Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

το χθες αύριο

Η ατμόσφαιρα πάνω από το λίκνο του δυτικού πολιτισμού θυμίζει κάτι από δεύτερα παρουσία και συντέλεια. Είναι ακόμα μεσημέρι και όμως όλα τριγύρω μου έχουν ήδη αρχίσει από ώρα να νυχτώνουν. Έξω από το Πανεπιστήμιο κοιτάζω το άγαλμα του Απόλλωνα και βλέπω αόρατους αγγέλους να του ψιθυρίζουνε στο αυτί, «αυτόν θα φάμε σήμερα, τον άλλον δίπλα απόψε θα τον ζευγαρώσουμε...». Κλείνω τα μάτια και αφήνω τον αστικό κυκλώνα να καταπιεί τα λόγια τους.
Περνάω μπροστά από τον Πλάτωνα και κατευθύνομαι προς το υπόγειο της Πολιτεία. Βρίσκω το νέο B. και αρχίζω να το ξεφυλλίζω ψάχνοντας να βρω το άρθρο μου. Ο Π. μου είχε πει πως θα με κλάδευε λιγάκι, για να χωρέσω πλάι στη συνέντευξη του Μ., μα τελικά με έβαλε ολόκληρο. Με ξαναδιαβάζω βιαστικά και φεύγω ικανοποιημένος.
Ανεβαίνοντας την Ασκληπιού έρχεται το μήνυμά της, κάπου βαθιά μέσα στις τσέπες του παλτού μου, αλλά μέσα στο χαμό δεν τον ακούω τον ήχο του.
Θα χρειαστεί να φύγει μισή ώρα περίπου μέχρι να μπορέσω να το δω, όταν στην πλατεία Αργεντινής βγάζω να δω πόσο έχω αργήσει να πάω στο ραντεβού μου. Σχεδόν στην ώρα μου. Εικοσιέξι ακριβώς λεπτά μετά το μήνυμά της.
Δε χάθηκε τελικά στο δρόμο, στη γρίπη, στη νύχτα, στη βροχή. Πέρασε ήδη το πρώτο αύριο τις σιωπηλές δοκιμασίες του. Μούσκεψε τρεις φορές και ξαναστέγνωσε. Πήγε παντού κι όμως, τη θέση του ούτε στιγμή δεν άφησε. Και τώρα έχει απλώσει όλα του χθες τα δεδομένα πάνω στην κουβέρτα του και τα επεξεργάζεται. Ψάχνει τον ορισμό του. Νομίζει πως τον έχει βρει, μα όσο περισσότερο το σκέφτεται, τόσο και αμφιβάλλει.
Στο τέλος χτυπάει το μέτωπό του και φωνάζει, «μα, τι ανόητο που είμαι!». Τα άλλα αύριο γυρίζουν και το κοιτάζουν ξαφνιασμένα. «Τι εύκολο που ήταν τελικά! Είμαι το αύριο του χθες. Είμαι το σήμερα!»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου