Ξεκινήσαμε μαζί με το καλοκαίρι. Αρχές Σεπτέμβρη οι δρόμοι μας χωρίσανε. Τρεις μήνες και κάτι χρόνια περπατήσαμε μαζί. Και σ’ όλη την πορεία σκορπίζαμε πίσω μας ψυχές και ψίχουλα. Να βρούμε τον δρόμο να γυρίσουμε, αν κάποτε χρειαζόταν.
Είναι κάτι πρωινά, νωρίς, πριν ξημερώσει ο κόσμος, που βγαίνω στο μπαλκόνι μου ν’ ακούσω την καινούρια μέρα να ‘ρχεται. Ευτυχισμένη η καινούρια μέρα! Κι είναι φορές που βλέπω τον νοτιά να σφυρίζει ανάμεσα στις σκορπισμένες εκείνες ψυχές. Που τον ακούω να μου φέρνει στη θύμηση και στο μπαλκόνι μου τα σκόρπια εκείνα ψίχουλα. Από το καρβελάκι εκείνο που μαδήσαμε παρέα. Για να τον βρούμε κάποτε τον δρόμο και πίσω να γυρίσουμε.
Τρεις μήνες και κάτι χρόνια περπατήσαμε μαζί, μα δεν γυρίσαμε παρέα. Μέσα σ’ αυτό το φονικό μονάχα εκείνη επέζησε. Και πάλι εγώ το διάλεξα. Ποιος άλλος; Δικό μου είναι το παραμύθι. Εγώ ο δράκος. Εγώ κι ο πρίγκιπας. Τριάντα χρόνια νύχτες μου το διαβάζω και δεν λέω να κοιμηθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου