Το ετοίμαζα καιρό αυτό το ταξίδι.
Όλα τα είχα προβλέψει. Κάθε λεπτομέρεια την είχα υπολογίσει. Δεν ήθελα να πάει κάτι στραβά. Δεν έπρεπε. Θα χαλούσαν όλα. Θα αναγκαζόμουν να επιστρέψω νωρίτερα. Όλα θα τα έχανα.
Γι’ αυτό και όταν έφτασε η ώρα, ήμουν κάτι παραπάνω από έτοιμος. Και σίγουρος. Ποτέ και για τίποτα δεν ήμουν περισσότερο σίγουρος.
Το καλοκαίρι έφευγε κι εγώ άρχισα να τους αποχαιρετώ. Τους είπα ψέματα. Πως θα πάω κάπου εκεί κοντά. Πως σύντομα θα είμαι πίσω.
Και με την πρώτη σταγόνα της βροχής ξεκίνησα. Έσφιξα τα κορδόνια των παπουτσιών μου και ξεκίνησα. Η δική μου εποχή στην κόλαση μόλις άρχιζε.
Και τα είχα όλα στ’ αλήθεια προβλέψει. Ακόμα και τον δικό μου προσωπικό δαίμονα. Σ’ αυτό δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Ο καημένος, τον άφησα να νομίζει πως ήταν αυτός που είχε διαλέξει εμένα.
Στην αρχή ήταν καλά. Λάτρευε να βασανίζει ο ένας τον άλλον. Γρήγορα όμως με κατάλαβε. Είδε πόσο καλά προετοιμασμένος ήμουν γι’ αυτό το ταξίδι και μ’ άφησε. Φοβήθηκε; Θύμωσε; Αλήθεια, δεν ξέρω. Ποιος ξέρει άλλωστε πώς σκέφτονται οι δαίμονες;
Κι έτσι έμεινα μόνος μου. Χωρίς δαίμονα. Κόλαση όμως χωρίς δαίμονες δε λέει. Γι’ αυτό καλύτερα να τα μαζεύω και να γυρίζω πίσω.
Άργησα και οι άλλοι θα ανησυχούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου