. ενταξει.. τα εβγαλε τα λεφτα του". φευγω. το παω στην αντιπροσωπεια. το βαζουνε στα μηχανηματα. το λυνουν κ το ξαναδενουνε. "δεν βρισκουμε κατι", μου λεει ο αρχιμαστορας. επιμενω: "κ αυτο που ακουγεται, τι ειναι;" βλεπω ολους τους εξουσιοδοτημενους ωμους να ανασηκωνονται κ φευγω αμεσως κ απο εκει απογοητευμενος. αποφασιζω να το παω μια βολτα ως τη θαλασσα. ανοιγω τερμα το ραδιοφωνο να μην το ακουω που κανει σαν τον δαιμονισμενο. στα φαναρια μια γριουλα με κοιτα κ κανει τον σταυρο της. κατι αδεσποτα ουρλιαζουν, αλυχτουν. ενας πιτσιρικας με δειχνει στον μπαμπα του. ο μπαμπας σκυβει, χαϊδευει το κεφαλακι του παιδιου κ υστερα ξυνει λιγακι το δικο του. στο μεταξυ, μεχρι να αναψει πρασινο, το ανταμομπιλ εχει αρχισει να βγαζει προειδοποιησεις στο καντραν σε αγνωστες κ μαλλον νεκρες γλωσσες. κ ενω αναρωτιεμαι ποσο κοστιζει ενας εξορκισμος αυτοκινητου κ αν τον καλυπτει η ασφαλεια, απομακρυνομαι απο την πολη αργα κ βασανιστικα. φτανω στην παραλια. βγαινω, παιρνω πετσετα κ μαγιω απο το πορτμπαγκαζ κ παω κ βουταω. οσο κολυμπαω, το κοιταζω να με κοιταζει απο την ακτη κ κανω σκεψεις εξαιρετικα δυσαρεστες. ναι, μαλλον ηρθε η ωρα του δυσκολου αποχωρισμου. το ξερω, δεν ειναι κ πιο ευστοχη, η πιο καλογραμμενη αγγελια, αλλα οποιος ενδιαφερεται για ενα πολυταξιδεμενο 500ρι φιατ, μοντελο του 2008, μαυρου χρωματος, με ανοιγομενη οροφη κ κοκκινα δερματινα καθισματα, ηρωα μιας ομωνυμης συλλογης διηγηματων κ σκηνικο αλλων πολλων ιστοριων που ακομα δεν εχουν βρεθει λεξεις να τις πουν, ματια να τις διαβασουν, ας στειλει μηνυμα αυστηρα προσωπικο, πριν να το μετανιωσω. τιμη συζητησιμη. μονο σοβαρες προτασεις

il ne se passa strictement rien