Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Μακάριοι οι ελεήμονες

Η ελεημοσύνη διαιωνίζει το φαινόμενο της φτώχειας. Δεν το θεραπεύει. Μπορεί να δώσει μια λύση προσωρινή στην πείνα ενός ανθρώπου ή ενός λαού. Ο άνθρωπος ή ο λαός αυτός όμως την επόμενη μέρα πάλι θα πεινάει. Και θα εξακολουθεί να είναι φτωχός. Αν όχι φτωχότερος.
Ουσιαστικά η ελεημοσύνη ωφελεί περισσότερο τον ελεήμονα. Αυτός είναι που θα αισθανθεί καλύτερα που επιτέλους έκανε κάτι σωστό και όμορφο. Που κατάφερε να σκαρώσει ένα διάλειμμα καλοσύνης μέσα σε μία ζωή και μια μέρα εγκληματικά μονότονη και μονότονα εγκληματική. Αν μάλιστα έχει πέσει και μέσα στις μεταφυσικές του προβλέψεις, μπορεί η πράξη του αυτή να τον οδηγήσει ακόμα πιο κοντά στη βασιλεία των ουρανών. Στο βαρύτιμο τρόπαιο στη μεγάλη κούρσα της ζωής. Στο απόλυτο άλλοθι.
Κι εγώ, όποτε προσφέρω ελεημοσύνη, για τον εαυτό μου το κάνω και για κανέναν άλλον. Έχω πλήρη συνείδηση της πράξης μου αυτής. Δεν το κρύβω. Το διατυμπανίζω. Δίνω τα λεφτά μου στους επαίτες μόνο για να κερδίσω την ευγνωμοσύνη τους. Και μόνο όταν η ευγνωμοσύνη τους μπορεί να μου προσφέρει κάτι. Κάτι ελάχιστο έστω. Ένα χαμόγελο, ας πούμε, που θα μου φτιάξει τη μέρα. Ή έστω τη στιγμή.
Η ανάγκη μου αυτή μεγαλώνει σε περιόδους όπου δεν βρίσκω άλλους τρόπους να κάνω τους άλλους, και κυρίως κάποιο πρόσωπο συγκεκριμένο, να χαμογελάσει. Κι είναι κρίμα, αλήθεια, που οι επαίτες δεν γνωρίζουν πότε ακριβώς η ζωή μου βρίσκεται σε τέτοια φάση. Αν το ήξεραν, θα μπορούσαν και να το εκμεταλλευτούν. Να με εκμεταλλευτούν όπως κι εγώ τους εκμεταλλεύομαι.
Ένα βράδυ –δεν πάει πολύς καιρός– ήρθε στους Χάρτες και με βρήκε ένας γέρος ζητιάνος με το αποφυλακιστήριο στο χέρι. Ήρθε τη στιγμή που για ακόμη μια φορά προσπαθούσα να την κάνω να χαμογελάσει και που για ακόμη μια φορά το ακριβώς αντίθετο είχα κατορθώσει. Είκοσι ευρώ μού στοίχισε η ευγνωμοσύνη του. Είκοσι ευρώ για ένα πικρό χαμόγελο γεμάτο σάπια δόντια. Υποκλίθηκε κι έφυγε χωρίς να πλησιάσει τα υπόλοιπα τραπέζια.
Ας ήταν να μπορούσα να ξοδέψω όλον τον γαμημένο πλούτο των εθνών για να της πάρω ένα τελευταίο της χαμόγελο! Αλλά χαμόγελο αληθινό. Αλίμονο, θυμάμαι ακόμα πώς μου χαμογελούσε τότε και ούτε να ξεγελαστώ δεν μπορώ τώρα πια. Αλλά εντάξει. Ας παραμυθιαστώ! Για ακόμη μια φορά. Ότι αυτοί ελεηθήσονται…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου