μηδεν-ολα

οι τηλεορασεις στις καφετεριες της πλατειας δειχνουν μπαλα. τα τραπεζια ειναι γεματα. πισω τους καποιοι περαστικοι εχουν σταματησει κ χαζευουν στα ορθια τα τελευταια λεπτα του αγωνα. ενας τυπος πλησιαζει κ τους ρωτα: "ποσο-ποσο ειναι, ρε παιδια;" "μηδεν-μηδεν", του απανταει καποιος χωρις να ξεκολλησει το βλεμμα του απο την οθονη. "κ ποσο θελει ακομα για να τελειωσει;" ξαναρωταει ο τυπος. "τρια λεπτα", του λεει καποιος αλλος. στο μεταξυ τοσο το σκορ οσο κ ο χρονος που απομενει φαινονται στο πανω μερος της οθονης. εαν ο τυπος δεν εχει καποιο προβλημα ορασης, τοτε ψαχνεται μοναχα για κουβεντα, πραγμα που μαλλον φανερωνει η τριτη ερωτηση του: "κ ποιοι παιζουν, ρε παιδια;" τωρα κανενας δεν του απαντα. καποιοι απλως γυριζουν κ τον κοιτουν ενοχλημενοι. "ε, ποιοι παιζουν;" επιμενει απτοητος αυτος, αλλα τα λογια του χανονται μεσα στις φωνες των παρευρισκομενων, καθως στις καθυστερησεις μπαινει επιτελους το γκολ που τοσο προσδοκουσαν ή απευχονταν. "ρε σεις, ποιοι παιζουν;" ο τυπος κανει μια τελευταια απελπιδα προσπαθεια. το ματσ ληγει. οι θεατες μεσα σε πανηγυρια κ βρισιες αρχιζουνε να φευγουν. ο τυπος απομακρυνεται κ αυτος παρεα με το για παντα αναπαντητο χαζο ερωτημα του. οποιοι κ να επαιζαν τελικα, αυτον αποψε κανενας δεν τον παιζει

οι καταλογοι

ειχα καποτε εναν φιλο που του αρεσε να συλλεγει καταλογους απο καφε κ εστιατορια. ηταν πολυ περηφανος για αυτη τη συλλογη του, αν κ σπανια την επιδεικνυε, αφου φοβοταν μην τον κατηγορησουν -αν ειναι δυνατον- για κλεπτομανια. εμενα, παντως, που τοτε με θεωρουσε -για λογους που δεν ειναι της παρουσης- συναδελφο κ ομοϊδεατη, μου αποκαλυψε τον "θησαυρο" του, μια μερα που τον επισκεφτηκα στο σπιτι του. τον θυμαμαι ακομα να μου παρουσιαζει για ωρες, ενα προς ενα, ολα τα μυστικα του εκθεματα κ να μου αφηγειται για το καθενα κ μια ιστορια. το παραξενο ειναι οτι οι ιστοριες αυτες δεν ειχαν να κανουν μονο με το πώς ειχε αποκτησει ολους αυτους τους καταλογους, αλλα κ με ολα οσα προηγηθηκαν κ οσα ακολουθησαν των επισκεψεων του στο εκαστοτε καφε ή εστιατοριο. λες κ η παραδοξη αυτη συλλογη λειτουργουσε παραλληλα σαν ενα αποκρυφο ημερολογιο της κοινωνικης ζωης του. λες η ακατανοητη αυτη συνηθεια ειχε πιο πολυ να κανει με μια προσπαθεια του να δωσει νοημα στις κατα τα αλλα μαλλον ανουσιες εξοδους του. πολυ αργοτερα καταλαβα πως ολοι οι συλλεκτες -νομιμοι κ παρανομοι- ο,τι κ να τους αρεσει να μαζευουνε, στην ουσια το ιδιο πραγμα συλλεγουν: χρονο.
σημερα ο τυπος αυτος εχει δικο του μαγαζι, στο οποιο ομως δεν κυκλοφορουν καταλογοι, αφου το μενου ειναι γραμμενο πανω στην επιφανεια του καθε τραπεζιου. φανταζομαι πως ετσι αισθανεται ασφαλης κ δεν νιωθει πως κινδυνευει απο παρομοιους συλλεκτες. μεχρι να βρεθει, βεβαια, καποιος, που θα αρχισει να συλλεγει τραπεζια απο καφε κ εστιατορια. αλλωστε, ολα τα ειδη, ακομα κ τα πιο ακατανοητα, εξελισσονται

ο αγιος αντωνιος ο γειτονας

περυσι τετοιες μερες ξεκινησα να γραφω κατι για τον αγιο αντωνιο τον γειτονα, την εκκλησια που ακουμπα πανω στην οικοδομη μας, κ οπως συμβαινει συνηθως παρασυρθηκα κ κατι αλλο τελικα εγραψα κ δημοσιευσα. θα ξαναπροσπαθησω φετος..
συμφωνα με την παραδοση, λοιπον, ο αγιος αντωνιος ειναι ο προστατης αγιος των ψυχικα νοσουντων - μαλλον λογω των παραισθησεων που ο ιδιος ειχε, τοτε που γυρναγε στην ερημο, κ οι οποιες ενεπνευσαν τον σαλβαντορ τον νταλι να ζωγραφισει τον περιφημο πινακα "οι πειρασμοι του αγιου αντωνιου". για τον λογο αυτον στην συγκεκριμενη εκκλησια, οπως κ σε αλλους αγιους αντωνιους φανταζομαι ανα τον χριστιανικο κοσμο, κατεφευγαν οι συγγενεις των ανθρωπων που επασχαν απο ψυχικες διαταραχες -σε μια εποχη που τους ανθρωπους αυτους τους ελεγαν γενικα τρελους στην καλυτερη περιπτωση κ στη χειροτερη δαιμονισμενους- προκειμενου να ζητησουν τη συνδρομη του αγιου για τη θεραπεια ή εστω την ανακουφιση των οικειων τους. η μεθοδος που ακολουθουσαν τοτε οι ειδικοι επι του θεματος παπαδες ηταν να αλυσοδενουν τους ασθενεις σε διαφορα σημεια εντος του ναου κ να τους αφηνουν εκει μονους να περιμενουν τη θεια χαρη να ερθει εν τω μεσω της νυχτος κ να τους βοηθησει. οι φωνες τους, λενε οι παλιοτεροι, ακουγονταν τα βραδια σε ολοκληρη τη γειτονια προκαλωντας εφιαλτες στους υγιεις περιοικους κ προσθετοντας ετσι ακομα ενα λιθαρακι στη ντιζνεϊλαντ του αστικου θρυλου που λεγεται πλατεια ιπποδρομιου. αυτη η ιστορια κρατησε σχεδον μεχρι τη δεκαετια του '70, οποτε κ η οργιωδης αναπτυξη της πολης στριμωξε τον παλιο ναο αναμεσα σε πολυκατοικιες σαν τη δικια μας, οι ενοικοι των οποιων αρχισαν να διαμαρτυρονται, οχι τοσο για τη βαρβαρη αυτη πρακτικη, αλλα μαλλον επειδη δεν μπορουσαν τη νυχτα να κλεισουν ματι απο τα ουρλιαχτα των αλυσοδεμενων.
σημερα οι ψυχικα νοσουντες δεν συχναζουν πια εκει τα βραδια, αν κ μαλλον δεν πρεπει να εχουν απομακρυνθει κ πολυ απο την περιοχη, αφου στις πολυκατοικιες τριγυρω στεγαζονται συμπτωματικα -ή ισως οχι κ τοσο συμπτωματικα- ενα σωρο ψυχιατροι. καποιες, παντως, απο τις αλυσιδες του αγιου αντωνιου σωζονται ακομα κ αν επισκεφτειτε την εκκλησια, μπορειτε να τις δειτε ή ακομα κ να τις ακουσετε να τριζουν, εαν περασετε νυχτα απο τη γειτονια ανυποψιαστοι. οπως ακομα σωζονται κ οι πειρασμοι που συνοδευουν αυτες τις αλυσιδες κ που παραδοξως ισως λιγακι κ να μοιαζουνε με αυτους που τοτε εβλεπε ο αγιος αντωνιος στην ερημο κ που μετα ο σαλβαντορ νταλι ζωγραφισε. οι αιωνιοι πειρασμοι να τυλιχτεις με τις πρωτες αλυσιδες που θα βρεις μπροστα σου, να γινεις ενα με αυτες, μαζι τους να σκουριασεις, αντι να τις σπασεις με ενα σου μονο χτυπημα, με ενα σου μονο ουρλιαχτο, που θα σηκωσει στο ποδι τις γειτονιες ολοκληρου του κοσμου

hoc se quisque modo semper fugit