Ήταν Σάββατο του Λαζάρου, όταν κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο.
Όλα έδειχναν πως τη μέρα εκείνη θα ξεκινούσα το κάπνισμα. Πρώτα η μάνα μου. Έφυγε από το σπίτι κι άφησε ένα αναμμένο τσιγάρο στο τασάκι. Σχεδόν ολόκληρο. Το φόρεσα και κοιτάχτηκα να δω αν μου πήγαινε. Χάλια.
Τ’ απόγευμα βρήκα ένα άλλο τσιγάρο στην τσέπη του μπουφάν μου. Φορούσα τότε ένα τζιν μπουφάν, που όλοι έλεγαν πως δε μου πήγαινε, μα εγώ επέμενα να το φοράω. Δε μπόρεσα να καταλάβω ποτέ πώς βρέθηκε το τσιγάρο εκείνο μες στην τσέπη μου. Ποια σκοτεινή δύναμη το είχε γλιστρήσει εκεί μέσα. Μυστήριο στ’ αλήθεια. Σχεδόν μεταφυσικό. Κάτι σαν τις διαβολόπετρες έξω από το νεκροταφείο της Πράγας. Που τις βρήκαν ξαφνικά ένα πρωί και τις είπαν πέτρες του διαβόλου. Λες και άλλη δουλειά δεν έχει ο διάβολος, παρά να φυτεύει πέτρες και να τρυπώνει τσιγάρα στις τσέπες των τζιν μπουφάν. Τέλος πάντων το δικό μου το διαβολοτσίγαρο δεν το άναψα. Αλλά ούτε και το πέταξα.
Το βράδυ βγήκα με δύο φίλους. Πήγαμε σ’ ένα μπαράκι. Οι δύο τους το είχαν ήδη αρχίσει αλλά δε μου το είχαν ακόμα φανερώσει. Οι έφηβοι καπνιστές ήταν τότε σαν τις συντεχνίες στο μεσαίωνα. Δεν κάπνιζαν παρά μόνο παρέα με τους ομοίους τους. Κι όσοι δε γνωρίζονταν, αναγνωρίζονταν με κώδικες συνωμοτικούς. Εγώ βέβαια, εκείνους τους δύο τους είχα καταλάβει από καιρό. Επέμενα όμως να προσποιούμαι άγνοια για να μη τους το χαλάσω.
Κάποια στιγμή, τους είπα ξαφνικά πως θέλω να καπνίσω. Εκείνοι κοιτάχτηκαν μα δεν έδειξαν να ξαφνιάζονται. Μου πρόσφεραν ένα Peter Stuyvesant. Λίγο πριν πνιγώ απ’ τον καπνό, πρόλαβα και διάβασα πάνω στο πακέτο ότι ο Peter Stuyvesant ήταν ο άνθρωπος που ίδρυσε τη Νέα Υόρκη.
Ένα χρόνο μετά το μπαράκι, όπου κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο, καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου