Τη στιγμή που ξεκινάω να γράψω αυτή την ιστορία πιστεύω πως είμαι εικοσιεννιά ετών, επτά μηνών, δύο ημερών και περίπου τεσσάρων ωρών.
Εκ πρώτης αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως εγώ γεννήθηκα ακριβώς πριν από εικοσιεννιά έτη, επτά μήνες, δύο ημέρες και περίπου έξι ώρες. Υπάρχει δηλαδή μια προφανής απόκλιση μεταξύ της πραγματικής μου ηλικίας και εκείνης που εγώ πιστεύω πως βρίσκομαι.
Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια συνήθης διάσταση μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής θεώρησης των πραγμάτων. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Είμαι κατά δύο ώρες νεότερος από ότι θα έπρεπε να είμαι διότι πριν από έντεκα περίπου χρόνια υπέστην μια βάναυση και μεταφυσική απώλεια χρόνου.
Δύο ολόκληρες ώρες δεν είναι όμως και τόσο εύκολο να χαθούν. Και τι σημαίνει να χάνεται κάτι; Αφού τίποτα δε χάνεται εντελώς. Κάποια πράγματα απλώς παύουν για λίγο ή για περισσότερο να υφίστανται στο χώρο του υποκειμενικώς μου αντιληπτού. Άρα οι δύο αυτές ώρες που έχασα εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη υπήρξαν, κύλησαν, πέρασαν ή αναλώθηκαν από εμένα ή από κάποιον που θα μπορούσε να είμαι εγώ με τρόπο ανεξήγητο. Με κάποιον τρόπο που τότε δε μπόρεσα να καταλάβω και τώρα δε μπορώ να θυμηθώ.
Έχουν περάσει έντεκα περίπου χρόνια κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να λύσω το μυστήριο. Αν μέσα σε αυτές τις δύο ώρες έκανα ή μου συνέβη κάτι πραγματικά κακό, ίσως θα πρέπει να ευγνωμονώ τη μνήμη μου για το ανέλπιστο αυτό δώρο. Δε το έκανα όμως και δε θα το κάνω ποτέ. Είμαι αυτά που θυμάμαι. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Και είμαι κατά δύο ώρες νεότερος από ότι θα έπρεπε.
Κάποιοι μάλιστα λένε πως φαίνομαι ακόμα νεότερος. Πιτσιρικάς σχεδόν. Ωραία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου