Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ρευστη ζωη

εχω βγει εξω να κανω ενα τσιγαρο. δυο τυποι περνουν απο μπροστα μου κουβαλωντας στα χερια εναν τεραστιο καθρεφτη. ενω βλεπω το ειδωλο μου να απομακρυνεται καπνιζοντας, θυμαμαι που καποτε ειχα ακουσει πως οι καθρεφτες ειναι ρευστοι κ ετσι, οπως τους εχουμε κρεμασμενους, το υλικο τους κυλαει προς το κατω ακολουθωντας τη βαρυτητα. εκει οφειλονται κ αυτες οι αλλοιωσεις σαν νερα, που βλεπουμε στους πολυ παλιους καθρεφτες. για αυτο κ πρεπει, λεει, για να τους προστατεψουμε, πού κ πού να τους ξεκρεμαμε κ να τους αναποδογυριζουμε, ετσι ωστε η ροη αυτη να αντιστρεφεται. δεν προλαβαινω να τελειωσω το τσιγαρο κ οι δυο τυποι, που μεταφερουν τον καθρεφτη, ερχονται παλι προς το μερος μου. "συγγνωμη", με ρωτουν, ακουμπωντας για λιγο το φορτιο τους στο εδαφος, "το 16 πού ειναι;" "εδω ειναι το 8", τους απαντω, κ αφου κοιταξω αριστερα κ δεξια για να θυμηθω προς τα πού πηγαινουνε τα νουμερα, τους δειχνω τη σωστη κατευθυνση. αυτοι σηκωνουν ξανα στα χερια τον τεραστιο καθρεφτη κ εγω προλαβαινω να δω σε αυτον το ειδωλο μου να σβηνει το τσιγαρο κατω απο το παπουτσι του. ποσες φορες, αναρωτιεμαι, μπορει κ προλαβαινει ενας ανθρωπος να αναποδογυρισει τη ζωη του, μηπως κ ξεγελασει τη βαρυτητα του χρονου, μηπως κ ανατρεψει τη ρευστοτητα των υλικων της υπαρξης του, μεχρι να μαθει πως τα νουμερα στον δρομο πηγαινουν παντα προς την ιδια ακριβως κατευθυνση

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ο καλυτερος γιατρος

βρισκομαι στην αιθουσα αναμονης ενος ιατρειου. μαζι με μενα περιμενουν ενας υπερμουσατος τυπος με ακουστικα στα αυτια κ μια μητερα με τον τετραχρονο γιο της. αυτη διαβαζει ενα παναρχαιο περιοδικο μοδας, που βρηκε πανω στο τραπεζακι, ενω το παιδι, που εχει προφανως σκυλοβαρεθει, καθεται μπροστα στην τζαμαρια κ συνομιλει με εναν ξεχαρβαλωμενο αγιο-βασιλη που κρεμεται στο απεναντι μπαλκονι. καποια στιγμη γυριζει προς τη μανα του κ τη ρωταει: "μαμα, μαμα.. ποτε θα παμε στον παππου;" "το σαββατο", του απανταει εκεινη χωρις να το κοιταξει. δεν περναει ενα λεπτο κ ερχεται καινουρια ερωτηση: "μαμα, μαμα.. ποτε θα χιονισει;" "απο βδομαδα", του απαντα με μια σιγουρια που θα εκανε κ τον πιο ασυγκινητο μετεωρολογο να δακρυσει. ο πιτσιρικας παιρνει θαρρος κ αρχιζει πλεον να τη βομβαρδιζει με ερωτησεις: "μαμα, μαμα.. ποτε θα ξαναπαει στη δουλεια η μπαμπας;", "μαμα, μαμα.. ποτε θα κερδισουμε στο τζοκερ;", μαμα, μαμα.. ποτε θα κανει ξαστερια; ποτε θα φλεβαρισει;" η παντογνωστρια μητερα συνεχιζει να απανταει ακαριαια στην καθε ερωτηση, χωρις να σηκωσει ουτε στιγμη το βλεμμα της απο το περιοδικο. αρχιζω να πιστευω πως ολες οι απαντησεις ειναι γραμμενες εκει μεσα κ το "κολεξιον ανοιξη-καλοκαιρι" (του 2002), που γραφει στο εξωφυλλο, δεν ειναι παρα ενα καμουφλαζ, πισω απο το οποιο κρυβεται η απολυτη ιλουστρασιον κιβωτος της γνωσης. ξαφνικα, ο τυπος με το μουσι, βγαζει τα ακουστικα απο τα αυτια, γυριζει κ μου λεει: "τι θα γινει; μεσημεριασε.. ποτε θα μας δεχτει εμας ο γιατρος;" εγω προτιμω να σιωπησω κ να αφησω να απαντησει η ειδικη. τωρα κ οι τρεις μας κρεμομαστε απο τα χειλη της. αυτη το καταλαβαινει, σηκωνει επιτελους το κεφαλι της κ μας κοιταζει. "πώς ειπατε;" ρωταει, ξενερωνοντας ανεπανορθωτα τον γιο της που παει κ ξανακολλαει τη μουρη του στην μπαλκονοπορτα. ετσι για να σπασω την αμηχανια, θελω πολυ να μοιραστω μαζι τους κατι που μου ειπε ενας φιλος χθες το βραδυ. μπορει ο χρονος, λεει, γενικα να ειναι ο καλυτερος γιατρος, αλλα ο συγκεκριμενος, αυτος που σε λιγες μερες μας αφηνει, χρονος, μαλλον το πτυχιο της ιατρικης πληρωσε για να το παρει

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

ο ηλιος του μαϊου

στον πεζοδρομο αγιας θεοδωρας, στον αριθμο ενα βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης. περναω σχεδον καθημερινα απο εκει, οταν ειμαι στη θεσσαλονικη, κ βλεπω την οβαλ ταμπελα με το εξωτικο εθνοσημο στην εισοδο της πολυκατοικιας, ή της οικοδομης οπως λενε εδω, κ σκεφτομαι: "α, εδω βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης, αχρειαστο να ειναι.." τελος παντων, σημερα το απογευμα που περνουσα απο εκει, ειδα απεξω μια παρεα, δυο τυποι κ μια κοπελια, να στεκεται κ να κοιταζει την ταμπελα με το εθνοσημο κ να συμπεριφερεται, θα ελεγα, καπως περιεργα. η κοπελα κρατουσε στα χερια της ενα ταμπλετ, απο την οθονη του οποιου διαβαζε στους φιλους της κατι οσο πιο χαμηλοφωνα γινοταν κ εκεινοι, καθε φορα που σταματουσε για να παρει ανασα, συμπληρωναν, ψιθυριστα επισης, κουβεντες οπως: "α, ωστε ετσι..", "ετσι εξηγειται..", "ε, τωρα μαλιστα.." κατι δεν παει καλα εδω, σκεφτηκα, κ αφου εκανα το τετραγωνο, περασα παλι απο διπλα τους οσο πιο αργα μπορουσα, μηπως κ καταλαβω τι σκαρωνανε. κ υστερα ξαναπερασα παριστανοντας, ετσι για το ξεκαρφωμα, οτι μιλαω στο τηλεφωνο. κ οταν βρεθηκα αρκετα κοντα κ σταθηκα σχεδον πισω απο τις πλατες τους, εγινε αυτο που συμβαινει εννια στις δεκα οταν κανεις στα ψεματα οτι μιλας στο κινητο: καποιος με καλεσε σταληθεια. ο ηχος κλησης εκανε κ τους τρεις τους να γυρισουν ενοχλημενοι προς το μερος μου. τους ζητησα συγγνωμη, πραγμα που μετετρεψε την ενοχληση τους σε κατι αναμεσα σε τρομο κ απορια. "συγγνωμη, κυριε", μου ειπε ο ενας απο τους δυο τυπους, "μας βλεπετε;" "τι εννοεις;" ρωτησα εγω, ενω ο αλλος εσπευδε να του απαντησει για λογαριασμο μου: "κ βεβαια μας βλεπει, βλακα.. γαμω τα χαπια σου, γαμω!" "γιατι να μην σας βλεπω, ρε παιδια;" ξαναρωτησα. "γιατι, υποτιθεται οτι ειμαστε αορατοι, κυριε", μου απαντησε η κοπελα. "α, με συγχωρειτε", απολογηθηκα, "δεν το ηξερα. συγγνωμη.. συνεχιστε." "ε, τωρα δεν γινεται", μου ειπανε σχεδον με μια φωνη κ οι τρεις, "εδυσε ο ηλιος του μαϊου, εδυσε.." ζητησα για ακομα μια φορα συγγνωμη κ απομακρυνθηκα, βαζοντας τον εαυτο μου να ορκιστει πως δεν θα μπλεξω ξανα σε τετοιες περιπετειες. λιγο πριν φτασω σπιτι, θυμηθηκα οτι καποιος με ειχε παρει, οσο προσποιουμουν οτι μιλαω στο τηλεφωνο. το εβγαλα απο την τσεπη για να δω. κοιτα να δεις, ειπα, δεν ηταν κληση τελικα, αλλα το ξυπνητηρι