Ο Αντίχριστος

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας όλα τα αρνητικά στοιχεία των ανθρώπων εμφανίζονται σε βαθμό υπερθετικό. Αυτή είναι και η βασική αιτία που χρόνια μετά την απόλυση θυμόμαστε όσους τότε γνωρίσαμε περισσότερο σαν καρτούν και λιγότερο ως ανθρώπους. Είναι εκεί, όπου οι ψεύτες γίνονται μυθομανείς, οι συλλέκτες κλεπτομανείς, οι ανήσυχοι τρελοί και οι ευαίσθητοι αδερφές.
Εγώ στην Τρίπολη παρουσιάστηκα απλώς κακός κι έφτασα στα μισά της θητείας μου να γίνω σχεδόν σατανικός. Απολύθηκα και η κακότητά μου επέστρεψε, ευτυχώς, σε φυσιολογικά επίπεδα. Στα όρια του κοινωνικώς αποδεκτού. Πρόλαβα ωστόσο να προσθέσω στο ενεργητικό μου μερικά ακόμα ειδεχθή εγκλήματα. Ομολογουμένως όχι από τα καλύτερά μου.
Μια φορά πάντως πέρασα καλά κατά τη διάρκεια της θητείας μου. Τότε δεν το καταλάβαινα. Τώρα όμως το βλέπω καθαρά. Ήταν μια ωραία εποχή. Και έκανα και πολλούς καινούριους φίλους. Φίλους αληθινούς. Όχι ανθρώπους βέβαια, αλλά καρτούν. Ένας από αυτούς ήταν ο Ασημάκης.
Ο Ασημάκης διέπρεψε κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διασπορέας ψευδών ειδήσεων. Ειδικότητα εξαιρετικά δημοφιλής και χρήσιμη στη δομή ενός σύγχρονου στρατεύματος.
Στην αρχή τα πήγαινε πολύ καλά. Σημείωνε διαρκώς νίκες καθοριστικές και αξιοζήλευτες. Ακόμα και οι ανώτεροί του, ακόμα και οι πλέον υποψιασμένοι των συναδέλφων του κατάπιναν αμάσητη κάθε ανοησία που ο Ασημάκης τους σέρβιρε.
Αλίμονο όμως. Οι νίκες γρήγορα αποδείχτηκαν πύρρειες. Όσο περνούσαν οι μήνες, τόσο και η αξιοπιστία του Ασημάκη γνώριζε μεγαλύτερη αμφισβήτηση. Δεν είχε προλάβει να παλιώσει και όλοι τον θεωρούσαν ήδη γραφικό. Ακόμα και οι πιο ψαρωμένοι νέοι, ακόμα και οι πιο εύπιστοι καραβανάδες, όλοι τους τον είχαν καταλάβει. Και ο Ασημάκης μέρα με τη μέρα βυθιζόταν στο τέλμα της ανυποληψίας. Επαναλαμβανόταν. Γινόταν ολοένα και πιο βαρετός. Προβλέψιμος.
Τότε ήταν που αποφάσισε να επεκτείνει το πεδίο δράσης του στον χώρο του μεταφυσικού. Ξαφνικά η πτέρυγα γέμισε μυστηριώδεις μικροσκοπικές υπάρξεις που ήταν αδύνατο να τις δει κανείς με μάτι γυμνό και άδολο. Στις τάξεις του επιτελείου είχαν παρεισφρήσει εξωγήινοι, ταξιδιώτες του χρόνου, κανίβαλοι, ακόμα και η μετενσάρκωση ενός παλαιού λαϊκού ειδώλου. Το μπεστ σέλερ όμως των εξελιγμένων πλέον διαδόσεών του υπήρξε ο Αντίχριστος.
Ο Αντίχριστος ο ίδιος! Που όντας Έλλην πολίτης και σε ηλικία στρατεύσιμο, βρισκόταν στη μονάδα μας και υπηρετούσε τη θητεία του όπως όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας. Απίστευτο! Συνυπηρετούσα με τον Αντίχριστο! Το κακό είχε παραγίνει. Κι αφού κανένας –ούτε καν το κτήνος το ίδιο– δεν γνώριζε ποιος ήταν πραγματικά, εκτός βέβαια από τον παλιόφιλο τον Ασημάκη, αποφάσισα να τον προσεταιριστώ.
Μιας και βρισκόμουν τότε σε θέση ισχύος, του έταξα άδειες άγραφες και ασήμαντες υπηρεσίες για το υπόλοιπο της θητείας του. Αρκεί να μου αποκάλυπτε το πραγματικό πρόσωπο του κτήνους της Αποκαλύψεως. Και ο Ασημάκης δέχτηκε. Και μου κανόνισε ραντεβού μαζί του. Κυριακή βράδυ στον ελαιώνα πίσω από την εγκαταλειμμένη λέσχη των υπαξιωματικών.
Μια βδομάδα μετά ο Ασημάκης πήρε μετάθεση. Και έφυγε από τη μονάδα. Δεν το ξαναείδα ποτέ. Του τηλεφώνησα μια δυο φορές αφότου απολύθηκα αλλά μάλλον είχε αλλάξει νούμερο. Αντιθέτως, με τον Αντίχριστο έχουμε κρατήσει επαφή. Ακόμα και τώρα, τρία χρόνια μετά την απόλυσή μου, συναντιόμαστε κάποια βράδια και τα πίνουμε. Πίνουμε και κουβεντιάζουμε για δουλειές και για τα όνειρά μας.