Αφήνεις την ανάσα σου και ξένο αίμα σού πλημμυρίζει τα πνευμόνια. Αφήνεις την ανάσα σου και το κορμί σου σαν βάρος περιττό σε βάθος άγνωστο βυθίζεται. Αφήνεις την ανάσα σου και πέφτοντας αναρωτιέσαι, μ’ αγαπάει; - δε μ’ αγαπάει; Και αντί για μαργαρίτες, ένα-ένα τα φτερά σου ξεκολλάς. Άφησε την ανάσα σου, μα κράτα την ψυχή σου για το τέλος! Ούτε την πτώση σου δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις και γρήγορα πιάνεις πάτο. Μπροστά σου ανοίγεται η τρύπα της σκοτεινής σπηλιάς και άλλα βάθη αμέτρητα τώρα σε περιμένουν. Μην ψάχνεις άδικα! Δεν υπάρχει θησαυρός - τον ξόδεψε στα ζάρια η σκιά σου. Πίσω μην κάνεις! Μη ζητάς επιστροφή! Μετά την απομάκρυνση από την κούνια σου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και επιστροφές δε δέχεται το κατάστημα. Είχανε δίκιο οι γείτονες που σου έλεγαν πως δε σου ανήκει ετούτη η κόλαση. Καμία κόλαση δε σου ανήκει - η κόλασή σου είσαι εσύ και αυτός ο κόσμος του εφιάλτη σου το σκηνικό. Μια απέραντη κούφια σπηλιά, ένα γυμνό δωμάτιο. Και αν είσαι λίγο τυχερός, ίσως ένα παράθυρο απέναντι σπασμένο. Και τίποτα άλλο. Και τότε σε σκουντάει μια γνώριμη φωνή και σου λέει, σειρά σου. Παίξε!
Και τότε στο τραπέζι επιστρέφεις.