η ακριβης διευθυνση

μπαινω σε ταξι να παω καπου. επειδη δεν θυμαμαι την ακριβη διευθυνση του προορισμου μου, δινω μια οδηγια στο περιπου.. στην αθηνων, μετα τη δεη, πριν το σχολειο. ο ταξιτζης, που προφανως δεν του αρεσουν οι γενικολογιες, δεν ξεκιναει. "τι εγινε;" τον ρωταω. αυτος δεν μιλαει. με κοιταει δυσπιστα, διερευνητικα, καχυποπτα. μετα απο αρκετα λεπτα νεκρου τηλεοπτικου χρονου μου λεει: "πες μου, πού ακριβως πηγαινεις." "ε, καπου εκει", του λεω, "σε ενα στενο, καθετο στην αθηνων.. δεν θυμαμαι πώς λεγεται.." ο ταξιτζης δεν μασαει. ή θα του πω πού ακριβως θελω να με παει ή θα κατεβω να παω με τα ποδια. τελικα, με κινδυνο να φανει αδιακριτος με ρωταει: "τι ειναι εκει στο στενο που πας;" με κινδυνο να φανω κ εγω πως υπεκφευγω του απαντω: "να σου πω.. ασε με στο σχολειο.. μια χαρα.. διπλα ειναι.. θα το βρω." συμβιβαζεται κ ξεκιναει. λιγο μετα, κ ενω κινουμαστε με τοσο εξωφρενικη ταχυτητα που μολις εχουμε προσπερασει κατι βαριεστημενα σαλιγκαρια, γυρναει κ μου λεει: "δασκαλος εισαι, ε;" σκεφτομαι οτι το αυθαιρετο αυτο συμπερασμα το εβγαλε επειδη του ειπα να με αφησει στο σχολειο, ενω εαν του ελεγα στη δεη θα ελεγε πως ειμαι ηλεκτρολογος. αποφασιζω να τα παιξω ολα για ολα. "οχι", του λεω, "δικηγορος." γυρναει κ με ξανακοιταει, εκπληκτος τωρα πια. αν του ελεγα πως ειμαι εκπαιδευτης δελφινιων ή συντηρητης πυρηνικων αντιδραστηρων, θα το δεχοταν ασυγκριτα πιο ευκολα. μεχρι να βγουμε στην αθηνων δεν μου ξαναμιλαει. καποια στιγμη, λιγο πριν το τελος αυτης της ιστοριας, επιτελους φτανουμε. "να σε ρωτησω κατι", μου λεει, ενω εγω βγαζω να τον πληρωσω, "παρακαλω", του απαντω, ετοιμος να εξεταστω προφορικα εκ νεου σε ολα τα μαθηματα της νομικης ταυτοχρονα. "τριαντα χρονια δουλευω σαν το σκυλι στον δρομο κ ολο χρωσταω, ανασα δεν μπορω να παρω.. κ το αμαξι ακομα χρεωμενο το εχω.. κ τωρα να, μου λενε πως θα μου παρουν κ το σπιτι.. πες μου, πού να παω να βρω το δικιο μου;" σειρα μου να τον κοιταξω χωρις να μπορω να βρω να πω μια σωστη κουβεντα. παραξενο, δευτερη φορα μεσα στην ιδια μερα που με ρωτουν κ εγω δεν ξερω μια ακριβη διευθυνση να δωσω

mais j'espère

τα συμφραζομενα

μπαινω στη βιβλιοθηκη κ βλεπω δυο τυπους να συζητανε χαμηλοφωνα. ολοι ετσι μιλανε στις βιβλιοθηκες γενικα, αλλα για καποιο λογο νιωθω οτι οι ψιθυροι αυτων των δυο κρυβουν κατι πολυ συνωμοτικο κ καταχθονιο. κατι πολυ κακο, σατανικο πρεπει αυτοι οι δυο να σχεδιαζουνε κ αν δεν κανω κατι γρηγορα για να τους ξεσκεπασω, θα ειναι αργα τοσο για τη βιβλιοθηκη οσο κ για τον κοσμο ολοκληρο. τους πλησιαζω χωρις να τους κοιτω κ κανω πως αναζητω κατι στα ραφια που βρισκονται πανω απο τα κεφαλια τους. οι δυο συνωμοτες, σιγουροι για τη αμεταφραστη μυστικοτητα του σχεδιου τους, συνεχιζουν να τα λενε, αδιαφορωντας επιδεικτικα για την παρουσια μου. με πολυ κοπο καταφερνω να πιασω στον αερα λιγες λεξεις τους ("σαπουναδα", "παρακειμενος", "στυλοβατης", "εννοειται", "ακροβατεις", "ορμωμενος", "διαλειμμα" ή "διαλυμα" - για την τελευταια δεν ειμαι κ τοσο σιγουρος, δεν βοηθανε κ τα συμφραζομενα), αλλα δεν μπορω ακομα να βγαλω ασφαλες συμπερασμα. καποια στιγμη χτυπαει το κινητο του ενος κ ο αλλος του κανει αμεσως αυστηρη παρατηρηση που εξακολουθει να διατηρει ως ηχο κλησης τη μελωδια του εθνικου υμνου της ονδουρας κ οχι της νικαραγουας, οπως κανονικα θα επρεπε. μπερδευομαι ακομα περισσοτερο. η βιβλιοθηκαριος σηκωνει το φρυδι κ με κοιταζει επιτιμιτικα, λες κ ειμαι εγω ο αορατος τυμπανιστης που συνεχιζει περηφανα να τυμπανιζει στο ηχειο της ασιγαστης συσκευης - γιατι δεν το σηκωνεις επιτελους, ρε ανθρωπε; τελικα, παιρνω στην τυχη ενα βιβλιο κ παω να της δωσω για να το περασει στην καρτελα μου. η βιβλιοθηκαριος χαϊδευει στοχαστικα το τραχυ εξωφυλλο του κ υστερα φοραει το πιο ειρωνικο της υφος κ μου λεει: "κοιτα να δεις.. εχουμε κατορθωσει μια χαρα να αμφισβητουμε την υπαρξη του θεου, αλλα για τις θεομηνιες του κουβεντα δεν σηκωνουμε, ε;"

not to be exchange