στη γειτονια οπου μενω υπαρχει ενα περιπτερο που παραμενει ανοιχτο ολο το εικοστετραωρο. διπλα στο περιπτερο βρισκεται μια σταση των αστικων λεωφορειων. αναμεσα στη σταση κ το περιπτερο ειναι ενα παγκακι. στο παγκακι αυτο καθεται ολα σχεδον τα βραδια ενας τυπος, πινει μπυρες κ συζηταει μονος του. καμια φορα του απανταει ο περιπτερας - συνηθως για να του βαλει τις φωνες, να μην ενοχλει με τον μονολογο του τους πελατες του. πιο σπανια πιανουν κουβεντα μαζι του καποιοι απο αυτους που περιμενουν το λεωφορειο, μαλλον για να περασουνε την ωρα τους.
χθες αργα μεσα στη νυχτα, που κατεβηκα να παρω κ εγω κατι για να πιω, τον πετυχα πρωτη φορα να ειναι σιωπηλος, πραγμα που μου εκανε εντυπωση. σχεδον θα ελεγα πως ανησυχησα. ρωτησα τον περιπτερα κ μου ειπε.
λιγη ωρα νωριτερα ειχανε, λεει, μαζευτει μπροστα στη σταση ενα σωρο κοριτσια, ντυμενα, στολισμενα, ετοιμα για τη βολτα του σαββατοβραδου. ο τυπος φανηκε να αναστατωνεται κ αρχισε να αναρωτιεται φωναχτα: "μα πού πανε ολες αυτες; τι γινεται αποψε;" ο περιπτερας τού επεσημανε πως ειναι σαββατο βραδυ, αλλα η εξηγηση αυτη του τυπου δεν του φανηκε αρκετη, οποτε αποφασισε να διαλευκανει μονος του το μυστηριο. ετσι, πλησιασε τα κοριτσια κ αρχισε να τα ρωταει: "μα πού πατε, ρε κοριτσια; τι γινεται; ειναι κατι αποψε;"
καποια απο τα κοριτσια -που να πουμε εδω πως δεν αποτελουσανε κοινη παρεα- γελασαν. καποια αλλα αδιαφορησαν. δυο ομως απο αυτα θεωρησαν σωστο να του απαντησουν: "παμε στο παρτυ μιας φιλης μας, που εχει τα γενεθλια της". ο περιπτερας ειδε τοτε τον τυπο να εκπλησσεται κ να μελαγχολει ταυτοχρονα, χωρις ομως να μπορει να πει με σιγουρια αν εφταιγε το περιεχομενο της απαντησης ή το ιδιο το γεγονος πως του εδωσαν καποια σημασια επιτελους. "σε παρτυ, ε; εγω δεν εχω παει ποτε σε παρτυ στη ζωη μου", τους ειπε κ γυρισε στη μπυρα του κ στο παγκακι του. τωρα, ομως, ηταν η σειρα των κοριτσιων να προβληματιστουνε. κοιταχτηκαν, καπως συνεννοηθηκαν μεταξυ τους συνωμοτικα κ υστερα γυρισαν προς τον τυπο κ του ειπανε: "ε, ελα μαζι μας τοτε".
η διηγηση του περιπτερα εδω διακοπηκε αποτομα, καθως δυο αλανια ηρθαν για να ψωνισουνε. καθως ο περιπτερας τούς εδινε τα ρεστα, ακουσα τον εναν να προσπαθει να πεισει τον αλλον πως πρεπει οπωσδηποτε να παει να ψηφισει στις εκλογες κ πως δεν πρεπει να αντιμετωπιζει τοσο χαλαρα το μελλον του. "ποιο μελλον, ρε; με δουλευεις;" του απαντησε ο αλλος, "το μελλον δεν υπαρχει". τα δυο αλανια εφυγαν κ εγω γυρισα στον περιπτερα γεματος αγωνια.
"κ αυτος τι εκανε; πηγε μαζι τους τελικα;"
"σιγα μην πηγαινε. μιλαμε, οσα χρονια τον ξερω, παιζει να μην εχει απομακρυνθει απο το οικοδομικο τετραγωνο."
"κ στα κοριτσια τι ειπε;"
"τι να πει; σηκωθηκε απο το παγκακι, κεραυνοβολημενος κ μεχρι να καταφερει να βαλει τρεις στη σειρα, ηρθε το λεωφορειο."
"κ δηλαδη, δεν ειπε τιποτα;"
"πώς.. ειπε. εδειξε στα κοριτσια τα ρουχα, τα παπουτσια του κ τους απολογηθηκε.. πού να ερθω ετσι μαζι σας, οπως ειμαι; ρεζιλι θα σας κανω, σιγουρα".
"ρε τον ανθρωπο.. τι επαθε", ειπα για να πω κατι.
"δεν βαριεσαι, ρε φιλε", μου απαντησε ο περιπτερας, δειχνοντας μου καπου απροσδιοριστα εξω απο το περιπτερο, "δεν βλεπεις τι γινεται; στη χωρα του χαμενου λεωφορειου ζουμε"
