Παλιόπαιδα

Το φθινόπωρο του 1989 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με εξωγήινο πολιτισμό. Κάποιος μου χτύπησε την πόρτα και αφού τότε πάντα κάποιον περίμενα, έτρεξα για να ανοίξω. Έξω από την τότε πόρτα μου στέκονταν δύο αλλόκοτες και αδιάκριτες υπάρξεις. Φάνηκαν να θέλουν κάτι να μου πουλήσουνε, ενώ με κλεφτές ματιές προσπαθούσαν να κοιτάξουν μέσα στο τότε σπίτι μου. Ο ένας είχε ολόκληρο το σώμα, τα ρούχα και τα παπούτσια του καλυμμένα με εκατοντάδες μικρά ματάκια. Ο άλλος είχε ένα μάτι κι αυτό τεράστιο εκεί που εμείς οι γήινοι έχουμε το στόμα. Σκέφτηκα να τους πω να περάσουν στο σαλόνι μου. Μα είδα από την πλάτη μου την ακαταστασία του σαλονιού και της φιλοξενίας τη βρωμιά και το μετάνιωσα. Κι εκείνοι, λες και διαβάσανε τη σκέψη μου και τη μετάνοια, ανοιγοκλείσανε του μακρινού πλανήτη τους όλα τα βλέφαρα. «Μια άλλη φορά», με ευχαριστήσανε. Μου υποσχέθηκαν πως θα έρθουνε ξανά. Πως κάποτε θα επιστρέψουνε να βάλουνε μια τάξη. Nα καθαρίσουνε τον κόσμο και το σπίτι μου. Έφυγαν χωρίς να κατορθώσουν να μου πουλήσουν και να αγοράσουν τίποτα. Πισωπατώντας στα σκαλιά, αμετανόητοι, κλέβοντας ματιές μέχρι την τελευταία στιγμή. Έκλεισα την πόρτα και επέστρεψα σκεπτικός στην ακαταστασία μου και ντροπιασμένος στη βρωμιά μου. Λίγα λεπτά μετά η πόρτα χτύπησε ξανά. Τι θέλουν πάλι, αναρωτήθηκα. Αν και είχα ανάψει όλα τα φώτα, έφτασα ψηλαφώντας ως την είσοδο. Την πόρτα άνοιξα, μα απ’ έξω δεν ήτανε κανείς. Άκουσα βήματα να φεύγουν βιαστικά. Κάποιο παλιόπαιδο, βιαστικά συμπέρανα.