Με αφήνει έξω από το Ποδήλατο λίγο πάει δύο. Βρίσκω τον Π. να με περιμένει με δυο ποτήρια μπροστά του. Έχει ήδη παραγγείλει και για εμένα. Και αν δεν ήθελα ουίσκι; Εντάξει, θέλω. Όσο πίνουμε, για άλλα εκείνος με ρωτάει, άλλα εγώ του απαντάω. Κάποια στιγμή το καταλαβαίνει και αλλάζει θέμα. Όλοι οι ποδηλατιστές τριγύρω μου το καταλαβαίνουνε και αποφεύγουν να με κοιτάξουνε, αλλά εγώ τους βλέπω. Χορεύουν. Εγώ πάλι δε χορεύω ποτέ.
Μου τελειώνει ο καπνός. Ο Π. μου δίνει από το δικό του, αλλά εγώ προτιμώ να περπατήσω μέχρι την πλατεία και να αγοράσω καινούριο. Βγαίνω. Ανηφορίζω την Θεμιστοκλέους χαζεύοντας τους ένστολους που κάνουνε προληπτικούς ελέγχους στους περαστικούς. Εμένα με αφήνουνε. Καταλαβαίνουνε, ακόμα και αυτοί, και μες στην αμηχανία τους αρχίζουν να κοπανάνε με τα ρόπαλα ο ένας του άλλου το κεφάλι. Άθελά μου προκαλώ τη νέα εξέγερση.
Φτάνω στην πλατεία, ενώ η μάχη έχει ανάψει. Όλα τα περίπτερα είναι κλειστά. Εκμεταλλεύομαι τον πανικό και γκρεμίζω το πρώτο που βρίσκεται μπροστά μου. Γεμίζω τις τσέπες μου καπνούς και σοκολάτες.
Γυρίζοντας πίσω, ψάχνω να βρω ένα μήνυμα να στείλω. Κάτι χαζό, κάτι ακίνδυνο. Και τότε έρχεται το κακό μέσα από την κοιλιά της πόλης για να με βοηθήσει. Είναι λίγο μετά τις τρεις και ένας σεισμός μόλις 0,09 της κλίμακας αφήνει τους πάντες αδιάφορους. Είμαι ο μόνος που τον καταλαβαίνει και θέλω να τον μοιραστώ. Ίσως και να είμαι εγώ ο ίδιος το επίκεντρο.
Πίσω στο Ποδήλατο ο Π. έχει φύγει. Στη θέση του το δεύτερο αύριο έχει ήδη καθίσει και πίνει από το ποτήρι μου. Με βλέπει και το αφήνει ντροπιασμένο. Δεν πειράζει, πιες! Μα πες μου πρώτα τι σημαίνεις. «Είμαι το αύριο όπου τίποτα δε μπορεί να σταθεί ακίνητο. Θέλεις δε θέλεις, θα χορέψεις!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου