Καλπάζοντας

Τον γνώρισα σε μια παραλία της Πιερίας το άγριο καλοκαίρι του ’94. Εγώ λιαζόμουν κι εκείνος ψάρευε. Και οι δυο μας παιδευόμασταν. Εγώ με την καλπάζουσα φαντασία μου κι αυτός με τον καρκίνο τον καλπάζοντα. Και αυτό νομίζω πως είναι το πιο σιχαμερό λογοπαίγνιο που θα μπορούσα ποτέ να κάνω.
Οκτώ μήνες το πολύ. Τόσο του είχαν προβλέψει οι γιατροί. Και ο Νικόλας τούς είχε θεωρήσει αρκετούς. Για να προλάβει όσα δεν πρόλαβε σε τριάντα τρία χρόνια.
Τον ξαναείδα το καλοκαίρι του ’95. Με θυμήθηκε. Μου πρότεινε να ψαρέψουμε παρέα. Χάρηκα που τον είδα. Και που είχε κατορθώσει τους οκτώ των γιατρών να ξεπεράσει. Πίστευα τότε πως κάθε μικρή ήττα των επιστημόνων αντιστοιχεί σε ένα κομμάτι θριάμβου για την ανθρωπότητα.
Όταν συναντηθήκαμε ξανά το καλοκαίρι του ’96, ξαφνιάστηκα στ΄ αλήθεια. Δεν με θυμόταν. Έπρεπε εγώ να του θυμίσω. Είχε στο μεταξύ ξεπεράσει όλες τις προβλέψεις. Κουρέλια είχε κάνει τα νεύρα όλων των ειδικών. Η περίπτωσή του απασχολούσε ήδη τα ιατρικά συνέδρια.
Το καλοκαίρι του ’97 δεν μιλήσαμε καθόλου για τον καλπάζοντα. Τον ξεχάσαμε. Μου μίλησε επιτέλους για το πώς περνούσε όλα αυτά τα χρόνια παρέα με το κακό. Για το πώς είναι να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου.
Από τότε δεν ξαναπήγα ποτέ στην Πιερία. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Μπορεί και να ψαρεύει ακόμη κάπου. Μπορεί και να καλπάζει κάπου παρέα με τον καλπάζοντα. Μπορεί και να βαρέθηκε ο ένας τον άλλον και να χωρίσανε σαν φίλοι. Μπορεί ακόμα μπορεί και να ‘χει πια τρελαθεί. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε να μάθω πως έφυγε πριν κυλήσουν καν οι οκτώ της αρχικής πρόβλεψης.
Πρόσφατα βρέθηκα σε δίλημμα. Το ζήτημα που με απασχολούσε ήταν αυστηρά προσωπικό. Τόσο που το μοιράστηκα με ολόκληρο τον κόσμο. Και ο κόσμος με συμβούλεψε διάφορα. Και κάποιος μου είπε, «Κάνε αυτό που θα έκανες σαν να ήταν η μέρα αυτή η τελευταία σου!» Τότε θυμήθηκα τον Νικόλα. Και πήγα για ψάρεμα. Και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί;