Η μεγαλύτερη από τις δυνάμεις που κινούν αυτόν τον κόσμο είναι ο πόνος. Από τις παρυφές της θλίψης της αδιευκρίνιστης μέχρι την άβυσσο της πιο βαθιάς απόγνωσης εντοπίζεται το ευρύτερο πεδίο ενέργειας και δημιουργίας. Ο πόνος είναι αυτό που, προς το παρόν τουλάχιστον, μας γλιτώνει από τον αφανισμό. Κι απ’ όλες τις μορφές του πόνου η ισχυρότερη είναι αυτή της απώλειας.
Πάει καιρός από τότε που πάψαμε να είμαστε αυτό που είμαστε και ξεπέσαμε σε αυτό μονάχα που έχουμε. Τώρα πια γι’ αυτό που δεν είμαστε δεν θρηνούμε πια. Ούτε για εκείνο που δεν θα γίνουμε ποτέ. Τώρα πλέον πονάμε μόνο γι’ αυτό που δεν έχουμε. Κυρίως για εκείνο που κάποτε είχαμε αλλά το χάσαμε. Κι όταν καταλάβουμε πως δεν θα το ανακτήσουμε ποτέ ξανά, τότε ξυπνά της απελπισίας το ανήμερο θεριό. Και είναι αυτή η απελπισία του πόνου η πιο βαριά μορφή. Τόσο αβάσταχτη που, ακόμη κι αν κάποτε διαψευστεί και πούμε πως τέτοιος πόνος δεν μας άξιζε, και πάλι δύσκολο είναι να ξεχαστεί. Κι η μνήμη, του πόνου σύντροφος πιστός, εκεί θα είναι πάντα πρόθυμη να του παρασταθεί.
Από τον τρόμο μπρος στην επερχόμενη απώλεια έως την απόγνωση που φέρνει η συνειδητοποίησή της –καμιά φορά η συνειδητοποίηση αυτή αργεί με συνέπειες ακόμα πιο καταστροφικές– ο άνθρωπος βρίσκεται σε υπερδιέγερση. Πνευματική, ψυχική, ακόμη και σωματική. Είναι ικανός για τα μεγαλύτερα και τα σημαντικότερα.
Είμαι σχεδόν σίγουρος πως, όταν πάψω να πονώ, ο πόνος θα μου λείπει. Και τότε θα πονώ για την απώλεια του πόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου