το υπεραστικό αύριο

Μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω διάλεξα να περπατήσω την απόσταση από τη Δάφνη ως το Πεδίο του Άρεως.
Η υπνωτιστική χριστοχειμωνιάτικη ατμόσφαιρα έκανε, από του δρόμου τα μισά και ύστερα, να φαίνονται τα βήματα μου σαν άλματα στο κενό του υπνοβάτη.Πρέπει να ήμουν αρκετά πειστικός στο ρόλο μου, αφού, όσο πλησίαζα τα Εξάρχεια, τόσο οι αστικοί μου ήχοι μοιάζαν να εξαφανίζονται. Λες κι έβγαζε σιγά-σιγά η πόλη το σκασμό, να μη ξυπνήσει το μοναδικό αναίτιο διαβάτη της.
Τα λεωφορεία του νομού Αττικής είχαν για αφετηρία τους το μόνο -ίσως- σημείο στην πρωτεύουσα του βασιλείου, όπου έχει επίσημα καταγραφεί άφιξη εξωγήινων. Οι λίγοι Αθηναίοι, που τότε τυχαία τους συνάντησαν, είχαν ξεγελαστεί από των ξένων την αστεία προφορά και έτσι έδωσαν το όνομα του πλανήτη Άρη στην πλατεία τους.
Εκείνοι, όμως, οι παράξενοι εισβολείς έρχονταν από πολύ πιο μακρυά. Από έναν άγνωστο, ακόμα αχαρτογράφητο κι αβάπτιστο αστέρι, που κρέμεται παρείσακτο στην άκρη της ουράς του γαλαξία του Αύριο.
Αύριο (;) θα σου ζητήσω να κάνουμε μια βόλτα μέχρι εκεί και ύστερα εσύ θα μου απαντήσεις, "όχι, δεν προλαβαίνω, δε θα μου φτάσουνε τα χρήματα, καλά θα δούμε, πάμε (!), αλλά θα οδηγήσω εγώ, γιατί εσένα σου έχουν το δίπλωμα αφαιρέσει και οι χωροφύλακες του σύμπαντος είναι αυστηροί πολύ και συγχωρούνε δύσκολα για δεύτερη φορά τους μεθυσμένους παραβάτες".