Δε θα ξεχάσω ποτέ πώς έτρεμε όταν την αγκάλιασα.
Είχε μόλις λούσει τα μαλλιά της και είχαν κατσαρώσει ακόμα περισσότερο. Μου φάνηκαν πιο κοντά, αλλά μάλλον έτσι φαίνονται τα κατσαρά μαλλιά, όταν κατσαρώνουν περισσότερο.
Δε μιλούσε. Δεν έκλαιγε. Μόνο που έτρεμε. Τρόμαξα και έκανα να την αφήσω. Μα εκείνη δε μ’ άφησε.
Θα έφευγα εκείνο το απόγευμα και δε θα ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Δεν έπρεπε.
Ανταλλάξαμε καρτ ποστάλ με εικόνες από την πινακοθήκη της πόλης. Εγώ της έδωσα μια του Νταλί κι έγραψα το τηλέφωνό μου από πίσω. Εκείνη μια του ντε Κίρικο κι από πίσω έγραψε Λίζα.
Τι αστείο! Με τον ντε Κίρικο έχουμε γεννηθεί στην ίδια πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου