Μάριος

Άλλη μια φορά στη Θεσσαλονίκη. Ήταν Μάρτιος και Κυριακή. Μόλις που είχε αλλάξει η ώρα και είχε γίνει θερινή. Το καλοκαίρι όμως αργούσε πολύ ακόμα. Περπατούσαμε στη Λεωφόρο Στρατού και βριζόμασταν χωρίς κανένα –εμφανή τουλάχιστον– λόγο. Μετά ήταν που είδα κάτι χαρτονομίσματα σκορπισμένα κάτω από ένα αμάξι. Ο Μάριος ακόμα επιμένει ότι εκείνος τα είδε πρώτος. Πήγαμε και τα ήπιαμε κι αυτά. Πίνοντας αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για ένα θέμα που ακόμα και οι πιο στενοί φίλοι σπάνια συζητάνε. Ευτυχώς δηλαδή. Γυρίσαμε στο σπίτι με τα πόδια. Και φυσικά και πάλι σε όλο τον δρόμο βριζόμασταν. Με περισσότερο κέφι αυτή τη φορά. Λες και επιτέλους είχαμε βρει έναν λόγο σοβαρό για να συνεχίσουμε.