Ωραίος καφές

Το φθινόπωρο του 1998 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με εξωγήινο πολιτισμό. Ήρθαν μόνοι τους οι εξωγήινοι. Απρόσκλητοι. Ήρθαν και με επισκέφτηκαν στο φοιτητικό μου σπίτι. Πως ήμουν κάποτε φοιτητής πάει πια. Το ξέχασα. Το σπίτι στα Εξάρχεια όμως το θυμάμαι μια χαρά. Φοιτητικό σπίτι με τα όλα του. Η αδερφή μου έλειπε, όταν εκείνοι ήρθαν. Ευτυχώς δηλαδή. Εγώ όμως ήμουν εκεί. Για άλλη μια φορά, λάθος στιγμή σε λάθος τόπο. Τους καλωσόρισα. Πως ήταν εξωγήινοι δεν στάθηκε αρκετό την καλή μου ανατροφή να λησμονήσω. Τους έφτιαξα καφέ και καθίσαμε να τα πούμε. Μου ζήτησαν να σβήσω τα φώτα για να ακουγόμαστε καλύτερα. Πώς το ήξεραν πως τα πάω καλύτερα στο σκοτάδι; Δεν χρειάστηκε να μου το φανερώσουν πως με μελετούσαν καιρό πριν με επισκεφτούν. Το κατάλαβα. Τίποτα πια δεν είχαν να μάθουν από εμένα. Τα ήξεραν όλα ήδη. Ήταν πλάσματα αδιευκρίνιστου φύλου, ηλικίας, καταγωγής και πεποιθήσεων. Έμοιαζαν περισσότερο με σκεύη οικιακής χρήσης, παρά με έμβια όντα. Για να πω την αλήθεια, δεν μου φάνηκαν και ιδιαίτερα έξυπνοι. Είκοσι επτά φορές τους ρώτησα σχετικά με τον σκοπό της επίσκεψής τους και κάθε φορά μού έδιναν και μια διαφορετική απάντηση. Πριν αναχωρήσουν, έβγαλαν και ακούμπησαν πλάι στα φλιτζάνια ένα ασημένιο κουτάκι και μου ζήτησαν να τους το φυλάξω μέχρι να ξαναπεράσουν. Και μετά σηκώθηκαν να φύγουν. Έτσι απλά. «Ωραίος καφές», μου είπε ο ένας βγαίνοντας από το σπίτι και τον χωροχρόνο μου. Ύστερα από λίγο επέστρεψε και η αδερφή μου. «Πού ήσουν;» τη ρώτησα. Είχε πάει σινεμά.