Τον χειμώνα εκείνο βρέθηκα για άλλη μια φορά να αλητεύω. Επειδή όμως ακόμα και οι αλήτες έχουν καμιά φορά ανάγκη από αλλαγή παραστάσεων, σηκώθηκα και πήγα στη Θεσσαλονίκη.
Φορτώθηκα σε κάτι φίλους. Από αυτούς που μόνο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις τους θυμάμαι.
Έβγαινα στην αρχή μαζί τους. Μετά τους βαρέθηκα. Με βαρέθηκαν. Δεν θυμάμαι. Συνέχισα τις βόλτες μόνος μου. Καλύτερα. Μόνος μου μπορούσα να πηγαίνω παντού. Χωρίς να αγχώνομαι μήπως τα γούστα και οι επιθυμίες μου δεν ταιριάξουν με εκείνα της παρέας. Πολύ καλύτερα έτσι.
Λίγο πριν απ’ το τέλος γνώρισα μια πρασινομάτα σε ένα δισκάδικο στην Αριστοτέλους. Ψάχναμε κι οι δυο για το ίδιο σάουντρακ. Ένα σάουντρακ που τότε δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει. Και που χρόνια μετά έμαθα πως και το φιλμ, στο οποίο ακουγόταν το εκπληκτικό εκείνο σάουντρακ, δεν γυρίστηκε ποτέ. Της πρότεινα να βγούμε μαζί το βράδυ. Κι εκείνη δέχτηκε.
Βγαίνοντας από το μαγαζί, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος. Το είχα ξεχάσει. Έτρεξα στο σπίτι όπου έμενα, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα να προλάβω το πρώτο λεωφορείο για τον Βόλο.
Ο χρόνος της αλητείας μου δυστυχώς είχε μόλις τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου