Αλγέρι

Το βαπόρι τους μετέφερε αιγοπρόβατα από τη Γιουγκοσλαβία στα λιμάνια της Βόρειας Αφρικής.
Όταν έφτασαν στο Αλγέρι, το μισό πλήρωμα κατέβηκε να κάνει αυτό που κάνουν οι ναυτικοί όλων των θαλασσών στα λιμάνια όλου του κόσμου. Αργά το απόγευμα – ήταν καλοκαιράκι και οι μέρες τεράστιες ακόμη – βρέθηκαν να αλητεύουν στα παζάρια της πόλης. Και τότε άκουσαν τη φωνή του πλήθους και έτρεξαν να δουν.
Το θέαμα ήταν απίστευτο. Αδιανόητο. Εξωφρενικό. Και η φωνή των ναυτικών έγινε ένα με τη φωνή του πλήθους. Θαύμα, χωρίς αμφιβολία. Ένα μωρό παιδί έσερνε ένα ολόκληρο βόδι. Το μωρό και το βόδι ήταν δεμένα από τον λαιμό και τα δύο με ένα κομμάτι σπάγκο. Και το μωρό μπουσουλώντας έσερνε αγόγγυστα το βόδι. Και το βόδι ακολουθούσε το μωρό αδιαμαρτύρητα. Αν όχι θαύμα, τότε μαγεία σίγουρα.
Και το πλήθος γονάτισε. Και οι ναυτικοί μουρμούραγαν βλαστήμιες και προσευχές. Και μόνον εκείνος είδε στην άκρη του σπάγκου, που τραβούσε μπουσουλώντας το μωρό, να σέρνεται ένα στάχυ. Ένα στάχυ μονάχα! Φυσικά μετά, όταν επέστρεψαν στο βαπόρι, κανένας δεν τον πίστεψε.
Ο παππούς μου τότε ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Και η Αλγερία μια επαρχία της μητροπολιτικής Γαλλίας. Ούτε καν αποικία της.