Κοιμήθηκα με τη βροχή. Η βρωμιάρα, όλη τη νύχτα εκμεταλλεύτηκε τον ύπνο μου και έπνιξε τη μισή χώρα μες στη λάσπη. Τα ξημερώματα μου έστειλε και κάτι όνειρα υγρά και μολυσμένα, που μου έκαναν το πάπλωμα μολύβι και αυτό μου τσάκισε τις σκέψεις και τα κόκαλα.
Σηκώθηκα ο μισός κατά τις έντεκα και άφησα τον υπόλοιπό μου να ψάχνει για ύδρες και για μέδουσες κάτω από τα μαξιλάρια.
Είχα βάλει τον Σ. υπενθύμιση, να πεταχτώ στη γραμματεία της σχολής, να του ανανεώσω το ψέμα του για ακόμα ένα εξάμηνο. Έφυγα βιαστικά και ξέχασα την εξουσιοδότηση στο σπίτι. Στην είσοδο του μετρό ένας καλικάντζαρος, που ανέβαινε τις κυλιόμενες ανάποδα, μου το ξαναθύμισε, χωρίς να το γνωρίζει.
Γύρισα πίσω, την μάζεψα από το πάτωμα, πήρα μαζί μου τον υπόλοιπο μισό μου που είχε στο μεταξύ ξυπνήσει και έριξα και τον Τριανταφυλλίδη μες στο σάκο μου, να έχω κάτι στο δρόμο να διαβάζω, να μη κοιτάζω τα μούτρα του απέναντι και έφυγα ξανά.
Έπρεπε να διαλέξω κάτι άλλο. Ήταν σίγουρα λάθος μου, μα όταν κάθισα απέναντι από τον απέναντι, κατάλαβα πως ήταν πια αργά. Το λάθος άνοιξα και άρχισα να διαβάζω: «Τα θηλυκά τα λήγοντα σε ωμέγα ενίοτε απαντώνται και ως ρήματα. Τα τονιζόμενα στην παραλήγουσα πάντα ως μεταβατικά. Τα εις την λήγουσα, ωστόσο, δεν έχουν πουθενά να πάνε και κάθονται πεισματικά στη θέση τους. Κρατούνε την ενέργεια και όταν δε τη στρέφουνε κατά του εαυτού τους, την καταπίνουν, την κρατάνε μέσα τους και άντε αύριο* εσύ να ψάχνεις εκεί μέσα στο μέσα τι υπάρχει.
Στο τέλος της σελίδας υπήρχε μία υποσημείωση: *αύριο: εάν δεν έχεις καταλήξει ακόμα σε συμπέρασμα, ζήτα και άλλη να σου δώσει! Όχι μια άλλη! Ζήτα την ίδια περισσότερη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου